Second opinion

Misschien dan toch een second opinion?

Na mijn diagnose kwam ik al snel op een paar groepen met lotgenoten op Facebook. Het was fijn om mijn verhaal even kwijt te kunnen aan mensen die kunnen begrijpen in wat voor situatie we zitten. Niet dat iedereen in de overgang zit, maar iedereen heeft moeite om zwanger te worden en dat schept toch een band.

Door mijn verhaal daar te delen, kwamen veel meiden met het advies om niet te snel op te geven, en anders nog een keer een second opinion te doen. Maar dan niet in Nederland, maar in Duitsland of België. Omdat de regel- en wetgeving daar toch net even een beetje anders ligt dan in Nederland.

Steeds meer had ik toch ook het idee; misschien is een second opinion toch wel goed. Als we afstand moeten nemen van ons eigen dna-kindje, dan wil ik wel 1000% zeker zijn dat er écht geen kansen meer zijn. Want ik kan nooit meer terug. Mijn eierstokken worden er zeker niet jonger op.

Samen met Arjen hebben we gekeken naar verschillende klinieken in het buitenland. Van verschillende meiden hoorde ik hun ervaringen met de klinieken. We kwamen al snel uit op Vivaneo Kinderwunschzentrum in Düsseldorf. Ook in Nederland zit een Vivaneo kliniek. Ik begreep ook van die meiden dat de artsen ook Nederlands waren in Düsseldorf, dus we zouden gewoon in het Nederlands kunnen communiceren. Wel zo prettig als het over zo'n gevoelig onderwerp gaat.

De volgende dag meteen naar Univé om uit te zoeken of zij een eventuele behandeling in Düsseldorf wel of niet zouden vergoeden. Het is immmers toch in het buitenland. Maar gelukkig kwam daar al snel het verlossende antwoord; Univé heeft een contract met Vivaneo Düsseldorf. Wat een heerlijk nieuws was dit.

Ik belde Vivaneo op om een afspraak in te plannen voor een second opinion. Ik moest mijn gegevens even doormailen en dan zou de assistent die over het roosteren ging, mij bellen voor een afspraak. Euhm oke doe niet zo moeilijk dacht ik. Maar vooruit. Dus ik alles door mailen en al snel werd ik gebeld door een andere medewerker. Er was een plekje vrij gekomen over een maand, op 28 Mei. Op de dag dat Arjen en ik precies 7 jaar samen zijn. Kan me wel een fijnere jubileumsdate bedenken, maar het was fijn dat we toch snel heen konden. Gelukkig deden ze op Arjen zijn werk niet moeilijk en kon hij zonder problemen vrij krijgen.

28 Mei 2018... Voor het eerst richting Düsseldorf. "Wow, what the fuck gaan we nou weer doen dan? Is dit echt?"

Eenmaal aangemeld bij de balie, werden we al snel opgehaald door een verpleegkundige. Zij zou eerst even wat zaken met ons doornemen. Nou, wat vond ik dat een achterlijk gesprek. Hoe Vivaneo is ontstaan etc. En kregen ook een map mee waarin alles rondom de behandelingen stond. Ik heb me ingehouden, maar ik wou die map wel tegen dr kop smijten, want de kans dat ze ook hier niks ,eer voor mij konden doen, was heel erg groot. Daarna mochten we plaats nemen tegenover de kamer waar we straks door de arts zouden worden opgehaald.

En terwijl we wachten op de arts, drong het ineens door dat het allemaal echt is. "Ik zit in de overgang en kan zelf geen kinderen krijgen". En ja hoor, terwijl we daar rustig zaten de wachten en alles redelijk stil is om je heen, kreeg ik dikke tranen in mijn ogen. Gelukkig werden we niet veel later binnen geroepen door de arts, mw Cuijpers.

Wat meteen een fijn en warm ontvangst. Alle tijd werd er voor ons genomen. Alle voorgeschiedenis werd doorgenomen en uiteraard de vraag waarom wij naar Düsseldorf zijn gegaan en wat ze voor ons kon betekenen. "Zorg dat ik een eigen dna-kindje krijg", ging het meteen door mijn hoofd. Ik sprak het maar niet uit. We vertelden de arts wat we in Nederland hadden gehoord en dat we graag wouden weten of Nederland gelijk had; was er echt geen kans meer voor mij? Als dat zo was, dan was dat zo. Maar dan hadden we het 2 x gehoord dus dan zou het echt wel kloppen. En als je toch afstand moet doen van je eigen dna-kindje, dan wil ik het toch wel 1000% zeker weten.

