20 weken zwanger

Wow mensen, wat vliegt de tijd. Inmiddels zijn we halverwege onze zwangerschap en hebben we onze 20-weken echo gehad. Nog even geduld hebben tot onze gender reveal op 25 September, en dan weten we of we een dochter of zoontje krijgen.

Maar ik dacht; ik zal eens even jullie meenemen in de eerste helft van deze zwangerschap, want een zwangerschap na een fertiliteitstraject loopt vaak heel anders dan als een zwangerschap "normaal" tot stand komt. Ik waarschuw vast dat het verhaal niet op chronologische volgorde loopt, haha. Er komt tijdens het schrijven zoveel gedachtes binnen, dat het soms moeilijk is om de juiste volgorde aan te houden. Ow, en het is een lange blog. Dus als je eigenlijk geen tijd hebt, zou ik je adviseren om deze blog wat later te lezen als je wel de tijd hebt.

Soms zal ik schrijven "Dot". Dat is de naam van ons kindje in de buik. Arjen heeft in Portugal bedacht, omdat de naam ook makkelijk om te vormen moest zijn naar een 2e naam, gezien we 2 embryo's hebben laten terugplaatsen. Zo konden we Dot en Dotje zeggen, zonder dat het mensen op zou vallen dat Dotje een 2e embryo is.

Op 30 Mei hadden we dan eindelijk een langverwachte positieve test in handen. Er was ook geen twijfel over mogelijk. De "plus" stond er binnen 5 seconden. Ik kon alleen maar mijn handen voor mijn mond slaan, met de tranen in mijn ogen. Die ochtend hadden we ook nog bloed laten prikken (dat wil de kliniek graag). In het bloed kijken ze dan naar het zwangerschapshormoon HCG. 

Ik moest die ochtend werken en ging met een kop vol watten aan het werk. Ik was die dag dan ook niet heel productief. 1 collega die heel erg meeleeft was nog aan het werk, en kon ik als eerste inlichten dat we zwanger waren. Beide sloegen we opnieuw onze handen voor onze mond en konden alleen maar huilen en de conversatie ging als volgt; 

Zij; nee

Ik; ja

Zij; neeee

Ik; jaaaa

Zij; NEEEEE

Ik; JAAAAA

Maar daarna moest ik mn mond houden want ik wou dit nieuws niet meteen met iedereen delen want tsjah; 1 positieve test zegt nog niet zoveel.

Smiddags werd ik op mn werk gebeld door een hysterische doktersassistent. Ze had me al 4 keer proberen te bellen maar kreeg me niet te pakken. Dus ze probeerde het elke keer opnieuw want ze MOEST me spreken. Ik wist natuurlijk waarvoor ze belde dus toen ik opnam heb ik haar verteld dat we zelf ook een test hebben gedaan en weten dat we zwanger zijn. De HCG-waarde liet een prachtige startwaarde zien van 850. Met 4 weken zwangerschap zou de waarde in ieder geval tussen de 5 en 426 moeten liggen. Dus dat zat wel goed. Dat gaf me wel de nodige rust die ik nodig had, om het uit te zingen tot de volgende bloedtest, 3 dagen later. Nu denk je misschien; 3 dagen is toch niet zo veel? Nou geloof me, als je al zo lang wacht op een zwangerschap en deze er eindelijk is, wil je het liefst elke dag de bevestiging hebben dat het goed is. Dus 3 dagen voelen echt heel erg lang en de spanning bouwt ondertussen ook al weer op naar de volgende bloedtest

Savonds hebben we mijn schoonouders, buren, zus en zwager verteld dat we zwanger zijn. Misschien denk je; nu al? Ja, nu al. Ik heb altijd gezegd dat ik wou wachten tot een eerste goede echo, maar daar ben ik wel van terug gekomen. We brengen altijd slecht nieuws, al bijna 4.5 jaar lang, dus als er eindelijk goed nieuws is, willen we dit delen. Hoe spannend het ook nog allemaal is. Mochten we dit kleintje alsnog verliezen (waar ik vanuit ging), dan hebben we iig ook een keer goed nieuws mogen delen, en zouden we bij het verlies de steun kunnen krijgen die we dan zo hard nodig zijn.

