1 April 2019

1 April 2019. De dag dat er een definitief einde kwam aan ons eigen dna-kindje. 

91 injecties gezet... Een tiental echo's... Een handjevol vreemden tussen je benen... Onzekerheid... Verdriet... Hoop... Spanning...

Alles zonder het gewenste resultaat --> een kindje van ons samen 

We waren er al op voorbereid dat dit nieuws ging komen. Eigenlijk hielden we er al rekening mee na 23 April 2018, de dag van mijn diagnose. Direct werd ons in het UMCG verteld dat ik nooit zwanger zou worden van mijn eigen eicellen. Bamm, de deur werd direct dichtgegooid. Vivaneo in Düsseldorf wouden nog een poging wagen. Yes! De deur ging even weer op een klein kiertje. Dankbaar dat overal toch weer andere wetten en regels gelden, zodat we toch de mogelijkheid hadden om te kijken of er nog íets mogelijk was.

Maar helaas bleek ik na 3 rondes al té ver in de overgang te zitten. De eicellen die ik nog had, werden niet meer rijp. En kunnen dus niet bevrucht worden. Het kleine meisje met rood haar zou er nooit komen.

10 maanden hebben we er naartoe geleefd. Altijd in ons achterhoofd gehouden dat dit definitieve nieuws ons zou bereiken. 10 maanden lang vol met hoop, spanning, verdriet, angst, etc. Je merkt wel dat je als mens veel kan hebben, als je er maar de ruimte aan geeft. Luister naar je lichaam. Doe je dat niet, dan moet je op de blaren zitten. Dit helaas ook aantal keer ondervonden. 

Onze laatste ronde was ook al een ronde waarvan we wisten dat het ons geen kindje zou opleveren maar voor het gehele verwerkingsproces was het wel nodig. Zo ontzettend fijn en dankbaar ben ik dan ook dat de arts die ons begeleidde in Vivaneo Düsseldorf, hier begrip voor had. Als wij in deze laatste poging zouden stappen met een onrealistisch beeld dat we een kindje van mijn eicel zouden krijgen, had ze ons waarschijnlijk nooit laten beginnen. Maar omdat wij er heel realistisch instonden en wisten dat dit puur een afscheidsronde zou worden, kregen we groen licht om deze ronde in te gaan.

Het was heel erg fijn om deze laatste ronde heel bewust mee te maken. Bij elke injectie wetende: we komen dichter bij het einde. Hierdoor kon ik afscheid nemen. Tegelijkertijd maakte dat het ook meteen heel zwaar. Want je wilt niet dat het einde eraan komt. Je wilt door. Hoeveel injecties je ook moet zetten. Nu kon ik tenminste nog íets doen. Hoe moet dat straks? Iemand anders gaat mijn deel vam het traject over nemen. Deze laatste ronde heb ik vooral huilend doorgebracht

Uiteraard hadden we gehoopt ook nog een punctie te mogen ondergaan, waarbij hopelijk een eicel werd gevonden zodat deze onderzocht kon worden op rijpheid. Niet dat we de hoop hadden dat er opeens wel een rijpe eicel bij zou zitten, absoluut niet. Maar meer nogmaals de bevestiging dat het écht niet meer lukt met mijn eicellen.

Dat ons eigen traject op 1 April 2019 zou stoppen, kregen we een paar dagen eerder al in de gaten. Er groeide bijna niks met de hormonen die ik kreeg. Toen we ons realiseerden dat er waarschijnlijk geen punctie meer zou plaatsvinden, besloten we de laatste echo in Düsseldorf te doen. Bijna 4 uur gereden (ivm file) voor een echo. De meesten zouden ons voor gek verklaren. Maar dit hadden we nodig om alles goed af te sluiten. Ondanks dat we te laat waren voor onze afspraak, werd er alle tijd genomen voor ons en onze emoties. We hebben nog een tijd met de arts gepraat, nadat de echo inderdaad liet zien dat mijn lichaam niet reageerde op de hormonen. Mochten we in de toekomst goed nieuws hebben, dan wou ze het heel graag weten. Ik ben de artsen Cuypers en Cuypers nog steeds mega dankbaar voor alles wat ze voor ons hebben betekend.

Op 1 April 2019 ging de deur definitief op slot en werd de sleutel weggegooid zodat de deur nooit meer geopend kom worden. Een héél vreemde gewaarwording. Ik voelde me ook machteloos. Ik wil zo graag die injecties zetten voor ons kindje en nu hoefde ik dat niet meer. In de toekomst zal iemand anders míjn deel van het traject op zich nemen. Alsof je buitenspel gezet word. Dat voelde heel erg raar en verdrietig

Vandaag sta ik even weer stil bij deze dag. Het voelt toch een beetje als een soort sterfdag van ons kindje, hoe raar dit voor de meesten ook zal klinken aangezien er nooit een kindje is geweest. Nee niet in het echt, niet in een embryo, maar des te meer in onze gedachten. En dat mag er ook zijn