Bezoek aan Portugal

27 Augustus 2021

Oké, de keuze is gemaakt. We gaan ons traject voort zetten in Portugal. 

1 van de belangrijkste zaken nu is de financiën rond krijgen. Arjen werkt af en toe 6 dagen per week, en soms zelf 16 uur op een dag. Wat een topper! Mijn oorbellen verkoop loopt best goed en heb ik al een aardig extraatje mee binnen gehaald. Maar we zijn er nog niet. 

Arjen is deze avond een avondje weg met zijn broers en zwager. Morgen is hij jarig. Ik besluit dat dit de uitgelezen kans is om onze crowdfunding weer nieuw leven in te blazen. Ik bedenk: "feliciteren is doneren". Dit mag ook een euro zijn. Ik deel het op Facebook en op Instagram en dat is het begin. Niet veel later kom ik erachter dat je via de crowdfunding geen euro kan doneren. Hierdoor krijg ik van mensen de tip om een tikkie-link te plaatsen.  Hierbij kunnen mensen zelf hun bedrag invullen. Ook al zou dit 10 cent zijn, dan nog is dit mogelijk.

Deze vernieuwing deel ik opnieuw op Facebook en Instagram en dan gaat het los. Instagram ONTPLOFT!!!!! Zoooo ontzettend veel lieve lotgenoten die mijn actie delen om Arjen zijn verjaardag onvergetelijk te maken. Op de eerste avond hebben we al 600 euro gedoneerd gekregen. Nog 1400 euro te gaan

Op zaterdag gaat het maar door, en om de haverklap vernieuw in de tikkie-link (want daar kunnen maar 30 transacties op worden gedaan). Ik deel de vorderingen online en het is of er een grote landelijke actie is opgezet haha. Het gaat maar door! Als ik zondagochtend alles nog eens bekijk en uitreken, kom ik erachter dat we nog 50 euro hebben te gaan 😱  HOE BIZAR!!!! Ik was zo ontzettend ontroerd! Waar onze crowdfunding lang heeft stil gestaan heeft de felicitatie actie ons de laatste 2000 euro gebracht. Mede dankzij alle lieve mensen op Facebook en Instagram die deze actie  hebben gedeelt

En we kunnen door! We namen meteen maandag contact op met ons contactpersoon voor een afspraak bij de kliniek in Portugal. Dat zou de eerste stap zijn. Eigenlijk hoeft de man in deze situatie alleen heen, om zijn aandeel in te leveren, maar tuurlijk wou ik de kliniek ook zien. Anders zou ik hem pas zien als we een terugplaatsing krijgen. Ook moest ik nog een echo krijgen, en deze zouden ze (tegen betaling) dan in Portugal kunnen doen. Dat vond ik ook wel een fijne gedachte. Zij weten precies wat ze op zo'n echo willen zien, dus dan kost het maar weer wat extra's,  maar dan weet ik wel dat ze alles hebben wat ze nodig zijn. 

Anyway, even terug. Ik gaf mijn beschikbaarheid door aan ons contactpersoon. Ik had wel een dienst staan op een vrijdag, maar daarna het weekend vrij dus zouden we er ook een weekendje van kunnen maken. Ik voorzag niet veel problemen om mijn dienst kwijt te raken, omdat iedereen dit ons gunt, ook al zit ik net een paar maanden in een nieuw team. De reactie van ons contactpersoon; "maar je man moet ook mee he". Ik; "ja dat klopt, maar die krijgt zo vrij van zijn werk. Ook al zou ik hem nu bellen dat we NU weg moeten, dan krijgt hij vrij"

We weten dat we beide ontzettend zijn gezegend met zulke leidinggevenden/collega's. Ik hoor echt wel heel andere verhalen van stellen, of zadelen de persoon in kwestie met veel beschuldigingen op, want "wat doe je je team wel niet aan". Ik weet het, het klinkt ongeloofwaardig, maar dit is ook de realiteit voor veel stellen in een traject. Gelukkig hebben wij echt toppers en weten we ook dat we in onze handjes mogen knijpen. Over vrij krijgen hoeven wij ons nooit zorgen te maken.

Al vrij snel kregen we te horen dat we vrijdag 17 September, 1.5 week na het belletje naar onze contactpersoon, naar de kliniek in Portugal mochten komen. We hadden de afspraak vroeg in de ochtend, dus waren we genoodzaakt om donderdag al die kant op te vliegen. Alles geregeld op het werk, vluchten geboekt, huurauto geboekt, hotel geboekt, alle formulieren mee, alle bloeduitslagen verstuurd per mail, aanbetaling gedaan en let's go!

Donderdag 16 September

In het vliegtuig drong het wel opeens door wáárom we eigenlijk in dit vliegtuig zaten. Ik moest er maar niet teveel overna denken want dan zou ik in tranen uitbarsten en Arjen en ik zaten niet naast elkaar (daar moest je weer extra voor betalen en dat vonden we onzin) dus dan zouden we de mensen naast mij wel denken dat ik niet in orde ben haha

Op de eerste dag hebben we rustig wat door Porto gewandeld (ons hotel zat dichtbij het centrum) en hebben we lekker wat gegeten aan het water met een prachtig uitzicht!