De arts maakte nog een echo. Hup, broek maar weer uit voor een volslagen vreemde. Bizar hoe snel zoiets abnormaals went. 1 van mijn eierstokken was heel erg klein. Hier hoefden we eigenlijk niks meer van te verwachten. Ik schrok hier eigenlijk niet heel erg van. Ook al was het wel even weer een bevestiging dat mijn lijf niet doet wat hij normaal gesproken hoort te doen op deze leeftijd.

We gingen bloedprikken en ook wou de arts dat ik bloed liet prikken op dag 1 , 2 of 3 van een nieuwe cyclus. Dit is eigenlijk een soort van nul-meting. Gelukkig mocht ik dit in Nederland doen. Ik kreeg een lijstje mee met de hormonen waarop ik geprikt moet worden. Op de terugweg naar huis, hebben we heerlijk romantisch gedineerd bij een benzinepomp aan de snelweg haha!!

Gelukkig doet onze huisarts niet moeilijk en na het verhaal even uitgelegd te hebben, zorgde ze dat er een lab formulier voor mij klaar lag. Ik regelde deze maar direct want tsjah, met die wisselende cyclus van mij was er geen touw aan vast te knopen. Dan had ik het formulier maar vast in huis liggen en kon ik bloed laten prikken als het zover was.

Een week later werd ik door de arts gebeld met de bloeduitslagen van Düsseldorf. De FSH was net iets onder de 15 (wat de max is). Voor de arts was dit een reden om een behandeling niet meteen af te wijzen. Ze vroeg voor het inplannen van een nieuwe afspraak, maar omdat het me allemaal zo overviel heb ik het afgewezen. Eerst wou ik de uitslag hebben van mijn bloedonderzoek aan start van een nieuwe cyclus. En die was nog niet geweest. Ik dacht ook dat ze die wou hebben voordat ze kon zeggen of er een behandeling gestart kon worden. Ik was in de war. Ik belde even met mijn ouders en mijn moeder zei dat ik gewoon de afspraak kon inplannen, want als ze nu al aangaf er nog wel kansen in te zien, dan was dat niet zomaar. Nee, dat is natuurlijk ook waar. Ik belde voor een nieuwe afspraak. Dit werd 17 Juli.

Vóór de nieuwe afspraak was mijn volgende cyclus gelukkig ook gekomen, dus het bloedprikken aan begin van een nieuwe cyclus was ook gelukt (wat nog heel wat voeten in de aarde had, omdat het net in een weekend viel tijdens een weekendje weg in Friesland, haha. Gelukkig heeft een super lieve arts in het MCL ons geholpen en mijn bloed geprikt). Toen ik de uitslag bij de huisarts op kon halen, zag ik dat mijn FSH 11 was. Wow! Dat is hartstikke mooi!! En tegelijkertijd moest ik ook wel lachen. Waar ik 2 maanden terug nog geeneens van FSH had gehoord, wist ik nu al welke waardes goed waren. Dat liet ook zien hoe erg je door het traject geleefd wordt. Je krijgt opeens van veel meer dingen verstand dan je eigenlijk zou willen.

Op 17 Juli hadden we een afspraak bij dr Cuijpers (de broer van mw. Cuijpers). Hier werden de bloeduitslagen even met ons besproken. Ook werd er een nieuwe echo gemaakt. Er lag 1 follikel klaar, klaar om een eisprong te worden. Door het zien van deze grote follikel, kreeg ik de tranen in mijn ogen. Als je hoort dat je in de overgang zit, is het bizar om te zien dat je lichaam nog wel een beetje werkt. 

Na de echo bespraken we de gang van zaken over de behandeling en konden we onze vragen nog stellen. Na het gesprek mochten we weer in de wachtkamer plaats nemen en werden we niet veel later opgehaald door een verpleegkundige. Van haar kregen we de prikinstructies (ook al zit ik zelf in de zorg, ik was blij dat ze het nog even voor deed, want je wilt geen fouten maken als je zulke kleine kansen hebt). Het hele schema werd doorgenomen, wat ik wanneer moest gebruiken, hoeveel eenheden, en wanneer de echo gepland moest worden, etc. Onwijs veel info, maar we waren er klaar voor. 

Op de terugweg drong de realiteit wel weer even door dat ons leven compleet was verandert en ook nooit meer wordt zoals voorheen.