Mijn oude ik

Wat mis ik haar toch vaak... Mijn oude ik...

2 jaar geleden ben ik haar voor altijd kwijt geraakt. De diagnose "vervroegde overgang" heeft mij voor altijd verandert. En soms is dat fijn, omdat je zaken ook leert relativeren, maar veel vaker is het moeilijk.

Mijn oude ik stond ongecompliceerd in het leven. Ik had een lieve vriend waar het goed mee ging, op het werk ging het goed, privé ging het goed, we hadden een mooi huis gekocht, etc. Het leven lachtte ons toe.

Tot 23 April 2018. Het leven zoals ik het kende, zou nooit meer hetzelfde zijn, en ook niet meer worden. En dat klinkt heel zwaar en voor sommige mensen misschien ongeloofwaardig, maar het is wel de waarheid en niet om zielig gevonden te worden. Het is Onze waarheid.

De klachten die bij de overgang komen kijken, heb ik ook mee te maken. Klachten waar ik voorheen geen last van had. Of niet wist dat het door de overgang kwam. Als ik het warm had, grapte ik ook wel eens dat ik een opvlieger heb. Nu weet ik dat dat ook echt zo is. Als mensen dan vragen of ik een opvlieger heb, doet het me pijn te moeten zeggen dat het zo is. Want ik ben 33 jaar, ik WIL helemaal geen opvliegers. 

Voorheen had ik nooit last van slaapproblemen. Tegenwoordig komt het vaker voor dat ik een gebroken nacht heb. Dit uit zich vaak in 2 uurtjes slaap, dan 5 uur wakker lig, om vervolgens nog 1.5 uur te slapen. Of pas tegen 5 uur smorgens in slaap vallen. Ow, en deze nachtelijke "feestjes" worden vaak vergezeld door mevrouw Opvlieger en meneer Hartklopping. Het is 1 grote verschrikking en soms ook eng. Ik denk dat deze nachtelijke "avonturen" voor mij het hards laten zien dat ik in de overgang zit en dus ook het moeilijkst kan accepteren, want zonder goede nachtrust kan je het allemaal nóg moeilijker aan.

Mijn geheugen laat me soms in de steek. Hier kan ik makkelijker mee overweg en eenvoudiger accepteren dat dit iets is wat nu bij me hoort. Sommige mensen zijn nou eenmaal van zichzelf ook al wat vergeetachtiger en ondanks dat het bij mij door de overgang komt,  vind ik dit niet een typische klacht. Ik heb mn weg er wel in gevonden. Lang leve de to-do briefjes! Alleen een probleem als je die briefjes kwijt raakt Haha!! En als je dingen vergeet, heb je ook minder dingen om je druk over te maken, dus win-win

Wat misschien wel het ergste is dat ik mis aan mn oude ik, is dat ik niet meer ongecompliceerd kan genieten van een zwangerschapsaankondiging. Vroeger was je helemaal lyrisch als iemand vertelde dat ze zwanger was en kon ik niet wachten om een kadootje te kopen op de kinderafdeling van de Hema (wat toch een leuke kleertjes!) Nu doet deze zelfde afdeling me pijn als ik er langs loop. Soms ontwijk ik hem zelfs. Tuurlijk ben ik blij voor die meiden die zwanger zijn, maar elke keer is het een dreun in mn gezicht dat t bij ons heel moeilijk gaat worden. En misschien wel nooit lukt. En mocht het wel lukken, dat het kindje dan niet mijn genen draagt. Deze gedachte kan ik nou eenmaal niet uitzetten. Het wordt niet makkelijker,  ook niet na 2 jaar.

