Jaaroverzicht

Het is weer het einde van het jaar. Aan het einde van elk jaar blik ik altijd even terug naar afgelopen jaar.

Waar 2018 vooral draaide om het accepteren van mijn diagnose en nog vechten voor een eigen dna-kindje, was 2019 een jaar van afscheid, hoop, rust en geluk.

Begin dit jaar hebben we een laatste eigen ICSI-ronde gedaan, die we helaas na 3 week moesten afbreken ivm té weinig groei. Ondanks dat we al wisten dat er geen embryootje uit deze poging zou komen, hadden we wel gehoopt op een punctie waarbij hopelijk minimaal 1 eicel gevonden zou worden zodat ze deze konden controleren op rijpheid. Waar ik voor het begin van deze ronde zei dat we doorgingen tot minimaal 1 eicel, ook al zou dat meerdere rondes betekenen van hormonen spuiten, wist ik gedurende de poging al dat ik dat niet meer ging doen. Ik KON niet meer. Elke dag zette ik smorgens en savonds de injecties met tranen in de ogen omdat we elke keer een spuit dichterbij kwamen bij het definitieve antwoord: een kindje van Ar en mij samen zat er niet in. In die tijd heb ik me ook ziek gemeld op het werk. Deze ronde vrat al mijn energie op. Ik kon daarnaast niet functioneren op mijn werk. Gelukkig kreeg ik vanuit mijn werk altijd veel steun

We zijn een poging ingegaan met onze donor. Na veel voorbereidende maanden, was daar in september het verlossende antwoord; we waren goedgekeurd en mochten beginnen. We hadden weer hoop. We waren allen super positief ingesteld!! Wat fijn om niet meer in het negatieve te zitten. Ar en ik waren al aan het bedenken hoe we onze ouders en families in zouden kunnen lichten als we zwanger zouden zijn. Wat was dit fijn! We kregen er weer heel veel zin in. Wat was het heerlijk om met een positieve blik het traject in te gaan. Dat is een gevoel die we tijdens onze eigen rondes nooit he ben ervaren, omdaf die vooral bestond uit angst en de bevestiging hiervan. Maar met een donor, een gezonde vrouw, zou het toch goed moeten komen? De shock was dan ook groot toen bleek dat de donor niet goed op de hormonen reageerde. Ze heeft stug doorgezet maar uiteindelijk na 4 week werd duidelijk dat het geen zin had en ook deze poging werd afgebroken. Opnieuw ging ik door een diepe rouw. En de angst werd heel groot, want hoe nu verder? Onze donor wou niet nog een ronde. Een keuze die wij natuurlijk maar al te goed begrijpen. Alleen betekend dat wel dat wij voor het eerst zonder een duidelijk plan staan. Maar wat een respect hebben wij voor onze donor. 

Afgelopen jaar heb ik ook steeds meer rust gevonden in mijn diagnose. Ik ben er niet blij mee, maar ik leer er mee leven. Veel lichamelijke klachten vallen ook op zijn plek en dat is erg fijn. Dit vergt soms wel wat aanpassingen cq veranderingen, maar dit komt allemaal wel. Afgelopen jaar ben ik weer flink aangekomen, en ja ik schaam me er natuurlijk heus wel voor, maar ik weet ook dat het niet (alleen) van al dat vreten komt. De hormonen die ik heb moeten spuiten en slikken hebben zijn weerslag wel gehad. Ik ben niet trots op mijn buik, maar het is ook wie ik ben en heb meegemaakt. Er zit een heel verhaal achter die gigantische buik.

En ik heb rust gepakt qua werk. Begin Juli heb ik mijn baan, met wederzijds goed vinden, opgezegd en ging ik de WW in. De vele ontwikkelingen op het werk en negatieve sfeer die hieruit voortvloeide, het niet meer op mijn plek zitten op het werk en in het team én onze eigen persoonlijke situatie hebben ervoor gezorgd dat ik deze keuze heb gemaakt. Meteen voelde het als een opluchting. Begrijp me niet verkeerd; het is een leuke plek om te werken maar niet meer voor mij. Ik kreeg geen uitdaging meer in mijn werk.

Maar wat heb ik ook veel geluk mogen ervaren dit jaar. Geluk dat we de kans hebben mogen krijgen in Düsseldorf. Geluk met de lieve artsen die daar waren, en dat we het dit jaar toch op een mooie manier hebben mogen afsluiten.

Geluk met onze lieve donor die vanaf vorig jaar April al voor ons klaar stond en ons alle ruimte gaf die we nodig waren. Geluk dat ze zo gek is als een deur om dit traject in te stappen. Geluk dat zelfs toen ze het zwaar vond, toch doorzette voor ons, want.... Waar ik aan begin maak ik af, aldus haar eigen woorden.

Geluk dat we zoveel lieve mensen om ons hebben die altijd erg met ons meeleven.

Geluk voor de lieve meiden die ik via social media heb leren kennen maar nog nooit heb ontmoet

Geluk met mn 2 lieve lotgenootjes uit Groningen. 2 lieve meiden die net als ik in de overgang zitten. Was is het een verademing om mensen om je heen te hebben die het écht begrijpen, terwijl je je bij een ander toch een buitenstaander voelt.

Geluk met mijn geweldige partner! Die ondanks alles, ondanks alle buien van Moontje bij me bleef. Ondanks alle woede uitbarstingen. Ondanks alle huilbuien. Ondanks alle momenten dat ik mezelf geeneens begreep. Ondanks alle druk die het op onze relatie legt, zowel psychisch als intiem. Die ondanks dit alles en nog véél meer, met mij wil TROUWEN!!!!!! Ja, het is echt waar!! Na 8.5 jaar heeft hij me ten huwelijk gevraagd tijdens ons weekendje weg samen. 

We hebben geleerd dat we te weinig tijd voor elkaar hebben gemaakt. Ook wij zijn maar doorgeknald. Je denkt dat je tussentijds ook rust heb van het traject maar die tijd bestond al weer uit plannen maken voor het volgende traject. Dus nee, we hebben nooit een pauze gehad. Iets wat we in 2020 anders gaan doen. We hebben een potje gevuld met dates die we graag samen willen gaan doen en elke maand halen we daar minimaal 1 uit die we dan gaan doen. Een weekendje helemaal voor ons samen!! En uiteraard onze bruiloft plannen!! Even weer samen een normaal koppel zijn.  Wat lijkt me dat heerlijk