Het begin

Ons verhaal begint in het voorjaar van 2016.

Het zou nog een paar maanden duren en dan zou ik 30 worden. Mn partner en ik waren in Mei van 2016 5 jaar bij elkaar. Ik liep steeds vaker met het idee om op mijn 30e verjaardag te stoppen met de pil. Immers we hadden het goed voor elkaar en ik weet ook dat het kan zijn dat je lijf even de tijd nodig heeft om te ontpillen. 

Ik checkte voorzichtig bij mijn vriend wanneer hij kinderen zou willen. Nou, van hem hoefde het nog niet meteen. Maar ik zag de 30 steeds dichterbij komen. Ik legde hem mijn gevoel voor en direct sloeg hij als een blad aan een boom om en zei dat ik dan gewoon op mn 30e moest stoppen met de pil. Ik heb het er eerst maar even bij gelaten want mijn verjaardag duurde nog wel even.

In de zomervakantie heb ik het gesprek nog een keer gevoerd, want nu was mijn verjaardag al over een paar weken, maar tsjah; ik kan niet zomaar zonder overleg stoppen met de pil. Want het kan ook zijn dat je de maand erna zwanger bent. Dus met de nodige moed ingedronken ben ik het gesprek nog een keer aangegaan en samen zijn we tot de conclusie gekomen dat ik ging stoppen met de pil en dat we wel zien hoe het loopt. Zijn we meteen zwanger? Dan zou dat geweldig zijn. Zo niet? Ook prima, we hebben geen haast.

De eerste maanden na het stoppen met de pil kreeg ik de nodige lichamelijke klachten, vooral veel steken in mijn linkerzij. Ook ontzettend prikkelbaar. Maar ach, als je de pil 14 jaar hebt geslikt, dan is het ook niet zo raar dat je lichaam denkt; what the hell?!?!?  Na een paar maanden trokken de klachten ook weer weg. Zie je wel? Mijn lichaam moet gewoon even wennen aan een leven zonder de pil

Ook waren mijn cyclussen meteen best regelmatig. Af en toe een keer een uitschieter van 15 dagen maar over het algemeen netjes tussen de 28 en 30 dagen. Niks aan het handje.

In de zomer van 2017 werd een vriend van ons ongeneeslijk ziek. Hij ging met een redelijk onschuldig vermoeden naar het ziekenhuis, maar helaas bleek het vele malen erger te zijn en waren er nog kleine kansen op genezing.

Na de zomer van 2017 was mijn cyclus helemaal op de hobbel. Ineens een cyclus van 68 dagen. 53 dagen. 48 dagen. En daar kwamen ook die rot klachten weer de hoek om kijken. Met het verhaal van onze vriend in het achterhoofd heb ik in december de stap gemaakt naar de huisarts. Ik voelde dat er iets niet klopte in mijn lijf. Wat dat was, dat wist ik nog niet. Misschien gewoon een verstoorde hormoonhuishouding doordat mn lijf nog steeds niet heeft geaccepteerd dat ik ben gestopt met de pil. Of toch iets anders. 

Ik kreeg een doorverwijzing voor een uitwendige echo. Hier waren geen bijzonderheden op te zien, alleen een klein vleesboompje maar daar zouden mijn klachten niet weg kunnen komen. Ondanks de goede uitslag was ik nog niet gerust. Ik wíst dat er niet klopte in mijn lijf. Dus hup, weer naar de huisarts voor een 2e doorverwijzing voor de gynaecoloog. Hier kreeg ik een inwendige echo. Hierop waren geen rare dingen te zien, alleen 1 grote follikel (eicelblaasje). Doordat ik mijn cyclus net had gehad, kon ze me vertellen dat deze de vorige ronde toch niet is gesprongen. Dit zou ook wel kunnen komen door de korte cyclussen die ik ineens had (een paar maand achter elkaar stipt 21 dagen). Mocht ik iets verder willen uitzoeken, dan zou ik nog een afspraak kunnen maken met de voortplantingsdeskundige. Na overleg met mijn partner besloot ik daar toch maar een afspraak te maken, ondanks dat ik eerst heel erg twijfelde. Voortplantingsdeskundige klinkt Zo heftig. En we waren nog geeneens bezig met onze kinderwens. Ik had enkel lichamelijke klachten. Maar Zo zou er wel heel goed gekeken worden waar mijn klachten aan te wijten vielen. Dus toch maar de 3e doorverwijzing gevraagd bij de huisarts.

Toen ik de afdeling van Voortplantingsgeneeskunde opliep dacht ik nog; ik hoor hier helemaal niet thuis. Hier zitten mensen die hulp nodig zijn bij het zwanger worden. Ik kom hier gewoon voor wat onderzoekjes waar mijn klachten wegkomen. Ik voelde me een binnendringer, een soort van ramptoerist; even kijken op een plek waar je helemaal niet hoort te zijn.

Ik werd opgehaald door een mannelijke arts, terwijl ik tijdens het maken van de afspraak had gehoord dat het een vrouwelijke arts was. Hij bleek arts in opleiding te zijn. De ongemakkelijkheid die ik toen al voelde zal ik nooit vergeten. "Ik ga toch niet met mn benen wijd voor een vreemde man?" (Wist ik toen veel dat er nog vele vreemde tussen mijn benen zouden gaan kijken, alsof het de normaalste zaak van de wereld is)

Thuis had ik al een hele vragenlijst gekregen die ik moest invullen. Ze wouden echt alles van me weten; hoe mijn cyclussen waren, hoe vaak er gemeenschap was, over mijn familie en hun kinderwens. Echt alles wouden ze weten. Met de arts nam ik de vragen nog even kort door. Daarna moest ik me uitkleden van onderen (het meest ongemakkelijke moment ooit!!) en werd er opnieuw een inwendige echo gemaakt, en er werd een bloedonderzoek gedaan naar mijn hormonen. Een week later zou Ik daar de uitslag van krijgen. Ik had wel verwacht dat er iets uit het bloedonderzoek zou komen. Ik ging ervan uit dat ik misschien een beetje hormonen bij moest spuiten, om alles weer recht te trekken.  Maar de uitslag was totaal anders. De uitslag was iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. De kans dat ik toch wel thuis hoorde op deze afdeling, drong ineens tot me door