Hallo allemaal. Het is een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Jeetje, dit is wel even weer wennen. Want waar te beginnen? Er is zoveel gebeurt. Daarom even een korte samenvatting van wat er allemaal is gebeurt, en waar mijn toekomstige blogs over zullen gaan. Ik wil het bloggen namelijk wel weer oppakken, omdat ik merk dat het mij altijd heeft geholpen toen we in een fertiliteitstraject zaten. Voor mezelf, maar ook om mensen een inkijkje te geven in wat zo'n traject nou allemaal inhoudt. Dat het het zoveel meer is dan "we zijn aangewezen op artsen voor onze kinderwens". Ik heb het idee dat dat wel over is gekomen de voorgaande jaren. Inmiddels is er natuurlijk veel verandert; we hebben een prachtige dochter gekregen! Onze lieve Merel. Ons allergrootste wonder!
Maar er is nog meer gebeurt de afgelopen tijd;
- een zwangerschap na een fertiliteitstraject
- ik heb een tijd in de ziektewet gezeten
- we zijn een traject gestart voor een 2e kindje
- ik ben therapie gaan volgen
- ik ben gestart met hormoontherapie ivm mijn diagnose vervroegde overgang
- secundaire kinderloosheid
En op al deze punten kwam veel onbegrip. Dus over deze onderwerpen bloggen gaat hopelijk helpen. Ik wou dat ik er eerder de ruimte voor had, maar het was zo'n chaos in mijn hoofd, dat ik er geen ruimte voor had om dit weer op te pakken. Op dit moment begin ik te voelen dat die ruimte er weer iets meer komt, en dat ik het ook nodig ben om weer wat meer rust te krijgen in mijn hoofd.
Hoe vaak er dus een nieuwe blog zal komen, durf ik niet te zeggen. Wie weet in 1 keer 2 blogs in 1 week, en vervolgens weer 2 maand niet. Momenteel is mijn leven nog behoorlijk instabiel en alhoewel bloggen mij enorm helpt, moet ik er ook de rust en ruimte voor hebben om dit te doen.
Maar leuke dingen eerst.... Waar we het allemaal voor hebben gedaan... Onze dochter Merel
Ze is geboren op 31 Januari 2023, met een zwangerschapsduur van 39 weken en 5 dagen. Ik ben met 39 weken en 3 dagen ingeleidt, omdat ik zwangerschapsvergiftiging aan het ontwikkelen was. Dit was altijd een risico bij mij, omdat een zwangerschap middels eiceldonatie, meerdere risico's met zich meebrengt. Gelukkig had ik zelf nog nergens last van, behalve een hoge bloeddruk, dus er hoefde niet snel ingegrepen te worden, waardoor ik een normale inleiding kon krijgen. Wel moest ik meteen in het ziekenhuis blijven, ivm de verhoogde risico's. Hier ben ik 2 nachten gebleven, voordat ze mijn vliezen konden breken. Arjen sliep gewoon lekker thuis en is de dag vóór de bevalling nog even langs zijn ouders geweest. Die hadden helemaal niks door (toen wij achteraf vertelden dat ik toen al in het ziekenhuis lag, geloofden ze dat geeneens haha). Zo kon hij ook nog voor onze katten zorgen, de laatste dingen in huis regelen, en nog een goede nachtrust pakken. Uiteraard zou ik hem bellen, mocht er iets gebeuren.
