Uitbehandelt

Daar zaten we weer. Tegenover Dr Vink

Dr Vink was de arts in opleiding maar een hele vriendelijke man. Of nou ja, jongen. Zo oud leek hij in mijn ogen nog niet.

We zaten beide vol spanning te wachten. Dr Vink vroeg eerst hoe het met ons ging. Arjen en ik hadden wel een paar vragen waar we graag een antwoord op zouden willen hebben. Ik benoemde deze dan eerst maar te stellen want als ik de uitslag van de bloedtest zou horen, ik deze vragen misschien weer vergat.

We waren vooral benieuwd hoe nou het vermoeden van een lage eicelvoorraad aan de orde was gekomen. Dr Vink legde dit aan de hand van een eigen gemaakte tekening beter aan ons uit. Hoe en wat hij nou precies heeft gezegd weet ik niet meer. Ik weet alleen dat hij aangaf dat mijn hypofyse het hormoon FSH aanmaakt en deze waarde te hoog lag. En dat mijn eierstokken Oestrogeen aanmaken en deze waarde te laag lag. Als oestrogeen laag is, maakt de hypofyse meer FSH aan. Dit is nodig voor een eisprong. Maar hier zat wel een max waarde aan.

Nadat we aangaven dat we geen verdere vragen hadden, kwamen we bij de bloedonderzoeken die bij mij zijn gedaan. Hij benadrukte nog een keer hoe vervelend hij het voor ons vond dat mijn bloedtest 2 keer moest. Niet veel later draaide hij het beeldscherm bij en toen zag ik het.... De eerste bloedtest was wel degelijk binnen. Met een waarde van <0,1. Ook de 2e bloedtest gaf deze waarde. "Oké", dacht ik bij mezelf, "dit is echt foute boel". Ook wat de arts toen zei weet ik niet meer. Ik weet nog wel dat hij redelijk snel met het nieuws kwam; "u zit in de vervroegde overgang en kunt alleen zwanger worden middels eiceldonatie".

BAMMMMM!!!!!!! Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en kon alleen nog maar huilen. Nooit een kindje van Arjen en mij samen. Nooit wordt ik moeder. Ik was gebroken van verdriet. Ik had veel aan zien komen, maar dit absoluut niet. We waren nog geeneens gericht met onze kinderwens bezig!! We lieten het gewoon op zijn beloop en zouden het wel zien! Ik ging met lichamelijke klachten naar het ziekenhuis en nu was ik opeens onvruchtbaar? Maar daar voor ging ik niet heen!? Maar al die lichamelijke klachten waren ook te wijten aan de overgang. Opeens leek ons ergste scenario van IVF, een geschenk uit de hemel. En mijlen ver weg.

Ik hoorde Arjen nog vragen aan de arts over stimuleren van de eierstokken. In gedachten schreeuwde ik naar hem:"NEE LUL DAT KAN DUS NIET MEER!!!!" Maar ik kreeg geen woorden uit mijn mond. Tegelijkertijd hoorde ik Dr Vink heel rustig aan Arjen uit leggen waarom dit niet meer mogelijk was.    Toen ik een soort van was bijgekomen, werd ik een beetje bozig; "Nou kom Ar, dan hebben we hier ook niks meer te zoeken". Ik begreep echt met geen enkele vezel in mijn lijf, waarom ik nog op deze afdeling was. Waar ik eerst dacht niet op deze afdeling te horen, en later wel, hoorde ik er nu ineens toch wéér niet want ze konden mij geeneens helpen. De arts zei nog dat als we vragen hadden we altijd mochten bellen. "Ja what ever", ging er door mijn hoofd, "jullie kunnen toch niks doen dus pleur een eind op". Ik kan me geeneens heugen of ik hem wel een hand heb gegeven nadien.

