Wat fijn dat we na de onderzoeken wisten, wat we bij een volgende poging anders zouden kunnen doen. We weten natuurlijk nog niet of dit echt het verschil gaat maken, maar het geeft ons in ieder geval weer iets hoop. Als mijn slijmvlies er op dag 5 nog niet klaar voor is, dan hadden de voorgaande 3 terugplaatsingen dus geen schijn van kans. Nu dan op naar een echte kans!
Gelukkig zijn er eigenlijk geen wachttijden in Portugal, dus bij een volgende menstruatie, zouden we weer met het hele riedeltje kunnen beginnen. 5 injecties zetten in de eerste 5 dagen. 3 tabletten oestrogeen per dag. En nu dan 6 dagen voor de terugplaatsing 6 capsules progesteron per dag.
(foto; nee dit is nog niet alles. Ik gebruik 2 doosjes utrogestan per week. Hier ligt dus maar voor 4.5 week)
Toen mijn menstruatie aanbrak, krijg je altijd al een geschatte datum van je terugplaatsing. Dit alles hangt af met de dikte van je baarmoederslijmvlies een week voor de terugplaatsing. Het toeval wil, dat 1 van mijn lotgenootjes (die we de vorige keer voor het eerst hebben ontmoet in Coimbra), er nu ook weer waren. We zouden de terugplaatsing krijgen op precies dezelfde dag! Wat een prachtig toeval. En hoe leuk en fijn om hun even weer een dikke knuffel te kunnen geven
We maakten ons klaar voor terugplaatsing nr 2 in Portugal. Een week voor de terugplaatsing weer naar het UMCG voor een slijmvlies meting. En ja hoor, ook dit keer moest ik de receptioniste weer uitleggen dat ik toestemming heb van de arts om mijn echo's bij hun te doen, ondanks dat ik niet onder behandeling ben van hun. Inmiddels ken ik het riedeltje. Wel frustrerend, maar ach; zij doen ook maar gewoon hun werk.
Een paar dagen voor de slijmvlies meting moest ik mijn bloed opnieuw laten prikken op progesteron. Deze waarde moet laag zijn, anders heeft dit invloed op de terugplaatsing, omdat je lijf denkt dat hij al verder is. Einde van de dag kreeg ik de uitslag. Een prima waarde
Een paar dagen later, tijdens de slijmvliesmeting bleek dat mijn slijmvlies een mooie dikte had. Ik stuurde dit door naar Portugal, maar ik wist al wat het betekende; onze terugplaatsing gaat door. Mijn lotgenootje had die ochtend ook haar slijmvlies meting, dus we hielden elkaar op de hoogte van de ontwikkelingen. Heel bijzonder om nu echt synchroon te lopen met iemand anders. Ook haar slijmvlies had de juiste dikte, dus ook zij konden de reis naar Portugal gaan plannen. En een restaurant boeken voor ons 4-en, want uiteraard zouden we ook dit keer weer lekker uit eten gaan.
Doordat Arjen nu weer wisselende diensten werkt, wisten we dat dit voor problemen kon zorgen. Aan start van mijn menstruatie, en we hoorden wanneer de terugplaatsing in principe plaats zou vinden, hebben we beide meteen vervanging gezocht voor de diensten die we moesten werken tijdens deze dagen. Alles onder voorbehoud, dat dan weer wel. Maar het is fijn om dit op voorhand geregeld te hebben, anders moet alles nog in de laatste week. En dat is vaak een probleem. Gelukkig was dit dus al een zorg minder. We hoefden alleen de collega's waarmee we zouden ruilen, laten weten dat de ruiling doorging. Dat in ieder geval geregeld. Savonds meteen snel de vliegtickets, hotel, vervoer etc regelen.
De dag van de slijmvlies meting is altijd een drukke dag, omdat we dan alles moeten regelen. Ik durf dit nooit op voorhand te doen, want wat nou als ineens het slijmvlies toch niet goed is? Dus wij zijn meer van het last minute plannen. De prijzen waren dit keer erg omhoog gegaan, dus we hebben nog gekeken om van een ander vliegveld te gaan vliegen, maar uiteindelijk toch maar gekozen voor Eindhoven. Wel kozen we ervoor om niet de dag na de terugplaatsing meteen weer terug te vliegen, gezien we dan om 3 uur snachts al zouden worden opgehaald door de shuttle service. Ik wou dit keer echt even 24 uur rustig aan kunnen doen, zonder stress van de terugvlucht. Dit kwam eigenlijk ook wel goed uit, want op dinsdag terugvliegen was een stuk duurder dan op woensdag terug vliegen. En zo hadden we ook nog 1 hele dag in Coimbra, waarin we even wat tot rust zouden kunnen komen en de stad opnieuw bewonderen
15 Mei 2022; De avond dat we aankwamen, zijn we lekker uit eten geweest met mijn lotgenootje en haar man. Zoveel fijner om elkaar face to face te spreken. En voor de mannen ook wel even fijn om het er met iemand anders, dan je partner over te hebben. De volgende dag kregen we beide 2 embryo's teruggeplaatst.
