Kijkersvragen

Ik heb via Instagram gevraagd of mensen vragen aan mij hadden, of aspecten van het fertiliteitstraject die men verder uitgelicht wil hebben. Ik vond het super leuk om op deze manier eens een blog te schrijven. Ik hoop dat als men vragen hebben, ze ze altijd durven te stellen.

Wat heeft een fertiliteitstraject voor invloed op je relatie

Daar kan ik heel kort over zijn; super veel!!! 

Na mijn diagnose van de vervroegde overgang, zijn we in een stroomversnelling geraakt. Een maand later zaten we in een kliniek in Düsseldorf. Alles om te proberen nog een kindje van ons samen te krijgen. Opeens leef je voor hormooninjecties, inwendige echo's, bloedprikken, rukbunkers, doktoren, puncties etc.

Ow ja, bijna vergeten; we zitten ook nog in een relatie, en niet alleen in een fertiliteitstraject. Daarnaast had ik ook nog de gevolgen van de vervroegde overgang. Met name het korte lontje, slechte slapen, mijn onder uitgetrapte zelfbeeld, mijn vrouwelijkheid en verminderde libido waren onderdelen die erg doordrongen in onze relatie en hier een negatieve invloed op hadden.

Dit is hoe het bij ons ging. We zijn elkaar menig keer goed uit het oog verloren. Ik had te dealen met mijn verdriet en rouw rondom het feit dat ik zelf geen kinderen meer kan krijgen en mijn veranderde lijf en vrouwelijkheid. Een onderwerp wat bij Arjen heel anders lag. Dus erover praten deden we niet. 

Een vrouw wil praten, een man wil een oplossing. Altijd verder kijken na een tegenvaller en weer door. Terwijl de vrouw nog het slechte nieuws zit te verwerken.

Als we ons niet bewust waren van het feit dat we elkaar uit het oog aan het verliezen waren, weet ik niet of we hier nog hadden gestaan.

Ik kan nu wel zeggen dat ik praten het belangrijkste vind, en ook al vind ik dat een heel belangrijk iets om wel te doen, ik vind het nog belangrijker om aandacht te geven aan je relatie. Echt even aan elkaar. Dus hup, die telefoon even weg, wandelen in het bos, dagje naar de sauna, samen bonbons maken, etc. Leuke dates die je samen wil gaan doen, waarbij je echt even weer tijd voor elkaar hebt ipv dat verdomde traject. En plan dit ook gewoon in voor elkaar, want investeren in je relatie/huwelijk is altijd nodig.

"Ik zie in mijn omgeving veel onbegrip, als ik bijv ergens niet kom vanwege dat het te moeilijk is"

Dit vind ik ook 1 van de lastigste. Onbegrip zal er namelijk altijd zijn, hoe open je er ook over bent. Is mijn ervaring in ieder geval. Mensen mogen ons alles vragen en dat weten ze, maar toch doen ze het niet. Vaak ook omdat ze denken "ik wil er ook niet elke keer naar vragen". Nee klopt, dat hoeft ook niet, maar ik hoop altijd wel als mensen vragen hebben, dat ze dan komen. 

Want ik heb ook vaak genoeg ervaren dat mensen blijkbaar niet op een update zitten te wachten. Er komt dan geen enkele reactie van hun kant. Prima natuurlijk, maar ik zal dan ook uit mezelf geen update meer geven. Want ook een update geven is erg kwetsbaar en kost me veel energie. Als er dan niks op terug komt, kost het me nóg meer energie, en die energie kan ik dan wel beter gebruiken.

Ik heb ook niet de illusie dat buitenstaanders alles zullen begrijpen, dus soms zal ik dan alsnog zaken moeten uitleggen, waarom ik bijv niet kom. Ik heb al meerdere kraamvisites overgeslagen. De mensen die écht dichtbij staan en ook van zich laten horen tijdens ons traject, daar ben ik wel geweest. Waarom? Omdat ik weet dat ik daar ook mijn emoties kan tonen, mocht ik het moeilijk hebben. Een kraamvisite is dan nog steeds lastig, maar omdat ik de vrijheid heb om mezelf te kunnen zijn, geeft mij een stuk rust. Mensen die verder weg staan of nooit naar ons informeren, ja sorry; dan kom ik niet, want dat kost me teveel energie waar ik niks van terug krijg. Dan ren ik mezelf alleen maar voorbij.

Als mensen het na een uitleg nog niet snappen, hoop ik altijd dat ze dit alsnog bespreekbaar durven te maken. 

Maar soms kies ik er zelf ook voor om niet meteen een uitleg te geven, omdat ik niet zielig gevonden wil worden of mensen een rot gevoel te geven. Zoals bijv elk jaar sinterklaas; wel of geen kadootjes? Ik pleit altijd voor wel. Waarom? Sowieso omdat ik het leuk vindt (dat zal ook mijn nr 1 reden zijn om het te doen), maar meteen de achterliggende reden is;"anders draait het alleen om de kleintjes". Uiteraard wil ik hun ook verwennen en geniet ik er volledig van. Ik vind het alleen heel moeilijk om iedereen zo vertederd naar die kleintjes te kijken en dat ze alleen oog voor hun te hebben. Logisch, het is ook een kinderfeest, dus ik snap het ook wel. Maar zonder kadootjes voor de volwassen, is het voor mij een té pijnlijk feest.

