Iedereen die in een traject zit, herkent de volgende gevoelens... De gevoelens die loskomen nadat er een zwangerschapsaankondiging komt in je omgeving.
BLIJDSCHAP
Laat ik voorop stellen dat ik ALTIJD blij ben als iemand zwanger is!!! Oké, bijna altijd. Er zijn altijd uitzonderingen op de regel, maar dat komt dan ook door de situatie waarin de ander zich begint.
Maar overall zijn we altijd blij. Juist omdat we weten hoe zwaar het is om in een traject te zitten. Er komt zoveel meer bij kijken dan mensen weten. Dat gun je je ergste vijand nog niet toe. In toekomstige blogs zal ik proberen enkele van deze aspecten uit te leggen. Heb je hier vragen over, stel ze ook gerust. Wie weet kan ik dan in toekomstige blogs aandacht geven aan deze vragen.
Blijdschap omdat je iedereen een gezin gunt. Blijdschap omdat we weten dat een kleintje je niet zomaar gegeven wordt. Blijdschap omdat een zwangerschap echt een wonderlijk iets is. Blijdschap omdat hun het heftige traject bespaard is gebleven. Blijdschap omdat hun dankzij een vruchtbaarheidstraject toch zwanger zijn geworden van een nog groter wonder.
JALOEZIE
Maar naast de blijdschap voor de ander, komt meteen jaloezie zich de kop opsteken. En nogmaals, niet omdat we het de ander niet gunnen. Nee... Maar juist omdat wij het onszelf ook zo ontzettend gunnen. De vraag: waarom mogen wij nou eindelijk eens een aankondiging maken? spookt dan altijd weer door onze kop. En tegenwoordig steeds meer de vraag:"mogen wij dit ook ooit eens meemaken?". Je wilt gewoon wat de ander ook heeft. "Ik wil dat ook" zijn dan ook woorden die ik huilend uitspreek aan Arjen
VERDRIET
Naast de jaloezie, want ja de mens is nou eigenlijk behoorlijk egocentrisch, komt tegelijkerteit ook weer het verdriet. Het verdriet dat het ons nog niet gegund is en hoe zo'n weg we nog te gaan hebben. Maar ook de weg die we al hebben afgelegd. Hebben we al niet genoeg geleden?
Vragen als; wordt het ons nog wel gegund? Vinden we nog wel weer een donor? Waarom doet mn lijf niet gewoon wat hij hoort te doen op 33 jarige leeftijd?
Alle verdriet en teleurstellingen die we hebben gehad, komen er op dat moment weer uit middels een flinke waterval van tranen.
DE AANKONDIGING
We hebben op verschillende manieren aankondigingen gekregen. De meeste kwamen het ons persoonlijk vertellen. Iets wat wij ONWIJS waarderen. Het laat ons zien dat mensen om ons geven door het ons eerder te vertellen, zodat wij even alle emoties eruit kunnen gooien.
Maar ook aankondigingen in een groep zonder dat wij iets wisten. Zodra de mededeling gebeurt, staat mn hele lijf op scherp. Ik kan alleen nog maar in mezelf kruipen en voor me uit staren. Als iemand me op dat moment een knuffel geeft, bereid je dan maar voor op weer die flinke waterval van tranen. T eerst komende uur ben je dan nog niet van me af, en ik kan naar huis want zo'n waterval valt niet te stoppen helaas.
Als er een mededeling in een groep komt, kan ik het niet opbrengen om iemand te feliciteren en interesse te tonen in de zwangerschap. Ook hier geldt weer; niet dat ik het ze niet gun (oké bij kind nr 3 denk je echt wel even "verdomme je hebt er al 2 en dan nu nog een 3e en wij niks? Dan komt weer t egocentrische van de mens om de hoek kijken), maar ik ga dan in mn eigen coconnetje en sluit me even af van alle vreugde die er dan om me heen is. Veilig in mn eigen coconnetje, zodat ik ook niet hoef te huilen. Op dat moment dan, de tranen komen dan wel later hoor. Dus als mensen dan zeggen;"wat ben je toch sterk", kan Ik me ook nog voorstellen. Maar zij zien niet de leegte die ik op dat moment voel en het instorten zodra we alleen zijn. En nee, dat is niet iets wat zo weer over is. Mn lijf en hoofd hebben echt wel een aantal dagen nodig om weer lekker in mn vel te komen. Soms zelfs weken.
Hoe ik en mijn lijf reageren ligt ook aan wáár in het traject wij zitten. Zitten we net weer in een positieve flow ter voorbereiding voor een nieuwe poging, dan kan ik het prima handelen.
Hebben wij met een mislukte poging achter de rug, dan stort ik makkelijk in.
Heeft iemand veel moeite gehad om zwanger te worden (op de natuurlijke manier) en ellende meegemaakt, dan kan ik het ook weer beter handelen.
Als mensen in een soortgelijke situatie zitten, vind ik het toch wel weer moeilijk om te horen want: waarom zij wel en wij niet? Het zijn geen eerlijke gedachten en ik spreek ze dan ook amper uit. Dus hoe fijn is het dan om een berichtje te krijgen met;"je mag boos zijn, ons even haten, alles oneerlijk vinden etc". En direct dacht; ja dat klopt, ik haat jullie nu even!! En zij begrijpen dit. En weten dat het niet persoonlijk is. Want ja, dat zijn ECHT PRECIES de gedachten die door je hoofd gaan. En iemand die ook in een traject heeft gezeten, weet helemaal precies hoe jij je voelt. Tuurlijk haat je hun niet, maar de hele klere situatie wel even.
MENTAAL
We kunnen concluderen dat een zwangerschapsaankondiging een heel blik opentrekt aan emoties, waardoor het mentaal erg zwaar word. Het is zo makkelijk om de wereld dan buiten te sluiten en jezelf thuis op te sluiten. Om mensen even niet meer toe te laten. Ik heb gemerkt dat het in het najaar nog lastiger is. Met name ivm het weer. Je gaat lastiger even uit huis om je gedachten te verzetten omdat het regent. De regendruppels buiten geven precies weer hoe jij je voelt.
Mensen denken vaak dat als je in niet met een traject bezig bent, het goed met je gaat. In mijn volgende blog zal ik hier iets meer openheid en duidelijkheid over geven
Reactie plaatsen
Reacties