Schommelstoel

3.5 jaar geleden kocht ik een prachtige schommelstoel. 2 maanden geleden heb ik hem verkocht

Een mooie witte schommelstoel... Voor mij toch wel een beetje het cliché beeld van iets wat in een kinderkamer thuis hoort. Niet dat we 3.5 jaar geleden bezig waren met onze kinderwens. Ik vond het ook gewoon een mooie stoel. Maar uiteindelijk zou hij in onze kinderkamer komen. Dat wist ik zeker! Een vriendin zou kussentjes maken die in de schommelstoel zouden kunnen. We kozen voor een mooie genderneutrale kleur, alvast maar voor het geval dat.

Wat leek me dat altijd mooi... Met je dierbaarste bezit, een perfecte mengeling van Arjen en mij, snachts zitten in díe schommelstoel omdat de kleine weer eens honger heeft en een flesje moet hebben. Wat was het fijn om nog "naïef" in het leven te staan. Dat het ons wel gegund zou worden. Het beeld wat ik toen had, de perfecte mengeling tussen Arjen en mij, is er niet meer.

De schommelstoel bleef jaren leeg en verhuisde van de slaapkamer, naar de logeerkamer en uiteindelijk naar de computerkamer (meer omdat de logeerkamer, de toekomstige kinderkamer, vol met meuk kwam te staan vanaf zolder 😉). 

Elke dag zag ik die stoel. Eerst een mooi houvast maar met de maanden deed het me steeds meer pijn. Steeds vaker kwam de gedachte: kóm ik daar ooit wel te zitten met een kindje?

Om dan zoiets elke dag te zien, zorgde elke keer weer voor een brok in mijn keel. We worden er al zo vaak mee geconfronteerd dat het heel moeilijk voor ons gaat worden om ooit ouders te worden, maar moet dit dan ook elke dag thuis? Een plek waar je je juist fijn moet voelen?

Nee dat vond ik ook niet. En dus heb ik in november, nadat bekend werd dat het traject met onze donor moest stoppen, besloten om de schommelstoel te verkopen. Aan het begin van het traject leek het steeds dichterbij te komen dat ik wél gebruik zou mogen maken van de schommelstoel, maar toen er een abrupt einde aan kwam, leek ook de droom nog verder dan daarvoor. En dus moest hij weg, mijn ooit zo mooie schommelstoel.

Ik was er klaar mee en wou hem zo snel mogelijk weg. Gelukkig diende zich redelijk snel een koper aan. Wat was ik onwijs blij dat dat ding (want zo zag ik hem op den duur, niet meer als die mooie schommelstoel hoe ik hem 3.5 jaar geleden kocht), eindelijk de deur uitging. Ik heb hem zelfs weggebracht, ik wou er zo snel mogelijk vanaf.

En het ondenkbare gebeurde, iets wat ik totaal niet had verwacht. Op weg naar huis in de auto, moest ik huilen. Het meest tastbare wat ik ooit heb gehad voor een toekomst van ons gezin, en hetgeen ik met een reden had gekocht, had ik zojuist weggebracht. En dat raakte me diep. Het is dan toch definitief.

Maar spijt heb ik nooit gehad. Het is goed zo. Mocht het ons ooit toch gegund worden, dan kopen we gewoon een nieuwe (en misschien dan stiekem toch ook wel) luxere stoel voor terug.