Zo zal dat ook voor een babyshower zijn. Gelukkig heb ik die in mijn omgeving nog nooit gehad (ik hoop dat mijn eigen babyshower de eerste is waar ik naartoe zal gaan. Ja lieve familie en vrienden, ik wil een babyshower mocht het lukken. Ik wil het hele pret-pakket, incl gender reveal en babyshower. Weten jullie het vast even haha). Maar mocht ik er wel voor uitgenodigd worden, zou dit voor mij net zo liggen als bij een kraamvisite. Mensen die dichtbij staan ga ik heen en anders niet. Niet omdat ik het hun niet gun, maar omdat ik mezelf dan alleen maar pijn doe. En 1 persoon minder op zo'n feest maakt voor die mensen niet uit. Bij een babyshower zou ik wel van te voren aangeven bij het stel dat ik niet weet of ik de gehele tijd blijf. Zo hoef ik me niet schuldig te voelen mocht ik toch eerder vertrekken en weten ze er vast van

"Hoe ga je ermee om dat je man geen prater is?

Accepteren haha. Ik zeg het lachend maar er zit ook wel een kern van waarheid in. Ik kan hem niet veranderen. Ik kan er niet ineens voor zorgen dat hij veel gaat praten hierover en gevoelens uit. Want zijn gevoelens zijn ook anders dan de mijne. Vindt ik het frustrerend? Ow zeker weten, met name het eerste jaar, toen we mijn diagnose hoorde en opeens een wereldje in werden geworpen waar niemand bij wil horen. Gelukkig kon ik er met anderen over hebben, maar je wilt ook graag met je partner erover hebben. Dan is het wel frustrerend dat er zo weinig over gesproken wordt. Naarmate de jaren vorderen komt dat gevoel ook echt nog wel eens terug, maar ik besef me ook steeds meer dat ik hem niet kan veranderen en dat hij in een andere belevingswereld zit dan mij

"Kan hij je goed steunen? En hoe doet hij dat dan?"

Hij doet zijn best, op zijn manier. Ook hier is soms wel eens enige frustratie voor nodig haha. Af en toe krijg ik bijv wel iets leuks van hem. Voor 1 van mijn verjaardagen bijv een weekendje weg met jacuzzi, en dan de tekst erbij "omdat je het verdient". Of dat hij me ineens tagt in een lief berichtje (zie foto hieronder). Tijdens onze laatste eigen poging appte hij me altijd (op 1 dag na :P) iets voor 10 uur smorgens, voordat ik mijn injectie moest zetten, dat ik het kon. Hij wist hoe moeilijk die ronde voor mij was. Ook had hij dan elke ochtend koffie voor me klaar gezet. Dat soort kleine dingen, raken me al heel erg. Omdat dat voor hem al bijzonder is, als hij dat doet.

Is, en bijna vergeten maar hij gaat met elk onderzoek mee. Elke slijmvliesmeting. Ook al kan hij dan niks doen, hij is er wel bij. Door corona moesten we alles alleen doen en dat zorgt echt voor afstand en be vestigt het gevoel dat je het alleen doet als je partner niet mee mag. Dus ben blij dat hij altijd mee gaat

"Voel je je wel eens alleen daardoor?"

Absoluut! Vooral ook als je dan via lotgenoten leest hoe hun partner ermee om gaat, dan voel ik wel een steek van jaloezie, want ondanks dat we dit met zn 2-en doen, voel ik me heel vaak eenzaam, want ik kan het er niet met hem over hebben hoe ik dat graag zou willen. Ik moet veel moeite doen om een gesprek op gang te krijgen over dit onderwerp dus dat kost me super veel energie. Thuis moet een basis zijn waarin je alles kan zeggen, maar ik houdt me thuis ook wel eens in, want ik weet dat ik toch niet het gesprek krijg waar ik behoefte aan heb, en ben bang dat hij me dan weer een zeur vind, dus dan houdt ik mijn mond wel. Kijk, dat ik naar buitenstaanders een masker op zet, is omdat ik niet wil dat ze me huilend zien. Er wat overheen lullen is dat het beste wat ik kan doen. Maar thuis hoop je dat je dat masker af kan doen, maar soms hou ik hem toch maar op. Uit bescherming voor mezelf. Dat zijn vaak ook de nachten dat ik niet tegelijk met mn man naar bed ga, maar dat ik beneden dan nog even alleen kan zijn, zodat ik dan eindelijk mijn masker af kan zetten.

