Diagnose

Vermoeden van een verminderde eicelvoorraad....

En opeens stond mijn leven stil. Ik had wel een uitkomst verwacht van het bloedonderzoek maar deze had ik niet aan zien komen. Ik hoorde niet op die afdeling! Of toch wel?!? Ik wist het ook allemaal niet meer. De arts legde mij uit dat de hormonen waar ze op geprikt hadden niet in balans waren met elkaar, wat kon duiden op een lage eicelvoorraad. Om dit te verder uit te zoeken was een ander bloedonderzoek nodig, waarop op AMH werd getest. Deze waarde laat zien hoe het met je eicelvoorraad gestelt is. Maar goed dat ik toen niet heb gegoogled, anders was ik erachter gekomen dat middels dit bloedonderzoek, onderzocht kan worden wanneer een vrouw in de overgang komt.

De dag na deze uitslag ging ik helpen met klussen in het nieuwe huis van mijn zus en zwager. In de ochtend kon ik me nog wel concentreren maar na de lunch gingen mijn gedachten alle kanten op. De tranen stonden me heel de tijd in de ogen. Ik kon niet meer. Ik appte Arjen dat ik het mijn ouders en zwager ging vertellen (ze wisten helemaal nog niet dat wij nog verder onderzoek hadden laten doen nav mijn lichamelijke klachten). Arjen was net onderweg naar voetbal, maar kwam nog snel even langs zodat we het samen konden vertellen. Toen Arjen mijn moeder van boven haalde en zei dat we wat moesten vertellen kon mijn moeder maar 1 ding denken; ze gaan vertellen dat ze zwanger zijn! Maar helaas. Ik stond heel de tijd te trillen op mijn benen. Met horten en stoten kwam het hele verhaal eruit. Mijn ouders en zwager schrokken ook van deze uitslag, en hoopten dat we snel war duidelijkheid zouden krijgen. Mijn zus heb ik later gebeld, want die was in hun oude huis voor de open huizendag.

Op maandag ging ik meteen naar het UMCG om bloed te prikken. Ik moest eerst naar de afdeling om daar het labformulier op te halen. Deze hadden ze klaar gelegd voor me. Een zeer spannende week volgde. Op vrijdag zou ik gebeld worden over de uitslag. In diezelfde week liet Arjen ook zijn zwemmers controleren. Ook die uitslag zouden we vrijdag krijgen.

Aan het eind van de dag belde de arts. Mijn hart ging als een malle tekeer. Hij had goed nieuws. Met Arjen zijn zwemmers was niks aan de hand! Zo dat is weer een zorg minder. Of ik nog vragen had. Euhm ja... en mijn uitslag dan? Helaas had hij deze nog niet binnen. Ik vroeg hem wanneer de uitslag dan zou komen. Als het nog een paar dagen zou duren, prima. Maar dan wil ik het wel weten, want anders zit ik elke dag vol met spanning te wachten op een belletje. Hij begreep het helemaal en belde naar het lab. Niet veel later belde hij me terug. Helaas was de meting niet betrouwbaar gebleken en dus moest de test, hoe vervelend hij het ook voor me vond, opnieuw. Wanneer ik de uitslag zou krijgen wist hij nog niet omdat het een test is waar ze een aantal van opsparen om tegelijkertijd te onderzoeken. Maar hij zou er maandag achteraan bellen. Hij zou het labformulier weer klaar leggen op de afdeling, zodat ik maandag meteen opnieuw kon bloedprikken.

Dus hup, daar ging ik weer vol goede moed. Voor de zoveelste keer bloedprikken. Voor de 3e keer de afdeling op waarvan ik nu opeens voelde dat ik er waarschijnlijk toch echt wel thuis hoorde. Smiddags belde de arts netjes om te vertellen dat hij nog niet wist wanneer ik de uitslag zou krijgen omdat de verantwoordelijke persoon er niet was. Dit ging door tm woensdag, en elke dag belde hij me. Fijn, artsen die zo met je begaan zijn. Hij vertelde op woensdag dat hij er haast achter had gezet, en dat ik vrijdag de uitslag telefonisch zou krijgen.

En toen werd het vrijdag, laat in de middag. 17.00 uur. Nog geen telefoontje. Normaal had hij al gebeld. Dus ik toch maar de spoedlijn bellen. Gelukkig begreep de gynaecoloog mijn vraag. Ze nam even contact op met de arts en even later kon ze mij vertellen dat hij met een paar minuten zou bellen.

En inderdaad, niet veel later ging mijn telefoon. Gelukkig was Arjen ondertussen thuis van zijn werk. Mijn hart klopte bijna uit mijn borst van spanning. Oké, nu zou het komen. Hij viel meteen met de deur in huis.... Het vermoeden van een lage eicelvoorraad werd bevestigd door de bloedtest. Tranen sprongen meteen in mijn ogen en ik gebaarde naar Arjen dat het foute boel was. Maar ook ging ik direct in een soort overlevingsmodus; oké en hoe nu verder? We maakten een afspraak voor maandag ochtend zodat we de uitslag goed konden bespreken en ook de vervolgstappen hierop.

Oké prima, we gaan er voor!! In het ergste geval wordt het IVF, was onze gedachte. Wisten wij veel dat het nog veel erger kon worden 😢

Savonds zijn we naar Arjen zijn ouders gegaan en hebben we zijn ouders en oudste broer verteld wat er aan de hand was. Ik wou niet meer liegen. Ik wou open kaart spelen. Toen Arjen aangaf dat we iets moesten vertellen, kwam uiteraard meteen de vraag;"jullie zijn zwanger?". Au!!! Die opmerking deed zo ontzettend veel pijn. Dit liet mij ook meteen zien dat we open kaart zouden spelen, zodra we maandag van de arts hadden gehoord hoe het nou verder ging. We vroegen ze het nog even stil te houden voor de rest van het gezin. Die zouden we maandag inlichten zodra we meer nieuws hadden.

Vol goede moed gingen we naar de afspraak op maandag. Ik liep opnieuw de afdeling Voortplantingsgeneeskunde op. Dit keer met de tranen in mijn ogen want ja; ik hoorde hier dus wel echt thuis. Maar meteen nam de oerkracht over; we gaan er gewoon voor. Punt. Nog geen idee welke bom de arts nu weer zou gaan droppen.