Afscheid

Afscheid nemen....

Hoe neem je afscheid van iets dat er nog nooit is geweest en ook nooit gaat komen? Is het oké om verdrietig te zijn om iets dat je nooit hebt gekend? Kan je rouwen om iets dat er nooit is geweest??

Het antwoord is: JA!!! Het is heel normaal om te rouwen om iets dat er nooit is geweest maar wat je in je dromen wel wou. Het hele toekomstbeeld zoals je dat voor ogen had, verandert. Hoe je je leven in wou vullen, moet je opeens anders doen. Je moet andere paden gaan bewandelen omdat op de paden die je wou gaan bewandelen opeens mega rotsblokken liggen die je niet aan de kant krijgt geduwd.

Maar het is lastig om van je oude vertrouwde paadje te gaan en een nieuw onbekend pad in te slaan. Echter heb je geen keus, anders blijft je voor altijd stil staan. Je moet een stukje terug op het pad, terug naar de splitsing, om het nieuwe pad in te kunnen slaan. En de weg naar de splitsing en het eerste stuk van het nieuwe pad zijn onwennig. Zelfs eng. Je moet afscheid nemen van je mooie paadje waar je eigenlijk geen afscheid van wilt nemen. Met tranen in je ogen loop je terug naar de splitsing. Op de splitsing kijk je nog 1 keer achterom, naar je mooie paadje. Oké, heel voorzichtig en onwennig de eerste stapjes op het nieuwe pad. Nog steeds met de tranen in je ogen, denkende aan je oude mooie paadje 

Voor sommige mensen klinkt het misschien raar dat het echt een rouwproces is, een verlies van iets dat er nooit is geweest, maar ik kan als geen ander zeggen dat het geen onzin is. Ja, je kan echt rouwen om een toekomstbeeld zoals je die voor je zag. Rouwen omdat je lichaam je in de steek laat en het niet doet wat het hoort te doen.

Na mijn diagnose wisten we al dat er waarschijnlijk nooit een kindje van alleen Ar en mij rond zal gaan lopen. Nooit een kindje dat op mij zou lijken. Dat was een toekomstbeeld dat we nooit voor mogelijk hadden gehouden. Ieder stel verwacht toch dat er ooit een kindje van hun samen rond zal gaan lopen?  (Oké, alleen als je besluit geen kinderen te willen, dan niet)  Als dat toekomstbeeld dan ineens van je wordt afgerukt, beland je wel degelijk in een rouw. Je moet afscheid nemen van "iets", want tastbaar was het nog niet. Maar in je dromen des te meer.

Als ik vroeger kindjes zag met rood haar, had ik medelijden met hun. Ik wist als geen ander dat je behoorlijk gepest kan worden met rood haar. Nu, nu blijkt dat ik mijn dna niet door kan geven, zou ik het liefst een kindje willen met rood haar, want dan lijkt hij/zij tenminste echt op mij. Stom hè, dat ook zulke dingen dan ineens kunnen veranderen.

Kindjes die sprekend op 1 van de ouders lijken, doen mij pijn. Want ik weet dat mij dat nooit zal gebeuren. Hopelijk voor Arjen wel 😊

Het is 1 van de moeilijkste dingen die ik OOIT heb gedaan. Mezelf volspuiten met hormonen die mij zeker geen leuker persoon maakten, en mijn lijf gebruiken als kijkdoos voor wie er maar in moest kijken, en mn buik als een speldenkussen te gebruiken. Ow, en mn bil ook een keer als dartbord. Ik wou nog geen ander pad inslaan. Ik was er nog niet klaar voor.

Onze tijd in Düsseldorf heeft mij heel erg geholpen om te accepteren dat ik in de overgang zit. Dat er waarschijnlijk nooit een kindje van ons samen komt. Na elke ronde werd het steeds duidelijker dat hoe hard we ook vochten, ons kleintje er nooit zal gaan komen. Na elke negatieve uitkomst realiseerden we ons steeds meer dat het op ging houden voor ons. Mijn hart begon een plekje te creëren voor ons kindje dat er nooit zal gaan komen. Ik merkte dat ik de 1e 2 rondes toch nog wat hoop had dat het als een wonder toch ging gebeuren. Toen we na de 2e poging hoorden dat mijn eicellen niet meer rijp waren, stortte ik een week later opnieuw in. De realisatie dat het nu toch echt op ging houden brak me. Vele tranen zijn toen weer gevloeid en nachten wakker gelegen. Het was weer net als de week toen we mijn diagnose voor het eerst kregen te horen.

We besloten nog 1 laatste ronde te doen. Van ronde 1 konden ze niet met zekerheid zeggen of mijn eicellen wel of niet rijp waren omdat dit bij IVF niet is te zien. Bij poging 2 deden ze ICSI. Doordat dan de steuncellen om de eicel worden weggehaald, kan je zien of een eicel rijp is of niet. Helaas bleken mijn 2 gevonden eicellen niet rijp te zijn. Het vermoeden ontstond dat bij poging 1 mijn eicellen ook niet gerijpt waren, maar dit was dus niet met zekerheid te zeggen.

Dus besloten we nog 1 ronde te doen. Als we dan echt moesten gaan stoppen met vechten voor ons kindje, dan wil ik 1000% zeker zijn dat het echt zo is. Dus dan nog maar een ronde. We zagen het ook niet meer als poging, maar echt als afsluiting. Onze arts begreep helemaal waarom we deze laatste afsluitende ronde wouden doen en steunde ons helemaal hierin. Ze kon merken dat we er realistisch in stonden, over onze kansen.  Daardoor vond ze het geen probleem dat we nog 1 ronde gingen doen terwijl we al wisten dat er geen kindje uit zou komen. Het zou ons helpen bij ons verwerkingsproces. En dat was voor onze arts een reden om ons te steunen in deze laatste ronde.

De laatste ronde was het allerzwaarste wat ik ooit heb gedaan. Bij elke injectie realiseerde ik me dat het einde van ons eigen traject eraan zat te komen. Het einde van ons kindje samen. Een heel zwaar traject, maar ook een hele bewuste keuze om afscheid te nemen van ons kindje. Want ja, hoe raar het ook klinkt, zo voelde (en voelt) het zeker voor mij. Het zetten van elke injecties gebeurde met de nodige tranen. Keer op keer. 2 x per dag. Elke dag stond ik minimaal 5 minuten klaar met de injectiespuit in mn handen. Klaar om m in mn buik te prikken. Elke keer blokkeerde ik weer. Ik heb mezelf elke keer hardop aangemoedigd om m te zetten. Elke ochtend kreeg ik van mn vriend een appje dat hij aan me dacht, dat ik het kon

In totaal heb ik 2 weken mezelf moeten injecteren. In die weken heb ik veel gerouwd. Afscheid genomen van ons kindje , ons eenhoorntje. Een symbool wat zo passend is, want een eenhoorn zoals we ze nu kennen heeft nooit bestaan en zal ook nooit bestaan.... Net als ons kindje...