Deze blog ben ik al eerder begonnen met schrijven (in ieder geval een deel ervan), dan dat hij gepubliceerd wordt. Ik denk ondertussen al een paar maand geleden. Maar omdat het toen precies zo voelde als hoe ik het opgeschreven heb, heb ik besloten dat wat ik al heb geschreven te laten staan. En aan te vullen met nog de ontbrekende delen.
Het is al een tijdje geleden dat ik hier heb geschreven. Na de geboorte van Merel, viel de noodzaak voor mij een beetje weg. Immers, we zaten niet meer in het fertiliteitstraject en hadden nu een prachtige dochter. De hele last van dit traject viel ook van mijn schouders, totdat ik weer aan het werk ging. Merel was toen 4 maanden oud. De eerste maand op het werk ging het nog wel, maar daarna merkte ik dat alles me zwaar begon te vallen. Ik was weer geland in het normale leven, terwijl dat ik al jaren niet meer in het normale leven zat. Immers, we zaten dik 4 jaar in een fertiliteitstraject. Gevolgd door een zwangerschap die mentaal ook niet lekker liep. En als laatst lekker kneuterig thuis met ons kindje, in onze eigen bubbel. Dit alles wist ik toendertijd nog niet, maar ben ik achtergekomen, nadat ik al een behoorlijke tijd thuis zat.
Die stap in het normale leven, was heel onwennig. Ineens waren we "normaal", terwijl dat we daarvoor toch altijd anders dan anderen waren. Wij waren het kinderloze stel, met wel een kinderwens maar die een hele moeilijke weg hiervoor moesten bewandelen. Een onzekere toekomst. Toch zijn we nu ook nog anders, maar mensen zien ons niet meer zo. "Jullie hebben een kind, dus alles is normaal". Was dat maar zo. Toen de rust van het fertiliteitstraject even was gedaalt, had ik eindelijk tijd om stil te staan bij wat wij de afgelopen jaren eigenlijk allemaal hebben meegemaakt. Wat we allemaal hebben gedaan! En ik kan je vertellen; dat is veel te verwerken van zoveel jaar. Zoveel jaar gevoelens wegstoppen en uit het normale leven stappen. Alles voor die ene grote wens.
Uiteindelijk na 2.5 maand werken, moest ik mij al weer ziek melden. Ik kon alleen maar huilen, zonder enige reden waarvoor. Wat ik hierboven heb geschreven, wist ik toen nog niet. Alleen de gedachte; "nu ben ik ineens "normaal" voor de buitenwereld" heb ik wel gehad. Meteen op mijn eerste dag werken.
Toen ik net was begonnen met werken, in Juni 2023, werd ik benaderd door RTL of ik weer een interview wou geven. Ze hadden me in Februari al gebeld, maar omdat er wat ontwikkelingen gaande waren met de fertiliteitskliniek in Portugal, wouden ze die uitkomsten nog even afwachten. Een paar maand later belden ze dus opnieuw. En kreeg ik te horen wat de ontwikkelingen waren; de kliniek in Portugal ging samenwerken met een kliniek in Nederland, zodat de terugplaatsingen in Nederland gedaan konden worden. Een gigantische ontwikkeling, omdat het hierdoor een stuk makkelijker wordt, om toch gebruik te maken van de eicelbank in Portugal.
Dit telefoontje was op een maandag of dinsdag. Dat weet ik niet meer. Ik weet nog wel dat ik op dinsdag de kliniek heb gemaild, met de vraag of de donatrice van Merel nog beschikbaar was (zij het dat ze nog een keer mocht doneren, of dat er nog eicellen van haar in de vriezer lagen). Ik kreeg al snel reactie; de donatrice had al het maximale aantal van 4 keer doneren gehad, máár er lagen nog wel eicellen in de vriezer. 10 stuks! Arjen en ik konden ons geluk niet op. Onze wens voor een 2e kindje, kwam ineens zo wel heel dichtbij. Woensdag lieten we dan ook weten dat ze de eicellen niet alleen hoefden te reserveren voor ons, maar dat we ze echt wouden!