Savonds ook ons nederlands contactpersoon een berichtje gestuurd dat we een positieve test hadden en hoe hoog de HCG-waarde is. Kort erop belde ze, om ons te feliciteren met dit goede nieuws, en dat mijn score wel echt onwijs hoog was. Dit kon ook wel eens duiden op een tweeling. Wat ook mogelijk was, gezien we onze laatste 2 embryo's tegelijk hebben terug laten plaatsen.

3 dagen later hadden we een nieuwe bloedtest. Deze keer werd ik niet aan begin van de middag gebeld door de doktersassistent dus halverwege de middag zelf besloten te bellen. Mijn uitslag stond nog niet in mijn dossier, maar ze had wel haar collega's over mijn waarde horen spreken, dus ze ging even informeren voor me (ze snapte dat ik niet wou wachten totdat mijn uitslag in mijn online dossier stond) De waarde was mooi gestegen naar 2963. Zo grappig en lief om te horen dat ze bij mijn huisarts allemaal zo meeleven met ons traject.

Elke 48 tot 72 uur moet deze waarde zijn verdubbeld. Met 3 dagen ertussen, was dit bij mij dus het geval. Opnieuw een hele geruststelling.

De eerste echo stond inmiddels gepland voor over 2 week. Pffff, 2 weken wachten totdat je weet of het kleintje er nog is en een hartslag heeft. Ik vroeg daarom ook de assistent of ik nog 1 keer een prikformulier mocht, zodat ik de week erop alsnog 1 keer kon prikken. Ze vroeg wel even waarom ik dit wou en of dit nodig was, maar toen ik haar uitlegde dat ik nog 2 week moest wachten tot de eerste echo en ik graag tussendoor ook nog een keer de zekerheid wil hebben, begreep ze dit meteen en legde meteen een nieuw prik formulier voor mij klaar.

4 dagen later gingen we opnieuw een zwangerschapstest doen, zodat we ook op de clear blue test konden zien staan; zwanger 3+  (tijdens de eerste keer testen gaf hij 2-3 week zwanger aan). Ook al zegt het niet heel erg veel (gezien het hcg eerst kan blijven stijgen terwijl je kindje het niet gehaald heeft), is dit gewoon een test die iedereen in een fertiliteitstraject een keer in haar leven wil zien.

Op 16 Juni, precies een maand na de terugplaatsing, mochten we ons melden op de afdeling voortplantingsgeneeskunde. De afdeling waar ik al zo vaak binnen ben gelopen. Doordat ik hier dan ook al jaren bekend was, vond de arts het goed dat we de eerste echo bij hun zouden doen. Zo zou het, bij goed nieuws, een mooie afsluiting voor ons zijn.

Bij deze eerste echo, met 7 week, zagen we een mooi kloppend hartje. Ik heb de hele echo alleen maar zitten janken. Hoe is dit mogelijk??? Nadat de echo klaar was, kwamen ook meteen de gedachten; was dat wel mijn buik daar op het scherm? Ik had het gevoel dat ik droomde en dat het beeld op het scherm van iemand anders was. Immers, ik zie al 4.5 jaar precies hetzelfde; een lege baarmoeder, met een mooi opbouwend slijmvlies. Ondertussen kan ik die echo's ook wel maken en lezen. Iedereen die we gingen vertellen dat we zwanger waren, voelde alsof ik ze voorloog. Alsof ik acteerde. Want dit kon toch niet echt zijn?

In de weken na de eerste echo, hebben we veel echo's gehad. Sommige gepland, sommige ongepland. Dan had ik bloedverlies, of een gek gevoel in mn buik, waardoor de angst meteen weer om de hoek kwam kijken dat ons kindje dood was. Dus hup, maar weer het ziekenhuis bellen en vragen of we langs mochten komen voor een echo. Gelukkig was dit nooit een probleem.

Eerder schreef ik al dat ik er vanuit ging dat we dit kindje zouden verliezen. Ik kon er met mn kop gewoon niet bij, dat bij de eerste positieve test ooit, het meteen zou leiden tot een voldragen en levend kindje. We hebben bijna 4.5 jaar lang alleen maar slecht nieuws gehoord, dus ik vond het wel heel "makkelijk" als het nu meteen allemaal goed zou gaan. In mijn hoofd hield ik er rekening mee dat we eerst dit kleintje moesten verliezen, alvorens we wel een doorlopende zwangerschap zouden hebben.

