Eiceldonatie... Dat is onze volgende stap om hopelijk onze kinderwens in vervulling te zien gaan.
Op 24 April 2018, een dag na mijn diagnose POI/POF, bood iemand zich aan als donor. Ik werd meteen ontroerd maar realiseerde me ook meteen dat ze het hele traject misschien wel onderschat. Zij moet namelijk een deel van het IVF traject ondergaan. Toen ik dit bij haar aangaf zei ze dat ze dat al had uitgezocht, én het al met haar man had besproken.
Tijdens ons eigen traject gaf ze ons alle ruimte die we nodig waren. Bij elke negatieve uitkomst, had ik ook altijd weer een gesprek met de donor, omdat de realiteit steeds dichterbij kwam; dat we verder moesten met een donor. Dus na poging 1 gaf ik haar al een informatie uitdraai mee van het UMCG, wat er nou écht allemaal bij komt kijken. Denk bijv aan inschrijving in het donor register.
Gedurende ons traject kregen we altijd geruststelling van haar, dat ze er nog steeds achter stond. Als wij zover waren, was zij er voor ons.
Op 1 April 2019 hield ons eigen traject op. Op 24 April 2019, precies een jaar nadat zij zich aanbood als donor, stuurden we haar een berichtje dat we graag in gesprek wouden over het aanbod dat ze ons had gedaan. Dat was het begin van nog weer een lange reis.
Een lange reis vol met ziekenhuisbezoeken gesprekken, privé gesprekken, contracten ondertekenen, een eigen donorcontract opzetten, gesprek met maatschappelijk werker, etc.
Op 3 Juli vond het eerste gesprek plaats met onze arts. Dit was puur een korte bespreking wat het traject inhield en de kans om vast wat achtergrond gegevens aan de donor te vragen, met name de medische achtergrond. Na de zomervakantie werd een gesprek met de maatschappelijk werker ingepland. Arjen en ik moesten op vrijdag 30 Augustus. De donor en haar partner 1.5 week later. Ik was erg gespannen voor dit gesprek. De resultaten hiervan zouden namelijk in het team worden besproken. Het team zou dan aangeven of we door mochten met het traject of niet. Er hangt dus nogal wat vanaf!
Het gesprek verliep heel soepel. Oa gehad over wanneer we het kindje zouden willen vertellen dat hij is ontstaan middels eiceldonatie. Hier is een prachtig kinder voorleesboekje van; het wereldwondertje, eiceldonatie (voor elk soort traject is er een boekje, zodat de verhaallijn precies bij jouw situatie past). We benoemden dat we dit graag zouden willen gebruiken , om op jonge leeftijd dit al bespreekbaar te maken. Doe je dit niet of pas heel laat, dan kan je kind denken dat je bijv altijd hebt gelogen en je niet meer vertrouwen. De maatschappelijk werker was het helemaal met ons eens. YES!!! Punt gescoord!!
In het gesprek kwam ook nog de vraag voorbij of ik nog zussen had. Ja, 1 oudere zus. Of ik niet aan mn zus had gedacht als donor. En meteen antwoordde ik: nee geen moment. Die blik die ze me toen gaf.... En de opmerking; ow wat bijzonder, meestal hoor ik het andersom. En waarom ik er zo overdacht. "Ow jee dacht ik, nu heb ik een verkeerd antwoord gegeven, nu verknal ik het". Maar gelukkig zei ze al dat ze gewoon nieuwsgierig was wat mijn beweegredenen waren om mijn zus niet als donor te hebben. Ook ons traject in Duitsland nog besproken en hierin konden we goed duidelijk maken dat we een heel bewust afscheid van ons dna-kindje hebben gehad, middels de laatste ronde in Düsseldorf.
Na het gesprek van de donor en maatschappelijk werker, vertelde de donor dat het die week nog besproken ging worden in het team, op donderdag. Euhm oké?!? Hallo spanning haha!!! Op donderdag was ik zo gespannen!! Andere mensen gingen beslissen of wij samen door mochten met het traject of niet. Om 16.15 hield ik het niet meer. Ik heb gewoon de maatschappelijk werker gemaild dat ik begrijp dat het niet de normale gang van zaken is, maar dat ik zo vol spanning zat en nieuwsgierig was of ze al de uitkomst had. Niet veel later, toen ik in de Aldi stond, bij het chips-vak, werd ik gebeld....
WE ZIJN GOEDGEKEURD!!!!!!
Daar stond ik dan, in de Aldi, bij het chipsvak, de paar boodschappen die ik in handen had rustend op de zakken chips, met tranen in mijn ogen. Ik kon wel huilen, maar heb me in kunnen houden. Thuis liet ik alle emoties eruit
3 Oktober, precies 3 maand na ons eerste gesprek met de arts, werden de laatste formaliteiten ondertekend en was alles rond; we mogen beginnen
Reactie plaatsen
Reacties