Update

Even een andere blog dan jullie van mij gewend zijn.

Toen ik deze blog begon, wou ik de hele reis rondom eiceldonatie hier documenteren. Ondanks dat het nog even duurt voordat we echt verder kunnen, ben ik begonnen te schrijven. Tijdens het schrijven kwamen alle emoties en gevoelens weer boven water waardoor ik niet in het kort kon schrijven wat er in een jaar tijd is gebeurt. Zo ontstonden de eerste blogs.

De volgende blogs had ik al in mijn hoofd (1 poging per blog. Het schrijven van poging 1 ben ik zelfs al mee begonnen). Echter merk ik dat ik het ook fijn vind om over dingen te schrijven die me NU bezig houden. Daarom zullen de blogs soms wat door elkaar heen lopen (heden en verleden).

Als eerste WOW!!!!

3 weken geleden zijn Arjen en ik een crowdfunding begonnen. De kosten voor eiceldonatie worden niet vergoed, waardoor de rekeningen rond de 3000 euro uit zullen komen. Een behoorlijke smak geld. Het "normale" leven zal on hold komen te staan, omdat je moet bedenken uit welk potje je nou weer geld trekt om de rekeningen maar te kunnen betalen.   Arjen had het idee van een crowdfunding al eerder geopperd. Ik moest even wennen aan de gedachte om geld van mensen aan te nemen. Totdat ik een crowdfunding bij iemand anders zag staan. Er stond netjes in de omschrijving dat het was om het allemaal wat dragelijker te maken omdat je leven ook gewoon doorgaat. Op deze manier kon ik wel achter een actie staan en besloot om het zelf ook te doen. Stoute schoenen aan en we zien wel wat er gebeurt.

Ik ging uit dat een 1000 euro te doen zou moeten zijn. Arjen schatte het bedrag wat hoger in. Hup, online met de actie en dan zien we wel wat er gebeurt.

Meteen op dag 1 was er al meer dan 1000 euro gedoneerd. Wow, echt zo bizar!! Zowel grote als kleine bedragen werden gedoneerd. Door zowel bekenden als onbekende mensen. En dan alle lieve teksten die er bij gezet werden voor ons. Echt hartverwarmend!!

Nu, 3 week later, hebben we ons streefbedrag bij elkaar. Ik heb er nog steeds geen woorden voor, behalve DANK JULLIE WEL!!!!  Er valt een gigantische last van onze schouders, wetende dat zodra de rekeningen binnen komen, we deze zonder problemen kunnen betalen. Dat we niet hoeven te denken; waar gaan we dít nu weer weghalen?? Het is een hele stress minder. Vooral voor mij. Arjen maakt zich nooit zo druk :P  Hahaha!!!   We voelen ons zo geliefd door alle donaties die er gedaan zijn. Hartverwarmend en ik heb dan ook al menig keer de tranen in mijn ogen gehad. Echt ongelooflijk.

Verder ben ik sinds een maand werkloos. Dit was een moeilijke keuze voor mij omdat het voor mij als opgeven voelt, maar mijn locatiehoofd liet inzien dat dit het niet was. Er waren ook veel ontwikkelingen op het werk (waardoor de sfeer er echt niet beter op werd), én ik merkte steeds meer dat ik niet meer op mijn plek zat. Dit uitte zich op het werk dan ook wel eens in een kort lontje (ook veroorzaakt door de hormonen), en steeds minder plezier in mijn werk hebben. Ik merkte dat ik nergens meer zin in had. Extra dingen doen? Nou nee dank je, dat doet een ander maar. Ook geen zin meer hebben om naar je werk te gaan, terwijl ik voorheen met een glimlach heen ging en altijd meer wou werken omdat ik het zo naar mijn zin had.

Door de ontwikkelingen op het werk, ging het ondertekenen van een vaststellingsovereenkomst tot de mogelijkheden behoren. Samen met Arjen heb ik deze mogelijkheid doorgesproken, want ondanks dat je WW krijgt, is dit natuurlijk toch minder dan wat je gewend bent. Zouden we dit kunnen redden, is er straks wel werk voor me, etc. Allemaal vragen en onzekerheden. Maar 1 ding was heel duidelijk; mijn lijf die aangaf "ik wil rust". Als iemand me vroeg wat ik NU op dit moment wou, dan zei ik meteen; rust.

Eigenlijk was het dus al wel duidelijk, maar om vervolgens de knoop ook door te hakken vond ik heel moeilijk. Daarbij ook de vraag; wat nou als ik straks zwanger ben en nog geen werk heb? Of wat ik net nieuw werk heb, en ik snel zwanger raak? Of; moet ik tijdens een sollicitatie gesprek eerlijk zijn over mijn traject of niet?

Ik vond het ook heel moeilijk om het tegen mijn team te vertellen. Een team die al erg in onzekerheid zat en ik collega nr 2 was die weg zou gaan. Ondanks dat iedereen het erg jammer vond, begrepen ze mijn keuze heel erg goed. Ook de cliënten pakten het allemaal goed op.

Eind juni was het dan zover; ik moest mijn sleutel inleveren en nam mijn slaapspullen mee naar huis. Heel onwerkelijk. 4.5 jaar hebben die spullen op het werk gelegen en nu moest ik het meenemen. Toen ik wegreed stond een collega met enkele bewoners mij op het oprit uit te zwaaien. Ook op een andere groep stonden collega's en cliënten voor het raam mij uit te zwaaien. Met tranen in mijn ogen ben ik het terrein afgereden. Onderweg naar huis heb ik even flink lopen huilen.

We zijn nu een maand verder en ik weet dat het de juiste keuze is geweest. Ondanks dat ik niet weet wat ik ga doen en wanneer, geeft het me rust. Ondertussen verveel ik me niet. We zijn bezig om ons huis verder af te maken. Veel kleine dingen, maar doordat het steeds verder af komt krijgt ik ook hierdoor steeds meer rust in mijn lijf en hoofd.

En in de tussentijd ben ik in gedachten bezig met wat ik nou graag zou willen qua werk. Waar wordt ik nou écht gelukkig van? We gaan het allemaal zien :)