Op zaterdag kwamen ze filmen voor RTL en wat was het moeilijk om niks te zeggen over ons aanstaande traject. We hadden namelijk besloten tegen niemand iets te zeggen. Immers dachten mensen toch al dat het alleen bij Merel bleef. Dus zo konden we toch een soort van "normaal" zijn, zonder de teleurstellende steun van de voorgaande jaren. Dit gaf mij ontzettend rust.
Door de start van dit 2e traject, werd me wel heel veel duidelijk. Ik verdreef alle emoties en richtte mijn blik op hetgeen wat ik kende; het loodzware fertiliteitstraject. En toen besefte ik ook meteen wat ik al die jaren hiervoor had gedaan. Precies hetzelfde als nu. Alle emoties aan de kant duwen, want ik moest door voor ons zogewenste kindje. Tuurlijk heb ik in het traject veel gehuild, maar alle onderzoeken, hormonen prikken, hormonen slikken, reizen, etc onderging ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het leidde mij allemaal af om stil te staan in wat voor rollercoaster wij eigenlijk zaten. Vliegen naar Portugal bijvoorbeeld zagen wij net zoals een ritje naar het ziekenhuis. Iets wat je even heel makkelijk doet en wat de normaalste zaak van de wereld is. Terwijl het natuurlijk alles behalve normaal was
Het was dan ook fijn om nu tot dit besef te komen dat ik alles toendertijd had wegggeduwt, want hierdoor wist ik waarom ik alleen maar kon huilen. Waarom werken mij al een maand niet meer lukte, etc. Ik heb al die jaren alles verdrongen, om maar op mijn benen te blijven staan. En nu de mogelijkheid zich aandiende om wéér een traject in te gaan, greep ik dat met beide handen aan. Niet alleen omdat we dolgraag een 2e kindje willen, maar ook omdat ik dat wereldje kende. Ik wist precíes wat ik allemaal moest doen en kon verwachten. Ik voelde me weer nuttig worden. Voor mij wás DIT het normale leven.
Helaas is dit traject onverwachts heel snel tot een einde gekomen, waardoor ik weer in een zwart gat viel. Van de 10 eicellen, is er uiteindelijk geen enkel embryo ontstaan. We waren zo hoopvol op in ieder geval een aantal embryo's. Zeker omdat we deze donor kenden. De vorige keer hadden we 6 eicellen, waaruit 3 embryo's ontstonden. Dus deze uitkomst hadden we totaal niet verwacht. En misschien heel naïef ook totaal geen rekening mee gehouden. Wel dat een terugplaatsing niet hoeft aan te slaan en een 2e kindje dus nog echt niet zeker was. Maar we hadden wel verwacht dat we embryo's zouden krijgen. De grote vraag was alleen; hoeveel zouden we overhouden.
Nadat we mensen in onze omgeving op de hoogte brachten van ons stiekeme 2e traject en de uitkomst hiervan, kregen we vaak de opmerking "gelukkig hebben jullie Merel". Bammm...
Zo'n ontzettende dooddoener, en absoluut geen steun! Túúrlijk zijn we blij met onze dochter! Maar zij neemt de pijn om het gemis van een 2e kindje niet weg. Onze gezinswens is 2 kinderen. Die wens is niet verandert. Tuurlijk hebben we ook altijd gezegd; liever 1 dan geen. En ook daar sta ik nog volledig achter! Merel heeft onze kinderwens laten uitkomen. Maar Merel kan nooit in haar eentje onze gezinswens uit laten komen.
Uiteindelijk heb ik ook de stap gemaakt naar een gespecialiseerde therapeut, omdat ik merkte dat ik over dit verdriet en gemis moest praten met iemand. Iemand die gewoon kon luisteren naar mij. Iemand die mij weer wat handvaten terug kon geven. Iemand die mijn pijn en verdriet niet aan de kant schoof.
Ik leerde, dankzij mijn therapeut, dat mensen niet meer gewend zijn aan zich gewoon kut te voelen. Alles moet een oplossing hebben. Of in ieder geval een antwoord hebben. En zo deden dus ook de mensen om ons heen. Als jij huilt, krijg je vast een knuffel en komen de woorden "het komt wel goed". Waarom??