Maar dat gebeurde niet, en op dinsdag ochtend 31 Januari, hebben ze mijn vliezen gebroken. Merel had in het vruchtwater gepoept, waardoor ik meteen in de stress schoot en dacht; "oke, nu wordt het een spoed keizersnede". Ik was als de dood om nu alsnog onze dochter te verliezen. Gelukkig bleek dat niet nodig en gaf het voor nu nog niet zoveel problemen. Oke, ik was weer iets gerust gesteld. Mijn infuus met weeën opwekkers werd niet meteen aangezet, want Merel kreeg het een beetje moeilijk toen al het vruchtwater weg was. Een uurtje later ging het infuus aan. En waar er eerst nog niks gebeurde, was dat na een uur wel anders. Ik kreeg meteen volop rugweeën. Niet te doen!! Ik kon geen enkele houding vinden om de pijn op te vangen. 2 uur later kwam de gynaecoloog en verpleegkundige binnen om een plan te maken; nog in bad (wat ik altijd dolgraag wou) of pijnstilling regelen. Meteen gaf ik aan een ruggenprik te willen. Iets wat ik absoluut niet wou, maar tsjah; je weet nooit hoe een bevalling verloopt, en de rugweeën waren niet te doen. En ik was net 2 uur bezig! Ik werd aangemeld en een uur later werd ik opgehaald om een verdieping hoger mijn ruggenprik te krijgen. Met zware weeën over de gang (en je dan toch bezwaard voelen, omdat je eigenlijk wel wilt schreeuwen) kwamen we kort erop terecht op de anesthesie afdeling. Nog heel even en ik was verlost van de pijn. Ik was de weeën af aan het tellen. De verpleegkundige was meegelopen met ons en zag hoe snel de weeën elkaar opvolgden. Zo zou het ook moeilijk worden om een ruggenprik te krijgen. Ze belde naar de gynaecoloog en vroeg haar even te komen om mij te toucheren. Hier had ik zo geen zin in. Dan zou het alleen maar langer duren voordat ik de ruggenprik zou krijgen. Gelukkig was de gynaecoloog er snel en ging ze mij toucheren. En toen kwam het nieuws wat ik nooit had verwacht; je bent er al! Je hebt 10 centimeter!.
Say what?!?!?! Ik heb net 3 uur weeën. Doe ff normaal!! Dit kan ook helemaal niet!! De geboortefotograaf is er nog geeneens!! Die dus maar meteen gebeld, want ik mocht immers beginnen met persen. Weer met volle vaart naar beneden, naar de verloskamers. Weer met een heerlijke wee de gang over.
Het laatste randje van de baarmoedermond moest nog even weg dus ik moest op mijn zij liggen. De gynaecoloog waarschuwde al dat dit pijn kon doen. Nou, geloof mij. Dat was zachtjes uitgedrukt. Ik heb het dan ook uitgegild van de pijn. En ondertussen voelde ik steeds meer druk. Maar mag ik nou persen? Of nog steeds niet? Ik was inmiddels aan het huilen, want hoe ging ik dit in godesnaam doen, zónder pijnstilling??? Huilend heb ik gezegd; wat moet ik doen? Persen? Of niet? Ik weet niet wat ik moet doen!
Gelukkig zei de gynaecoloog dat, als ik echt druk voelde en het niet tegen kon houden, ik langzaam mocht beginnen met persen. Mensen!! Wat was dit een enorme opluchting.
Na een paar keer persen, kreeg ik opdracht om de ene wee wel mee te persen en de andere wee weg te puffen, omdat ik veel te snel ging. Merel kreeg het zwaar. Wat een crime was dat! Bij het persen voelde ik geen ongemak, dus dat deed ik veel liever. Gelukkig hielpen mn man en de verpleegkundige me heel goed mee met puffen. Alleen lukte het me niet
Tussentijds nog vaak geroepen dat ik het niet kon en dat het écht niet ging passen. En toen de gynaecoloog en verpleegkundige zeiden dat ik nog 1 keer moest persen en dat dan onze dochter werd geboren, maar ze er met 3 keer persen nog steeds niet was maar zij bléven zeggen "nog 1 keer persen", heb ik ze even heel duidelijk gezegd dat ze dat al 3 keer hebben gezegd maar dat ze er nog steeds niet is. Dus niet liegen! Hierna hebben ze het niet meer aan gedurfd haha. Ik weet niet meer hoeveel later maar het zal niet heel lang zijn geweest, werd daar onze dochter op mijn borst gelegd. Mijn eerste gedachte? "Wat ben je vies" Hahahaha!! Ik was in shock. Er lag een baby op mijn borst. En niet zomaar een baby. MIJN baby. ONZE baby. En wat was ze mooi! Ze keek ons aan met haar mooie grote ogen. Gelukkig deed ze het super goed en hoefde ze niet mee voor extra controles. Kon ze lekker bij mij blijven.
Dat gevoel van die dag.... Het was zo absurt. Bij het breken van de vliezen ook denken; shit, het is écht, ik ga bevallen! En tegelijkerteit, ondanks de pijnlijke rugweeën, was het een prachtige dag. Een dag die ik zo weer over zou willen doen. Ook met de pijnlijke rugweeën. En ik heb het gewoon geflikt zónder pijnstilling! Dat had ik van te voren echt nooit verwacht.