Het heeft dan ook heel lang bij mij geduurd, voordat ik echt het besef had dat ik zwanger was en dat het goed ging met de kleine.

We zijn nu 20 weken zwanger en ik heb pas sinds een maand dat ik een stuk rustiger ben en vertrouwen begin te krijgen dat het echt allemaal goed gaat. Het helpt ook mee dat mn buik begint te groeien en ik kwaaltjes begin te krijgen. Deze had ik de eerste trimester niet, behalve enorme vermoeidheid. Ik wou het liefst ook misselijk worden, want dat zou me de bevestiging geven die ik echt nodig had ik de eerste weken. Mensen zeggen altijd dat het zo fijn is dat ik niet ziek ben geweest. Maar dat vind ik niet. Want ik had die bevestiging echt nodig. Ook wou ik graag meer kwaaltjes voelen, gezien dit onze enige zwangerschap gaat worden. Dus ik wou graag de "hele beleving". Zoals niet meer tegen bepaalde geuren kunnen. Of gekke cravings hebben en ik Arjen naar de winkel kan sturen omdat ik zin heb ik drop met slagroom. Zulke dingen. Wat wou ik dit graag.

Enigskind

We hebben onze laatste 2 embryo's tegelijk laten terug plaatsen. Dit vonden we eerst spannend en dom, want wie doet dat nou?? Totdat we wat gingen nadenken. Mocht dit mislukken, dan zouden we nog 1 nieuwe ronde opstarten in Portugal. Het terugplaatsen van 2 embryo's wouden we een keer geprobeerd hebben onder het mom "dan hebben we er alles aan gedaan en geprobeerd" en zouden we met een tevreden gedachte terug kunnen blikken op ons traject als we met lege handen zouden achterblijven.  Doordat je van te voren niet weet hoeveel embryo's je over houdt, vonden we het te riskant om hiermee te wachten tot de laatste poging. Stel dat we dan ook maar 3 embryo's hebben, vind ik het te moeilijk om dan meteen 2 terug te laten plaatsen, omdat je zoveel mogelijk kansen wil in je allerlaatste ronde. Dus uiteindelijk toch besloten om deze ronde de laatste 2 embryo's van deze donatie in 1 keer te laten terugplaatsen.

Tijdens de eerste echo was ik het al bijna weer vergeten totdat Arjen zei; nu weten we of het er 2 zijn of niet. Ow ja, dat is ook zo. Dat het er maar 1 was, maakte me helemaal niet uit. We zijn verder dan we ooit zijn gekomen!

Naarmate de weken vorderde, daalde het besef in wat dit betekende.

- Geen tweeling waar we stiekem wel over hebben gedroomd.

- Geen verrassing op onze gender reveal dat het er toch 2 zijn (jep lieve vrienden en familie, we hadden jullie daar dan pas verrast met het nieuws. Het is dan ook even verwerken dat de gender reveal er nu anders uit gaat zien).

- Geen broertje of zusje voor onze Dot, gezien we geen embryo's meer over hebben

- Hadden we dan toch maar 1 moeten kiezen?

- Hadden we de onderzoeken maar eerder laten doen, dan was ons 1e embryo misschien ook wel blijven plakken, want dat was immers degene met de beste kwaliteit

- Etc

En ja,  het is mogelijk om nogmaals een traject op te starten in Portugal voor een 2e kindje. Maar dat kost opnieuw minimaal 10.000 euro. En ik denk dat de mensen met kinderen wel weten, dat je dat geld niet meer hebt zodra je een kind hebt.

Ook zouden we dan dezelfde donor willen hebben als Dot. We willen geen 2 kinderen van 2 verschillende donoren. Vooral gezien het feit dat ons kind de gegevens op kan vragen van de donatrice en het erg verwarrend kan zijn voor je kinderen, als je allebei bent ontstaan van een andere donatrice. Misschien krijg je dan vragen als; maar zijn we dan wel broer of zus? Of dan halfbroer en zus, gezien ze alleen gemeen hebben dat de zaadcel van Arjen komt. 

Nee, dit willen we onze kinderen niet aandoen. En dus zal het bij 1 kindje blijven.

1 kindje waar we heeeeeel blij mee zijn. We hebben ook altijd geroepen; als ons er maar 1 gegund is. En dat is ook echt zo! Maar toch vraagt het een stuk verwerking.