De dag van de terugplaatsing was een beetje chaotisch. Niet echt het goede woord, maar zo komt het nu even in me op.
Het begon al bij het voorgesprek. Daar kregen we nog even te horen dat Arjen zijn zaadcellen nu langer dan 3 maand in de vriezer lagen en of wij die wouden vernietigen of bewaren. De kosten hiervoor bedroegen (volgens mij) 450 euro voor 3 jaar. Echt een ontzettend groot bedrag, terwijl dat we hoopten van deze terugplaatsing zwanger te raken. We waren hier ook niet op voorbereidt en met alle spanning al in mijn lijf, kon ik de tranen moeilijk bedwingen. Uiteindelijk hebben we gevraagd of we de zwangerschapstest van deze terugplaatsing mogen afwachten. Want als dit lukt, dan mogen ze vernietigd worden omdat er dan geen nieuwe cyclus wordt gestart. Na wat telefoontjes met het lab, gingen ze hier gelukkig akkoord mee
Bij de vorige terugplaatsing was ik vergeten water te drinken. Je moet drinken, zodat je blaas vol komt te zitten. Je blaas duwt de baarmoeder weer naar voren, zodat de arts beter zicht heeft. Dit keer dus mooi een uurtje van te voren beginnen met drinken. Maar jongens, het duurde en duurde maar voordat we werden opgehaald. En ik voelde mn blaas steeds voller lopen. Zelfs tot het punt dat je denkt; als ik daar straks ontspannen lig, dan loopt het er zo uit.
Eindelijk, een uur na binnenkomst in de kliniek, werden we richting slaapkamer gebracht. Ze benadrukten nog wel dat Arjen niet mee mocht de behandelkamer in. Dat wisten we inmiddels al, maar ik vond het fijn dat hij dit keer mee mocht naar de slaapkamer. De verpleegkundige die we dit keer hadden kon amper Engels. Ik maakte haar duidelijk dat ik al wist wat er van mij verwacht werd; het mega charmante jurkje weer aan, met de prachtige slippers en haarnetje. Volgens mij was ze wel blij dat ze het niet hoefde uit te leggen.
Kort daarop werd ik opgehaald door dezelfde verpleegkundige. We liepen naar de behandelkamer en de arts vroeg of ik mijn pasje mee had. Shit, die heb ik wel meegenomen (ik zag hem thuis liggen op het bureau dus heb hem maar gepakt), maar niemand heeft mij ooit verteld dat ik deze mee moest nemen bij een volgende terugplaatsing. En ik had natuurlijk mijn portemonnee in het hotel liggen, want tsjah; waar was ik die voor nodig? Nou ja, het kwam wel goed zei de arts. Pffff, gelukkig. De terugplaatsing kan dus door gaan.
Ik mocht weer gaan liggen in de prachtige stoel (hij ligt wel lekker gelukkig), en zij zou eerst weer mijn slijmvlies opmeten. Ondertussen was ik Arjen al aan het videobellen want ik wou niet dat hij iets mistte. Op dat moment zegt de arts dat ze het wat lastig kan zien, omdat mijn baarmoeder gekanteld is. Say what?!?! En daar schoot mn stress weer omhoog, ook al zei ze een seconde erna al; dat maakt niet uit hoor, ik kan er prima bij. Ik dacht echt; "hou dan je mond!!!!" (oke, zo ging het niet in mijn hoofd, maar dat zal ik hier niet typen haha) Ik krijg hier zo onnodige stress van.
( foto; de arts plaatst het embryo terug)
De terugplaatsing zelf gebeurt heel snel; eendenbek erin, slangetje erin, embryo plaatsen en klaar. Daarna vroeg de arts of ik mijn progesteron nog moest inbrengen. Shit, ja natuurlijk!! Dat was ik helemaal vergeten omdat die verpleegkundige geen Engels sprak en mij er dus niet aan kon herinneren. En ik werd nu zó snel opgehaald dat ik dat ook helemaal was vergeten. Ondertussen had ik Arjen nog aan de lijn dus ik mompelde volgens mij iets in de trant van "ow mijn pillen", en tegelijkerteit ook naar de arts, maar toen was ze ook al bijna weg en zei dat ik het dan straks zelf wel kon doen. Ik baalde zo want niks fijners dan die 2 pillen ingebracht krijgen en omdat je toch nog even moet liggen, kunnen ze mooi rustig beginnen op te lossen en krijg ik daarna niet zoveel geklaai. Maar dat kon nu dus niet, en moest ik straks zelf doen en dan moest ik ook meteen gaan lopen. Geloof me, dat is niet het fijnste gevoel daar beneden.