Vrijdagochtend vroeg opstaan want we moesten nog 1.5 uur rijden naar de kliniek. Deze bevindt zich niet in Porto zelf, maar in Coimbra, ten zuiden van Porto. En daar rij je dan , op weg naar iets waar we alleen nog maar over gehoord hebben

Vrij vlot toen we Coimbra inreden zag ik de kliniek al. En ja hoor, daar waren de waterlanders weer. De kliniek waar we over hadden gehoord, bestond dus gewoon echt! (ja duh, dat weet ik ook wel, maar het besef is dan ineens heel erg groot waar je nou eigenlijk bent)

We werden snel na aanmelding in een aparte kamer gezet. Hier zouden we afspraak hebben met een verpleegkundige (voor de medicatie), een andere vrouw (geen idee wat haar rol is) voor de formulieren, Arjen zou worden opgehaald door weer iemand anders om zijn ding te gaan doen, en we hadden een afspraak met de arts.

Gelukkig hoefden we niet lang te wachten of daar was mevrouw nr 1, voor de papieren. We hebben alle originele formulieren ingeleverd en er waren nog wat formulieren die wij moesten ondertekenen. 

Daarna konden we door naar de arts. Een lieve vrouw die ook goed engels sprak (de vorige vrouw trouwens ook hoor). Na een kort praatje werd het tijd om de echo te maken. Ik kreeg uitleg waar ik me mocht omkleden en dat ze ook "cotton skirts" had liggen in het kastje onder de wastafel. Uiteraard was ik getriggerd en moest even checken wat ze nou bedoelde. Er lagen inderdaad rokjes in. Deze had ik nog nooit gezien en vond het een super mooi initiatief. Deze kon je dan aan doen zodat je niet in je blote flamoes en reet het hokje hoeft uit te lopen. Ideaal als dit je eerste echo ever is. Voor mij zwaar overbodig. Volgens mij zit in ondertussen op persoon 15 die de kijkstok bij mij naar binnen werkt, dus nee; ik heb geen schaamte meer

Alles zag er goed uit. Mijn linker eierstok had er weer eens geen zin in. Deze ligt altijd (bij iedereen) al iets verder naar achter, maar omdat die van mij niet meer actief is, is deze zo ontzettend klein geworden dat hij zich helemaal verschool achter mijn baarmoeder. Ze wou hem wel proberen in beeld te krijgen, maar jeetje wat deed dit pijn. Ik heb nog nooit een echo gehad die zo ontzettend veel pijn deed. Zelfs Arjen kon aan mijn gezicht zien dat het echt pijnlijk was. Ik mocht ook aangeven als het teveel pijn deed, maar nee; ik laat me niet uit het veld slaan. Ze wil het zien, dus doorbijten. Gelukkig was ze niet lang erna klaar, maar het leek wel 2 minuten te duren. 

Daarna kreeg ik nog een proef terugplaatsing. Hierbij plaatsen ze een eendenbek en brengen ze een dunne catheter in, waar straks ons embryootje in zal zitten. In NL vernam ik hier nooit iets van, maar ook dit keer vernam ik hem wel bij inbrengen. Niet pijnlijk, wel onprettig. Waar het verschil dan in zit, geen idee.

Hierna mochten we weer terug naar ons "hok". Toen kwam mevr nr 3 om nog wat door te spreken over de donor-eigenschappen en wat wij zochten. We hebben uitgelegd dat we verder niet veel eisen hebben. De enige wens die we hebben is dat de donor meer op mij lijkt, dan op Arjen. Dit gezien Arjen zijn eigenschappen er al wel bij komen, gezien zijn zaadcellen ook worden gebruikt.

Niet snel daarna stond de verpleegkundige klaar om haar praatje te houden over de medicatie die ik zou gaan gebruiken. Medicatie die ik gelukkig allemaal ken. Ik wist al dat mijn huisarts mee wou werken om de recepten uit te schrijven, zodat de medicatie vergoed wordt. Heel fijn, want mocht het allemaal lukken, dan moet ik tot minstens 12 week zwangerschap deze hormonen gebruiken. Ik zou ook nog 5 injecties moeten zetten, omdat ik zonder "remmer" toch vaak wel een follikel heb die meegroeit, en dat willen we niet (eenmaal in NL bleek dat deze niet vergoed wordt. Katjing, tik maar even 200 euro af voor 5 spuiten).

Als laatste werd Arjen opgeroepen om zijn aandeel te komen inleveren. Altijd een gek idee wetende wat je man op dat moment aan het doen is. Maar tsjah, dit is het enige wat hij écht kan doen. Hierna wordt het alleen maar weer mijn handje vast houden (wat zeker niet leuk is voor de man, om maar zo weinig te kunnen doen) 

Wij zijn er klaar voor! We hebben hierna nog genoten van de omgeving en de dag erna de toerist uitgehangen in Porto, om zondag ochtend weer terug te vliegen naar Nederland. Nu begint het wachten weer. Wachten op een geschikte donor voor ons