Waarom moet men altijd iemand opbeuren die zijn emoties toont? Waarom mag het verdriet er niet gewoon even zijn? Waarom is alleen een knuffel geven niet voldoende? Maar komt er altijd "advies" in de hoop dat je snel stopt met huilen. Doe dat niet! Aankomen met opbeurende woorden of een goed bedoelt advies, is het gevoel van de ander bagetaliseren. De ander krijgt het gevoel dat zijn/haar verdriet en emoties er niet mogen zijn en zal hoogstwaarschijnlijk dichtslaan. Om vervolgens met een glimlach door te gaan, maar eenmaal thuis in te storten omdat 1; de emoties er sinds het gesprek al de hele tijd zitten, en 2; omdat hij/zij zich ontzettend eenzaam voelt omdat niemand zijn/haar verdriet ziet of wil zien.
Dat is wat ik de afgelopen maanden het moeilijkste vind/vond. Iedereen wil je opbeuren, en gaan door op de orde van de dag. Mensen vroegen me wel wanneer ik weer zou beginnen met werken. Maar waarom komt er bijna nooit de vraag; hoe gaat het vandaag met je? (altijd beter dan de vraag "hoe gaat het met je" want als je met burn-out klachten thuis zit, is elke dag weer wisselend, dus vraag liever hoe het die dag met iemand gaat). Daarom heb ik heel veel mijn mond gehouden. Zelfs dus al in het fertiliteitstraject. Terwijl ik over alles wil praten. Dat helpt mij ook om de dingen te verwerken. Wat de afgelopen jaren hebben betekend voor mij. Voor ons. Voor onze relatie. Wat we allemaal hebben meegemaakt. Maar ik heb helaas ervaren dat veel mensen het er niet zo diepgaand over willen hebben. Als ze het er überhaupt al over willen hebben. Het blijft allemaal maar oppervlakkig. Zeker nu we Merel hebben. En dan kies ik ervoor om mijn mond te houden, als het toch niemand uitmaakt hoe het écht met me gaat. Mensen snappen niet dat er nog steeds verdriet zit; zowel van het doorlopen van het feriliteitstraject, mijn diagnose POI voor mijn huidige leven op dit moment, als van het uitblijven van onze kinderwens voor een 2e kindje.
Mijn therapeut zei dan ook; jeetje, wat ontzettend eenzaam. Ja klopt, dat is het ook. En ik hoef het er echt niet altijd over te hebben, maar het is gewoon fijn als mensen je willen steunen. Je echt even zien. Naar je willen luisteren. Als jij zegt dat het goed gaat, dat zij dan zeggen; echt niet. En dat je dan gewoon even je emoties eruit mag gooien. Vaak is het ook na een paar minuten al weer oke. Maar dat emmertje zit vol, dus er moet soms even iets uit klotsen, om daarna weer verder te kunnen gaan
In ons traject was het al zo dat mensen op deze manier reageerden, en dat is alleen maar gegroeit sinds we Merel hebben. En dat snap ik ook. We hebben immers datgeen waar we zo lang voor hebben gevochten. Maar het verwerken van een traject dat 4.5 jaar heeft geduurd en daarna een zwangerschap die mentaal vreselijk was, en een uitblijvende 2e zwangerschap, wordt niet verwerkt in een paar weken tijd. Inmiddels is het September 2024 en ben ik nog geen jaar bezig om dit alles (proberen) te verwerken. Mijn therapie is pas in December 2023 gestart. En dat verwerken is vaak lastig, omdat je elke dag een kind hebt om voor te zorgen. Dus wanneer is er dan tijd voor Jolanda? Maar een heel klein gedeelte van de dag, waarin je ook nog je huishouden moet doen en je eigen ontspanning wilt zoeken. Dus opnieuw is het; knop om en doorgaan. Geen tijd om stil te staan bij de diepe emoties, verdriet en pijn die er nog steeds zitten. Alleen tijdens dat ene uurtje therapie
Reactie plaatsen
Reacties