Hoe vaak je die opmerking wel niet krijgt als je in een fertiliteitstraject zit, en helemaal als je aangeeft dat je zelf geen kinderen kan krijgen
"Je kan altijd nog adopteren" of "Dan ga je toch adopteren", en alle mogelijke versies hierop. Door de toon waarop dit gezegd wordt, komt er ook een bepaalde lading mee. Het wordt vaak ook heel luchtig gebracht. "ow, dan doe je dat toch gewoon?" Dat is in ieder geval hoe het over komt.
Net als dat stellen aangeven moeite te hebben met zwanger worden, dat er vaak gezegd wordt; "dan doe je toch gewoon IVF?". Alsof IVF zo makkelijk is, als een brood halen bij de bakker. Daarbij, ook IVF is niet voor elk stel een mogelijkheid om te doen, maar dat terzijde.
Het laat me elke keer weer inzien, dat als een stel niet in een fertiliteitstraject zit (en ook geen moeite neemt om met de wensouders te praten) het ook niet te begrijpen is.
Gisteren kreeg ik hem ook weer te horen, al was deze wel iets minder beladen dan hij vaak gebracht wordt; "zou adoptie nog kunnen?" Ik heb netjes antwoord gegeven hierop, maar ik merkte dat het me niet los liet. De hele avond bleef dit in mijn hoofd zitten. Ook vooral waarom dit soort vragen me vaak irriteren. Waarom het me zo raakt. Als ik een leek zou zijn, zou ik ze namelijk ook stellen. Dus wat maakt het dan dat het wensstellen zo raakt?
Ik ben tot de conclusie gekomen (mijn conclusie) dat dit komt door de manier waarop het gevraagd wordt, of medegedeelt wordt. Als iemand tegen me zegt; "gelukkig kan je altijd nog adopteren", wil ik het liefst iemand zn hoofd eraf trekken. Maar als iemand vraagt; "zou adoptie een optie voor jullie zijn", wordt er open gestaan voor een gesprek. Het komt al heel anders over, terwijl het over hetzelfde onderwerp gaat.
En als je goed leest, zie je een belangrijk verschil.
Als iemand tegen me zegt of als iemand vraagt
Als iemand het tegen me zegt, wordt het gebracht als een feit, en is er totaal geen ruimte voor het emotionele vlak. Je voelt dat er geen ruimte is om uit te leggen hoe het voelt. Daarnaast overvalt het je vaak ook, dat je zelf ook dichtklapt en de energie geeneens hebt om te benoemen hoe fout die opmerking is.
Als iemand mij dit vraagt, merk je dat die ruimte er wel is.
Het vervelende aan als je het zegt, is dat het gevoel wordt gewekt dat een eigen zwangerschap vervangbaar is door elk willekeurig kind. "Ow, dan ga je dat toch doen?"
Hopelijk kan ik het zo heel duidelijk schetsen.... Nee, een kind wat je adopteert vervangt NOOIT een kindje wat je zelf draagt.
Net zoals dat een kindje dmv eiceldonatie, NOOIT het kindje zou kunnen vervangen met je eigen genen.
Alle 3 zijn 3 verschillende kinderen; een kind met eigen genen, een kind dmv eiceldonatie en een adoptiekind. Alle drie zijn het unieke kinderen. En de 1 is niet vervangbaar voor het andere.
Je moet het aanvoelen of het 1 wel of niet bij je past. Voor veel mensen voelt eiceldonatie ook niet als een optie. Immers, je gaat op dat moment voor een heel ander kindje.
Bij ons lag het gevoel hierbij iets anders, omdat wij meteen vanaf stap 1 hoorden dat een kindje met eigen genen nooit zou kunnen. Door onze trajecten in Duitsland, heb ik afscheid genomen van dat kindje. Door dat hele rouwproces door te gaan, kon ik ervoor open staan, dat eiceldonatie wel als een optie voor ons voelt.
Maar, en als je mijn blogs leest dan weet je dat ik hier altijd onderscheid in maak, het zijn voor mij 2 verschillende kinderen. Ona DNA-kindje, en ons ECD-kindje. Mochten wij dmv ons traject in Portugal ouders worden, dan wil dat niet zeggen dat ik nooit meer zal rouwen om ons kindje met mijn genen. Immers, dat kindje heeft nooit mogen bestaan. Het is een verlies wat we hebben geleden en dat verlies zal er altijd blijven.
En mocht het niet lukken in Portugal, dan wil dat ook niet automatisch zeggen dat adoptie een optie voor ons is. Immers, we moeten dan voor de 2e keer afscheid nemen van een kindje en openstellen voor een ander kindje.
En meteen als antwoord voor degenen die nu dan willen weten; is adoptie een optie voor ons? Nu zeg ik nee, maar tsjah ik zei ook altijd dat ik never nooit niet naar Spanje oid zou gaan voor ons traject. Nou, en kijk ons hier 3.5 jaar later eens zitten, met al een tripje naar Portugal achter de rug en nu wachten op nieuws over onze donatrice.
Echter hebben we wel duidelijk dat dit geen optie voor ons gaat zijn. Om welke redenen? Dat lees je hierna
Waarom het nog meer fout is om zo suggestief te benoemen; "dan ga je toch adopteren", is het mentale stuk én het financiële plaatje wat hierbij totaal wordt vergeten.
Alsof je een adoptiekindje ook zomaar binnen een paar week thuis hebt zitten op de bank. Nee, dat hele traject kost JAREN. Opnieuw een hele weerslag op je mentale gesteldheid.
En daarbij de kosten. Mensen weten vaak niet dat adoptie zomaar tussen de 20.000 en 40.000 euro gaat kosten. Tenzij ik de loterij win, maar anders heb ik dat geld niet zomaar op mijn bankrekening staan.
Net als vele onderwerpen blijft dit ook een lastig onderwerp. Maar 1 tip; ga geen dingen invullen, maar stel vragen. Als je geen tijd hebt voor een gesprek of ben je niet geïnteresseerd? Prima, stel de vraag dan niet of op een later tijdstip, maar breng het onderwerp adoptie, niet als een feit. Daarmee ondermijn je enorm de emoties en gevoelens van de wensouders, alsof het allemaal niks voorstelt.
Reactie plaatsen
Reacties