Einde plan B

25 Oktober t/m 25 November.....Einde oefening. Helaas is dat onze pijnlijke conclusie.

In alle geheim zijn we het traject met onze donor gestart. We hebben mensen wel meegenomen tot aan de acceptatie van onze donor. Daarna hebben we besloten niks meer te delen, hoe moeilijk we dit ook vonden. Door dingen te delen kan je steun ontvangen. Door niks meer te delen, raak je je vangnet kwijt. Met name ik vond dat heel erg moeilijk. Maar dat woog niet op tegen het feit dat we graag onze families uiteindelijk wouden verrassen met positief nieuws. Als ze niet zouden weten wanneer we een terugplaatsing zouden hebben, zou het misschien toch nog een beetje als verrassing komen. En zeg nou eens eerlijk; je geliefden verrassen met een zwangerschapsaankondiging is toch het mooiste wat je kan doen?

Arjen en ik konden eindelijk weer iets positiever kijken. We bedachten dat we straks voor het eerst embryos gingen krijgen!! We gingen zelfs nadenken hoe we onze families zouden kunnen inlichten als we zwanger zouden zijn. Dat al deze gedachten nog lang niet aan de orde zouden komen, was iets waar wij nooit over na hebben gedacht. Naïef misschien en je zou denken dat wij toch wel beter moeten weten , maar je verwacht geen negatieve uitkomst in een gezond lichaam.

Voordat we echt konden beginnen met het traject, moest de  cyclus van mij en mijn donor eerst gelijkgetrokken worden, dus hup, daar gingen we... Samen aan de pil. Dat ik dat ding nog ooit eens zou slikken!! Arjen en ik waren zo blij dat we mochten beginnen met de pil, want dat betekende dat we weer echt iets gingen doen. En meteen drong het bizarre van het traject door; wij beginnen aan de pil om een kindje te krijgen terwijl je normaal stopt met de pil. Hoe normaal was het abnormale al wel niet geworden voor ons. Wel even een momentje om bij stil te staan, hoe ons leven is verandert in 1.5 jaar tijd en hoe normaal we het allemaal al wel niet vinden.

A fijn, donor en ik beide stront chagrijnig door het gebruik van de pil. Maar ook echt!! Waar ik toen tijdens mijn eigen hormoon-ronde Moontje nog wel kon tegenhouden, lukte me dat tijdens het slikken van de pil echt niet meer. De rem was volledig weg. Ik kon het ook niet tegenhouden. Alles floepte ik er direct uit. Sorry lieve partners!!! (en mensen in de winkel die ik/zij op dat moment mega irritant vonden. Ja die kregen het te horen ook, soms op fluisterende toon, soms iets harder)

25 Oktober mocht de donor beginnen met injecties zetten die haar eisprong tegenhouden. Onze donor, met een mega naaldenfobie, heeft gewoon zichzelf geïnjecteerd!! Wat was, en ben, ik ongelooflijk trots op haar!! 

De hormonen, waarvan de kosten voor onze eigen rekening komen, zijn aan ons gedoneerd door hele lieve meiden die nog hormonen over hadden. Tijdens een rondje Nederland ben ik bij een aantal langs geweest om de spullen op te halen. Ik was net zo'n drugsdealer haha, met een koelbox achter in de auto, want tsjah, sommige hormonen moeten koel bewaard worden. Maar de liefde die je krijgt van mensen die je totaal niet kent, is geweldig. Door deze donaties hebben wij dik 1000 euro aan kosten kunnen besparen. Ja helaas kosten hormonen  wel iets meer dan een pakje paracetamol.

Onze donor kreeg gedurende de periode van het injecteren van de remmers last van opvliegers en hoofdpijn. Haar eigen cyclus wordt op pauze gezet waardoor je licht in de overgang raakt.

Ik begon ook op 25 Oktober met het slikken van Progynova, een tablet waarin oestrogeen zit. Dit zorgt voor verdikking van je baarmoederslijmvlies. Zo werd mijn baarmoeder voorbereid op een eventuele terugplaatsing. Hierover was in het begin wat onduidelijkheid, hoeveel tabletjes ik nou moest slikken; 2x daags 1 tabletje of 2 x daags 2 tabletjes. Je wilt het wel goed doen, dus weer stress alom. Uiteindelijk na paar keer gebeld te hebben met het ziekenhuis in een week tijd, kwam het antwoord dat het toch 2 x daags 1 tabletje moest zijn. Om mij wat gerust te stellen of het goed zat of niet, werd na een week een echo gepland. Ze waren wel super lief daar in het ziekenhuis.

Op deze echo zagen ze een mooi slijmvlies van 8 mm (wat ze graag willen), maar ook een kleine follikel. Normaal wordt de vorming van follikels geremd maar het gebeurt wel eens dat er toch iets groeit. Dit zouden ze in de gaten houden, want het blaasje moest niet gaan springen (een eisprong) want dan zou mijn oestrogeenwaarde weer dalen en dus mijn slijmvlies weer afbreken.