De verpleegkundige zorgde nog even dat ik lekker onder het dekentje lag en verliet de kamer. Het gesprek met Arjen heb ik toen ook beëindigt. Alles ging helemaal verkeerd (geen pasje, baarmoeder gekanteld en nu de pillen vergeten mee te nemen naar de behandelkamer), en ik had de tranen in mn ogen staan. Ik wou zelfs nog vragen of Arjen na de terugplaatsing wel mocht komen, gezien er dan niemand meer in het kamertje is, maar dit was ik ook al weer vergeten. Ik heb toen maar even een potje liggen janken, in dat kille kamertje. In mn eentje. Met een foto van de terugplaatsing in mn hand
De vorige keer was ik ontzettend blij en nu was ik alleen maar verdrietig. Ondertussen was ik ook met mn lotgenootje aan het app-en, want die had de terugplaatsing een uur na mij. We dachten dat we elkaar nog wel zouden zien, maar helaas bleek dat later niet meer het geval. Zij werden naar hun slaapkamer gebracht en toen werd ik opgehaald om naar mn eigen slaapkamer te gaan en weer om te kleden. We zijn elkaar dus serieus op een paar tellen, misgelopen. Best knap ook weer haha.
Die dag hebben we het rustig aan gedaan en veel in bed gelegen. Savonds uit eten bij de pizzeria waar we de vorige keer ook hebben gegeten (echt super lekkere pizza's, én niet duur). De volgende dag hebben we wat rondgelopen aan de andere kant van de rivier van Coimbra. Aan die kant van de rivier logeerden wij nu ook, dus konden mooi even die kant van het water ook ontdekken. We hebben verder niet veel bijzonders gedaan. Lekker genoten, lekker gewandelt (voor de bloedsomloop), en even rusten tussendoor.
Het lange wachten ging weer beginnen
(foto; ik was hier net een beetje uitgejankt door alles wat er mis ging)
Ik heb het geluk dat ik de wachtweken altijd wel goed door kom. Ik heb zoiets; ik kan er nu toch niks aan veranderen dus ik hoef me ook niet druk te maken. Best knap voor iemand die zich altijd druk maakt om dingen haha.
Na een week deelde ik op mijn afgesloten insta-pagina hoe ik me voelde. Niet veel last van mn lijf. Alleen een beetje een bleh-gevoel. Van meerdere meiden hoorde ik dat dat bij hun een super goed teken was, want toen waren ze zwanger. Nou echt mensen, ik werd gek. Ik kreeg toen ineens de testdrang waar mensen het altijd over hadden. Maar ik besloot het niet te doen. De dag erna moest ik werken, en de dag daar weer na, gingen we naar de camping toe met mn gehele schoonfamilie. Nee, dan ga ik niet testen, want als het negatief is kan ik alleen maar janken. Ook al kan het ook dan nog te vroeg zijn om te testen, maar ik zou het mn kop niet uit kunnen krijgen. We gingen dus mooi wachten tot onze officiële testdag; de dag nadat we terug kwamen van de camping. Wel heb ik nog even getwijfeld om toch eerder te testen, omdat we 2 dagen voor de officiële testdatum 2 jaar getrouwd waren. Hoe mooi zou dat kado dan zijn. Maar tsjah, aan de andere kant; is het negatief, dan blijft het je ook altijd bij. En we zitten nog steeds op de camping. Oke, dat gaan we dus niet doen.
Maandag 30 Mei; onze testdag!!!! Portugal wil dat we altijd ook bloed laten prikken. Dus op de testdag gaan we eerst naar Certe om bloed te laten prikken (gelukkig kan dat vlakbij ons huis), en daarna snel naar huis zodat ik naar het toilet kan en kan gaan testen.
Arjen zit altijd in de slaapkamer te wachten zodat hij de timer aan kan zetten als ik het zeg. Mooie verdeling toch? En zo kan hij ook nog niet doen.
Ik doe mn ding, houdt de test in het potje, leg hem weer neer, kleed me weer een beetje fatsoenlijk aan, en terwijl ik kijkend naar de test naar Arjen roep dat hij de timer aan kan zetten, sluit ik de zin meteen af met; volgens mij is het niet meer nodig, want volgens mij is het gelukt!!!!
Jep, binnen 5 tellen stond er een super duidelijk plus op het venstertje. Arjen begreep er geen reet van toen ik dat riep dus die kwam even polshoogte nemen in de badkamer. Hij negeerde mn vraag of de timer aanstond wel 3 keer (mannen.....), maar toen hij me verzekerde dat die aanstond liet ik hem de test zien.
Heel de tijd stond ik met mn handen voor mn mond. Ik kon het gewoon niet geloven. Pas ook toen de timer afging en de plus er nog steeds stond, drong het iets door; WE ZIJN ZWANGER!!!!!!
Reactie plaatsen
Reacties