Dat de steun vanuit vrienden en familie ook steeds minder wordt naar mate de jaren vorderen is ook begrijpelijk. Maar ik ben wel jaloers op mensen die zoveel mensen hebben die meeleven. Kijk het gaat me niet om het ontvangen van kadootje oid, maar het doet me wel beseffen dat de draagkracht verandert naarmate een proces super lang duurt. Bij ons ondertussen al dik 3.5 jaar. Bij mensen ebt het weg, maar bij mij wordt het gemis steeds groter en zwaarder en ben je júist de steun etc nodig. Dus ja, het is heel eenzaam, ook in een relatie

Hoe heb je het een plek gegeven (of nog steeds) dat het via een donor gaat gebeuren (proberen)?

Pfff, bij alleen al het lezen van deze vraag komen de tranen al weer naar boven haha. Wat niet wil zeggen dat ik het nog steeds aan het verwerken ben. Maar het is wel iets dat ik mis. Wat weer gek klinkt voor mensen want "zij" is er nooit geweest dus hoezo kan ik het missen? Voor mij voelt het als 2 kindjes: een kindje met mijn genen en een kindje via donor. Het 2e kindje is absoluut geen vervanging van het eerste kindje, en dus kan ik het eerste kindje ook gewoon missen.

Na mijn diagbose van de vervroegde overgang, ging ik opeens van gezond naar onvruchtbaar. Zonder dat hiervoor ook maar enige indicatie was. We waren ook nog niet actief bezig met een kinderwens, dus het was ook niet dat we al een jaar aan het proberen waren maar het nog niet was gelukt. Het kwam dus echt volledig uit de lucht vallen. Meteen waren we uitbehandeld voor een kindje van mijn eicellen, met mijn genen. Dat vond ik erg moeilijk om te horen. Voor mij was het op dat moment echt dat ik nooit moeder zal worden. Dat het dmv eiceldonatie kon vond ik een mooie gedachte maar de gedachte dat ik nooit moeder zou worden, konmik niet uitschakelen. Moeder worden stond voor mij gelijk aan jet doorgeven van je eigen genen. En dat kon ik niet meer.

Lang leve social media, want hierin trof ik meiden die aangaven dat we het nog in Düsseldorf konden proberen, omdat zij daar andere protocollen hadden.

We hadden het slechtste nieuws al gehoord, en ineens konden we een klein stapje terug doen. Het gaf een beetje hoop, maar het eerste nieuws zat altijd in mijn hoofd. Door verschillende pogingen te doen, heb ik dmv de echo's en de puncties kunnen zien dat het er niet meer in zat voor mijn eicellen. We zijn van Juni 2018 t/m 1 April (ja serieus) 2019 bezig geweest in Düsseldorf, waarbij we bij de laatste ronde al wisten dat het er niet meer in zat. Maar deze ronde was voor mij erg belangrijk om het goed af te sluiten. Iets wat de arts gelukkig volledig begreep en keurde het daarom goed dat we deze ronde nog gingen doen. Een goed afscheid van je eigen genen, is zo ontzettend belangrijk.

Dus het afscheid is goed geweest. Hierdoor ben ik ook tegelijkerteit meer na gaan denken over eiceldonatie en wat dit betekend. Waar ik eerst voelde dat ik nooit moeder zou worden, kwam steeds meer het besef dat ik wel moeder zou gaan worden.  En wel van een heel speciaal kindje. Want dit kindje zou "gemaakt" worden door 3 lieve mensen ipv 2. Hoe bijzonder is dat?!?

Verder kwam ik met het idee dat ik een lijstje wil met hierin een kaartje voor "ons kindje", en alle soorten hormonen die ik hiervoor heb gebruikt. Zo had ik toch iets tastbaars naar ons kindje.

Voor ons traject kocht ik een pandora armband. Na elke poging koop ik een nieuw bedeltje die symbool staat voor dat traject. Aan mijn pandora armband zit een eenhoorntje. Voor mij het symbool voor "ons kindje". Een eenhoorn zoals we hem nu kennen heeft namelijk nooit bestaan en zal ook nooit bestaan, net als "ons kindje".

Wat niet wil zeggen dat dit het laatste eerbetoon is ;) ik zit al veel langer met het idee om een nieuwe tatoeage te laten zetten. Ik heb ook al een keer een afspraak gemaakt, maar er miste toch nog iets. Voor nu blijft het dus nog met ideeën. Ook omdat we niet weten hoe de rest van het traject gaat verlopen. Ik wil alles graag in 1 tatoeage verwerkt hebben en niet meerdere losse bij elkaar. Maar hierin zal zeker een plekje gevonden worden voor "het kindje van mijn genen, ons meisje met rood haar", en de embryo's die zijn teruggeplaatst maar het niet hebben gehaald. De plek waar de tatoeage komt is al lang bepaald. Nu alleen nog het design. Waarbij ik natuurlijk hoop dat er ook plek is voor ons kindje dat hopelijk geboren zal gaan worden

Maar heb ik het een plek gegeven? Absoluut. 100%. Maar wat dus inderdaad niet wil zeggen dat ik er soms niet meer verdrietig over ben. Maar dat is verdriet om het gemis. Zelfde als een geliefd iemand overlijdt, je dat een plek hebt gegeven maar soms ook even weer moet huilen omdat je die persoon mist. Zo werkt het bij mij net zo