Gelukkig werd na een week duidelijk dat het slijmvlies goed bleef (1mm minder dan de week ervoor maar nog steeds prima) en het blaasje kleiner was geworden . De artsen waren hier erg blij mee want die maakten zich na een week al zorgen of de hele poging wel door kon gaan. Gelukkig kregen we op 6 Oktober het goede bericht dat de donor mocht beginnen met het zetten van de 2e injectie; het hormoon dat de follikels laat groeien waardoor er hopelijk meerdere ontstaan die later bij de punctie kunnen worden aangeprikt. Elke ochtend moest ze nu dus 2 injecties zetten.

Mijn slijmvlies was ondertussen nog steeds rond de 7mm. De arts wou graag toch proberen of er nog een mm bij kon komen, dus nu werd mijn dosis verhoogd naar 2 x daags 2 tabletten. Na een paar dagen kreeg ik toch een lichte bloeding, wat steeds heftiger werd. Ik maakte me gigantische zorgen (dat je ook gaat twijfelen of je wel een tampon in kan doen, want tsjah gaat die nou in de baarmoeder of niet? Tip: Google nooit afbeeldingen hoe ver je een tampon inbrengt haha). Gelukkig had ik een paar dagen  later opnieuw een echo (in weekend nog wel de dienstdoende ivf arts gebeld want ik maakte me echt mega veel zorgen). Hierop was nog steeds een mooi slijmvlies te zien in de baarmoeder, zonder vocht. Bij de baarmoedermond zat wel vocht, dus daar kwam de bloeding weg. Waarschijnlijk door de verhoging duurde het even voordat mijn lijf zich aanpaste en het overtollig aan slijm eruit gooide. Gelukkig niks ernstigs, dus ik was weer gerustgesteld. Na een paar dagen hield de bloeding op. 

De echo's van de donor lieten iedere keer wel iets groei zien, maar het ging erg gestaag. Oké rustig aan, we gaan gewoon door. Onze donor stelde ons elke keer gerust dat ze het gewoon af ging maken wat ze begonnen was. Wat een respect hadden wij voor haar. Donderdag 21 November had ze weer een echo (ze was nu al 16 dagen aan het stimuleren). Helaas was hierop 1 follikel te zien die groeide, de rest bleef klein. De artsen gaven aan eventueel te stoppen en opnieuw een poging te doen met een hogere dosering hormonen. Onze donor gaf aan dat ze dit maar 1 keer ging doen. Hierop besloten de artsen haar toch een  verhoging te geven en voor maandag 25 November opnieuw een echo te maken. De donor moest mij bellen met het toch wel teleurstellende bericht. Deze ene keer was ik niet mee naar de echo. Wat moet dat rot zijn geweest voor haar. In tranen heb ik direct Arjen gebeld. Niet veel later belde de donor terug dat ze misschien toch nog wel een ronde wou, als dit niet goed ging en de artsen haar konden garanderen dat het de volgende keer goed zou gaan. Deze garantie kunnen ze nooit geven, maar het stelde ons toch iets gerust dat er misschien nog een opening bij haar was. Een plan C hadden we namelijk nog nooit overna gedacht. Die donderdag en vrijdag heb ik alleen maar lopen janken. Ik kreeg flashbacks naar onze eigen laatste poging, die precies hetzelfde verloop liet zien. We wisten al dat de echo van maandag niet goed zou zijn, en dat het puur uitstel van executie was.

Haar partner was die maandag 25 November mee, en ook Arjen ging mee. Wat waren we allemaal gespannen ook al wisten we de uitkomst al wel. We wouden het gewoon horen.

 De donor ging met haar partner de kamer binnen voor een echo. Niet veel later, wat voelde als een half uur, werden Arjen en ik gehaald. De arts kwam meteen met het slechte nieuws.

De behandeling wordt gestopt

Ik kon eerst geeneens huilen. Ik wou hier gewoon weg. De arts vond het volgens mij allemaal best lastig, ook omdat zij vertelde dat de donor toch echt niet nog een keer wil. Ik was blij dat de donor dit had aangegeven en begrijp dat dit lastig was om tegen ons te zeggen, want je weet dat je iemand verdriet doet.

Die dag gingen er 2 deuren dicht. En voor het eerst sinds 1.5 jaar hebben we geen vervolgplan en staan we echt met lege handen.

We zijn onze donor onwijs dankbaar voor alles wat ze heeft gedaan. Bereidwillig kiezen om zo'n zwaar traject in te gaan voor een ander.... Geen woorden voor, zo ontzettend bijzonder. Niks anders dan respect. En zij weet als 1 van de weinigen die niet zelf in het traject zit, hoe ongelooflijk zwaar het is. De mindfucks die je krijgt gedurende het traject (bijv last van de buik, onwijs opgezet... dan moet er toch wel iets groeien?) En in mijn geval; hoe het is om op jonge leeftijd last te hebben van overgangsklachten. Zij heeft even mee mogen maken hoe het is om in ons wereldje te leven

Arjen en ik weten dus nog niet hoe we nu verder gaan, wat de volgende stappen zullen zijn. Hier zullen we het de komende periode over gaan hebben. Maar eerst genieten van elkaar zonder ziekenhuisbezoekjes, genieten van familie en eind december lekker een weekendje weg met zn 2en. Even weer tijd voor ONS