De man centraal

Van 1 November t/m 7 November is het de Europese Week van de Vruchtbaarheid. Een week, zoals jullie ondertussen weten, waar ik elk jaar extra bij stil sta om het taboe rondom fertiliteitstrajecten te doorbreken.

Elk jaar hebben ze een bepaald thema. Dit jaar is het "de man". Nou denk je misschien; "is dat zo'n bijzonder thema dan?"

Ja dat is het. Wij draaien ondertussen dik 3.5 jaar mee in het wereldje van de fertiliteit en mijn/onze ervaringen zijn schokkend als het om het onderwerp "man" komt. Ik kan in deze blog alleen voor ons praten en niet voor andere stellen. Echter is mijn ervaring echt wel dat wij niet de enige zijn waarbij dit overkomt.

Voor deze blog heb ik een heel speciaal iemand geïnterviewd, namelijk mijn man! Wie kan dit nou beter vertellen hoe het voor hem is, dan hijzelf. Ik kan wel mijn standpunt en ervaring noemen, maar toch wou ik het ook graag van hem horen, hoe hij het allemaal ervaart. Want ook in gesprekken met vrienden en familie, wordt vaak aan mij gevraagd hoe het traject nu verder gaat, hoe het met mij gaat. Een heel enkele keer is er eens rechtstreeks aan Arjen gevraagd hoe het voor hem was. Voor mij een super mooi moment dat mensen zien dat hij er ook nog is. En ja, Arjen is geen prater en zijn antwoorden zijn kort, maar dat is nog geen reden om hem te vergeten. Hij heeft het misschien nog wel veel zwaarder met een vrouw die zwaar onder de hormonen zit, haha! En niet alleen in het traject trouwens, ook buiten dat om heeft hij het al zwaar te verduren met een vrouw die in de overgang zit.

Ik heb mijn volgers op instagram gevraagd of zij vragen hadden voor mijn man. Dit omdat andere mensen vaak weer andere vragen hebben dan ik bijv aan mijn man zou stellen

Stond je meteen open voor het traject?

Ja, een kindje is iets wat we graag willen. Wil het niet op de natuurlijke manier, dan maar op een andere manier. 

Heb jij onderzoeken moeten ondergaan?

Ja ik heb meerdere keren mijn zaadcellen moeten laten onderzoeken. Hierbij kijken ze dan o.a. naar vervormingen, bewegelijkheid, hoeveelheid etc.

Ook is meerdere keren mijn bloed geprikt.

Wat vind je het moeilijkste aan het traject? / Wat doet je het meeste verdriet?

Om mijn vrouw altijd zo verdrietig te zien. Ik wil haar gelukkig kunnen maken, maar hierover heb ik ook geen controle. Ik kan niks doen, dat vind ik lastig.

Welke vragen/adviezen/opmerkingen vind jij het meest vervelend?

Ik heb hier geen last van. Ik krijg dat soort vragen/adviezen/opmerkingen niet. Wel eens de vraag of adopteren een optie zou zijn voor ons, maar die vraag is puur uit interesse en niet vervelend bedoelt

Als je van te voren alles wist van het traject, zou je het dan nog steeds doen?

Ik zou een aantal stappen overslaan. Het eigen traject in Düsseldorf zou ik wel doen. Dat was ook een second opinion. De trajecten met een eiceldonor in Nederland zou ik allemaal overslaan. Dit heeft veel tijd en geld gekost en het heeft ons niks opgeleverd. Dan was ik het liefst meteen naar Portugal gegaan.

Wat mis je het meest vanuit je omgeving/vrienden?

Niet zoveel. Als ik bij vrienden ben, vragen die vaak wel even hoe het gaat. Ook familie vraagt 1 op 1 wel eens hoe het gaat. Ik hoef het er ook niet perse over te hebben, dus voor mij is het goed zo. 

Wat vind jij fijn qua steun/reacties van buitenstaanders?

Ik vind het fijn als er af en toe belangstelling is voor onze situatie. Dat ze interesse hebben in dit deel van ons leven. Dat vind ik wel fijn. Dan heb je het idee dat je er niet alleen voor staat. Dat het niet aan de kant wordt geschoven.

Wat doe je om je vrouw te ondersteunen?

Ik ga mee met elke afspraak. In corona-tijd kon dit helaas niet, waardoor zij alle afspraken (incl terugplaatsing) alleen heeft moeten doen. Met de terugplaatsing ben ik wel meegereden zodat zij niet terug hoefde te rijden maar kon ontspannen. 

Tijdens onze laatste "eigen" poging in Düsseldorf, had ze het erg moeilijk. Ik stuurde haar elke dag op dezelfde tijd een bericht dat ze het kon (tijdens het zetten van haar injectie), en zette koffie voor haar klaar.

Ben je een prater? Zo nee, wat denk je dan allemaal en waarom zou je daar niet over willen praten?

Haha, nee ik ben geen prater.

Wat ik dan denk? Hoe dit allemaal op te lossen valt. Maar dat kan niet. Ik denk altijd in oplossingen.

Waarom ik er niet over wil praten? Het is geen kwestie van niet willen. Voor mij valt er alleen niet veel om over te praten, omdat het mij minder raakt dan mijn vrouw. Ik heb geen behoefte om het van me af te praten, omdat ik er ook niet zoveel last van heb. 

Is het vervelend om zaad "aan te leveren"?

Nee, niet vervelend. Wel erg apart, haha. In zo'n rukbunker. Het móet dan gebeuren, dat is wel apart.

Zou je zelf zaaddonor willen/kunnen zijn?

Ja, als het bij ons gelukt is, dan sta ik daar zeker voor open. Wij weten hoe zwaar het is, dus als ik dan iets moois kan betekenen voor een ander stel, dan sta ik hier zeker open voor. Wel zou ik dan willen doneren aan 1 stel en niet via de spermabank ivm alle eisen en voorwaarden die hier bij komen kijken. 

Maar dus wel pas als het bij ons is gelukt. Daar hebben we het samen over gehad. We (lees, mijn vrouw meer) zou het lastig vinden als er een kind voortkomt uit mijn genen, terwijl het bij ons niet is gelukt.

Is het moeilijk voor jullie dat het biologisch wel jouw kind is, maar niet van je vrouw?

Voor mij is dat totaal niet moeilijk. Ik zie een eicel puur als een bouwsteen. Jolanda "maakt" het kind, dus is het ons kind. Voor Jolanda is dit wel heel lastig geweest, en soms nog.

Zou je ook open gestaan hebben voor een combi zaaddonor én eiceldonor?

Ja waarom niet. Nee, dat had mij niet uitgemaakt. Ik heb niet perse veel met genen. Jolanda zou hier niet voor open staan.