En dan dat kleine hoopje mens. Het voelde meteen goed. Ze is van ons en gaat nooit meer weg
Inmiddels is ze 18 maanden oud en wat doet ze het ongelooflijk goed. We zeggen altijd; we boffen dát ze er is, maar ook hóe ze is. Ze huilt amper, ze sliep met 6 weken al door, je hoort haar nooit miepen, ze is ontzettend vrolijk, ze is grappig, etc. We zijn ongelooflijk trots op haar.
Achteraf is het altijd makkelijk om te zeggen dat het het allemaal waard is. En uiteraard is dat het ook! Maar helaas weet je de uitkomst nooit in een fertiliteitstraject. Er is steeds meer mogelijk op dit gebied, maar nog steeds kan niemand je een garantie geven dat je dit traject eindigt met een kindje. Er zijn nog veel wensouders die helaas met lege handen achterblijven. Mijn gedachten zijn vaak bij hun. Want het had niet veel gescheeld of wij waren ook dat stel dat kinderloos blijft. Wij waren echt onze fertiliteitsreis af aan het ronden toen we de stap naar Portugal hebben gemaakt. Uiteraard heb je ergens ook nog hoop, maar die hoop was wel echt een stuk minder dan in het begin van ons traject. Ik wou vooral naar Portugal, zodat ik later, als we kinderloos op de bank zitten, tegen mezelf kon zeggen; we hebben er écht alles aan gedaan. Daarom ook het extra onderzoek die ons werd aangeraden door Portugal. En zelf hebben we er nog een onderzoek bij aangeplakt. Die kon tegelijkerteit worden uitgevoerd. Alles zodat we later tegen onszelf konden zeggen; we hebben er alles aan gedaan. Ik was alleen maar bezig met; hoe kan ik later hier terug op kijken zonder enige spijt dat ik iets níet heb gedaan? Dat is ook de reden dat we, bij onze laatste terugplaatsing, 2 embryo's terug hebben laten plaatsen. Dit was iets wat ik altijd nog een keer wou doen, voordat we ermee zouden stoppen. En uit 1 van deze 2 embryo's is Merel geboren.
Ik zal nooit zeggen tegen wensouders die nog met lege handen staan; houdt hoop! Geef niet op!
Immers, met hoop houden krijg je echt geen kind! Was het maar zo! Dan hadden alle wensouders een kindje gehad! Ik irriteer me er dan ook aan als wensouders die ook in het traject hebben gezeten (zeker degenen die dit jaren hebben moeten doorlopen), aankomen met zulke "goedbedoelde adviezen". De "goedbedoelde adviezen" waar zij zich ws ook altijd aan hebben geïrriteerd.
Ik zeg altijd tegen wensouders; ik hoop dat het jullie ook ooit gegund is, en dat jullie grootste wens uit mag komen. Want ook al weet ik dat het niet bij iedereen zo zal gaan, ik hoop het wel van harte. En mijn hart breekt ook elke keer als ik weer op instagram voorbij zie komen dat iemand met lege handen achterblijft. Niet omdat ze opgeven, maar omdat ze moe zijn gestreden. Ze hebben het onderste uit hun kan gehaald en zijn op.... Dat is niet opgeven. Dat is ongelooflijk sterk van ze!
We zullen onze dochter nooit als vanzelfsprekend ervaren. Nog elke dag, ben ik dankbaar dat ze er is. Dat wij ouders hebben mogen worden. Maar met haar komst is niet alles koek en ei, wat veel mensen wel denken/hebben gedacht. Daar kwam ik op een hele nare manier achter.
En dan hebben we daar ook nog mijn diagnose POI. Afgelopen jaren ben ik hier niet mee bezig geweest, omdat we immers in het fertiliteitstraject zaten. Maar nu wordt het dan toch echt tijd om hier wel iets mee te doen. Om de juiste zorg te krijgen voor mijn "aandoening".
In de volgende blogs zal ik jullie meenemen in het nieuwe deel van mijn leven; mijn leven als moeder ná een fertiliteitstraject, mét POI
Maak jouw eigen website met JouwWeb