Huilend liep ik heel snel de afdeling af. Het kon me ook geen reet schelen dat zoveel mensen me in het ziekenhuis huilend zouden zien. Arjen had de ochtend vrijgekregen van zijn werk voor deze afspraak. Meteen vroeg hij of ik wou dat hij de hele dag thuis bleef. "Ja graag". 1 appje naar zijn leidinggevende was voldoende. Ik heb meteen mijn zus proberen te bellen, want die was aan het werk in het UMCG maar helaas was ze niet bereikbaar.

Arjen en ik besloten direct langs alle broers en zussen van hem te gaan om iedereen op de hoogte te brengen van alles. 1e zus was niet thuis dus maar even gebeld. 1e broer was aan het werk maar zijn we even snel langs gegaan (Ik zei aan de telefoon: "nou dan komen we zo even langs want we moeten even praten"  Hij zal wel gedacht hebben; wat heb ik nou weer gedaan). Daarna door mijn zijn vriendin die thuis was. Ergens in de tussentijd belde mijn zus volgens mij weer terug. Ik heb haar man gebeld. Toen door naar Arjen zijn ouders. Savonds langs Arjen zn zusje, mijn oma en als laatste naar mijn ouders. 

In de tussentijd hadden we toch nog een vraag naar aanleiding van het gesprek. Alle informatie was natuurlijk lang niet blijven hangen. En was het nou écht niet meer mogelijk om mijn eierstokken te stimuleren voor IVF?!?  We belden meteen naar het ziekenhuis, maar uiteraard moesten we een afspraak inplannen om deze vragen aan dr Vink te kunnen stellen. De afspraak werd gemaakt voor 2 dagen later, op woensdag. Nou ja prima, dat is dan niet anders.

Ergens in de loop van de middag werd ik gebeld. Door dr Vink. Hij had in zijn agenda gezien dat er een telefonische afspraak was gemaakt voor woensdag. Maar naar aanleiding van ons nieuws die we die ochtend hadden gekregen, besloot hij me meteen maar even te bellen. Zo ontzettend lief. Ook besloten we de afspraak van woensdag te laten staan, voor het geval we nog wat nieuwe vragen hadden. Zou ik woensdag geen vragen hebben?? Ook prima, dan kon hij me even vragen hoe het ging. Echt, die kleine dingen die hij heeft gedaan, waren toch wel erg fijn.

Maar even terug naar waar ik was; mensen inlichtten over mijn diagnose en onze toch wel steeds meer groeiende kinderwens.

Het voelde als een opluchting dat iedereen het nu wist. Zo konden we open kaart spelen hoe wij ons voelden en hoefden we geen rare vragen te krijgen als:"en wanneer komt de kleine?". Ook mijn collega's heb ik meteen ingelicht. Die wisten ook al langere tijd dat ik lichamelijke klachten had en welk vermoeden er lag. Die week heb ik me afgemeld voor mijn diensten. 1 dienst was niet oplosbaar, maar dan hoefde ik alleen even te eten met de bewoners en daarna zou een collega het overnemen. Nou vooruit, toe maar dan. Nou, dat had ik nooit moeten doen, maar tsjah, dat is achteraf.

Ook liet het mij meteen zien dat mensen niet begrijpen wat het verlies van een toekomstbeeld inhoudt. Van een droom. Van iets dat er nog helemaal niet was. Dat mensen niet begrijpen dat dit hetzelfde voelt als rouwen.... Hieronder zo'n inzicht die me erg kwetste....

Op maandag hoorden wij de uitslag. Op woensdag zou ik moeten werken. Aangeven dat je deze dienst niet wilt werken omdat je flink van slag bent, en dan de opmerking krijgen; ja, maar je hebt het ook pas net gehoord. Pardon?!?! En dan denk je dat ik er na 2 dagen wel weer ben?     Ik kan het mensen ook niet kwalijk nemen dat het heel moeilijk te begrijpen is allemaal, maar deze opmerking deed me echt super veel pijn. Alsof het niks was. Terwijl dat mensen wiens familielid ziek was, wel vrij mochten. Bij mij was "iets" overleden en ik werd geacht meteen weer aan het werk te gaan.