Wat ik ook erg vind is dat ik voor zoveel meiden t leuke van een zwangerschapsaankondiging heb afgepakt. Je denkt altijd al na hoe je het zou willen vertellen en ondanks dat dit ook gewoon door kan gaan bij familie en de rest van de vrienden, wordt er rekening met ons gehouden. Bijv geen echo's in de groepsapp. Of een zwangerschapsmededeling in de app van de bevriende jongens en niet de app waar de meiden ook in zitten, om mij maar te sparen. Gelukkig hebben we veel lieve mensen om ons heen die meeleven, en die ons persoonlijk eerst willen vertellen dat ze zwanger zijn, voordat het in de groep wordt gegooid. Heel erg lief, maar tegelijkerteit vind ik t lastig. Een zwangerschapsaankondiging moet leuk zijn en vervuld met blijdschap, maar het zwangere stel weet dat ze ons er pijn mee gaan doen. Vaak weten ze dit al een aantal weken. Die gedachte vind ik echt erg, dat zij daar mee rondlopen door ons probleem. Uiteraard zijn we er ook blij mee dat zoveel mensen ons het nieuws persoonlijk willen vertellen want dit zijn ze uiteraard niet verplicht, maar ik vind t moeilijk dat ik t leuke ervan voor een deel heb afgepakt voor hun. Ik vind dat nog moeilijk te accepteren. Ik heb t gevoel dat ons probleem, dan ook iets van hun word en dat wil ik niet.

Als we dan ook een aankondiging krijgen vanuit onze vriendenkring, heb ik de tranen in mn ogen staan om 2 redenen: om ons en om hun. En tegelijkertijd voel ik ook blijdschap, maar ook jaloezie. 

We hebben geluk met veel lieve vrienden om ons heen. Die ook regelmatig wel even vragen hoe het nu gaat. Wij zijn altijd open over ons traject, en ook ik heb geleerd dat openheid veel fijner is dan liegen. Dat is zelfs 1 van de redenen dat we zo open zijn over mijn diagnose. Dus als iemand dan vraagt hoe het gaat  en het gaat op dat moment niet, dan zeg ik dit ook. Er wordt geluisterd, een virtuele knuffel gestuurd, en een paar dagen later opnieuw een berichtje hoe het nu met me gaat. Soms zeg ik dan maar dat t goed gaat, terwijl het niet zo is. Want ik wil niet die zeikerd zijn, die zich na een paar dagen nog steeds ruk voelt en soms geeneens weet waarom (dank je wel hormonen). Dan verlang ik echt terug naar mijn oude ik. Dan kreeg ik ook minder de vraag hoe het met me ging en hoefde ik niet te liegen dat t goed ging, want het gíng ook goed. Ik pleit altijd voor openheid over hoe je je voelt dus het is krom dat ik niet altijd eerlijk ben  maar soms wil ik gewoon even weer "normaal" zijn en niet zoveel klagen en leuk gevonden worden door mensen, dat ik maar zeg dat t goed gaat. En soms wéét ik ook niet waarom ik niet zo lekker in mn vel zit (daar zit ik zelf dan al tijden aan te denken wat er zou kunnen zijn), dus dan is het soms ook makkelijker om te zeggen dat t goed gaat.

Ook onze relatie is verandert. Mn partner en ik zijn opeens hele diepgaande gesprekken moeten gaan voeren. Wat niet altijd even slecht is, Haha!! Maar de vraagstukken waar wij het over moeten hebben, zijn onderwerpen die voor veel mensen niet bekend zijn. Heftige vraagstukken die je leven beïnvloeden. Die een druk leggen op je relatie. Die je soms somber maken of nog meer vragen oproepen, waardoor je hoofd uit elkaar knalt van alle vragen. Ook vallen sommige dingen wel op hun plek, nu we weten dat ik in de overgang zit. Dus het heeft ook zeker antwoorden gegeven.

Het positieve is, is dat we ook goed kunnen relativeren dat we gelukkig elkaar nog hebben. Iets wat niet iedereen gegund is. Hierdoor kunnen we ook van de kleine dingen genieten. Iets wat ik tot 2 jaar geleden denk ik toch een stuk minder deed. Je partner is in je leven, dus dan is het wel goed ofzo. Je hoeft steeds minder moeite te doen als je langer samen bent. Wij weten nu dat je die moeite wel moet blijven doen, voor ons zelfs noodzakelijk, en dankbaar zijn dat we elkaar hebben.

Dus nee, het is niet allemaal slecht. Mijn diagnose heeft ook positieve dingen gebracht, ook al overheersen de negatieve. Maar toch zou ik soms even weer terug willen naar mijn oude ik.