Hoe nu verder

Zo, dat is weer even geleden. Ik zal jullie even meenemen hoe het nu met ons is.

Na onze poging met onze donor, besloten we even rust te nemen. Deze slechte uitkomst was nieuws wat ook echt even weer verwerkt moest worden. We gingen een heerlijk weekendje weg in December. Tijdens dit weekend heeft Arjen mij ten huwelijk gevraagd! We zeiden altijd op 28 mei 2021 te willen trouwen (dan zijn we 10 jaar samen), maar door de hele situatie waar we nu in zitten mbt onze kinderwens, betekende dat ook dat ik dan misschien wel zwanger ben. En na al zoveel beelden te hebben moeten bijstellen de afgelopen 2 jaar, wou ik het beeld niet bijstellen om een borrel op mijn eigen trouwdag te drinken. Dus besloten we door te pakken, en op 28 mei 2020 te gaan trouwen. We zouden een pauze inlassen voor onszelf mbt de kinderwens, zodat we ons volledig konden richten op onze trouwdag. Na onze bruiloft zouden we wel weer volgende stappen zetten.

En toen kwam Corona. Alle vruchtbaarheidsbehandelingen werden stop gezet. Voor ons op dat moment geen probleem, maar nu we langzaam weer vooruit kijken, heeft ook dit toch grote gevolgen voor ons gehad. Door de corona-crisis, konden vrouwen geen eicellen doneren. De stellen die op de wachtlijst staan voor eiceldonatie, moeten ook allemaal hun behandeling uitstellen. Het gaat dus dubbelop. Om het even concreet te maken; waar Utrecht eind vorig jaar nog geen wachtlijst had en je direct kon beginnen (tegen een betaling van 5000 euro voor 4 eicellen), is hun eicelbank ondertussen alweer gesloten tot waarschijnlijk Juni 2021!! Een paar maanden crisis, en dit is het gevolg voor de donatiebanken. Normaliter zou de donatiebank in Leiderdorp tegen deze tijd zijn wachtlijst ook weer openen (vorig jaar ging de wachtlijst in juni en november open voor een paar gelukkige stellen die snel genoeg waren om zich aan te melden. Zo'n wachtlijst is vaak na 10 minuten al weer gevuld voor het komend half jaar), maar ook nu zal deze opening waarschijnlijk worden uitgesteld tot 2021

2 eventuele keuze mogelijkheden voor ons, die momenteel geen keuze meer zijn. Niet tot halverwege volgend jaar, maar zo lang willen we niet wachten. We staan al een half jaar stil. We willen weer iets doen.

En dat betekend dat er vooral 1 mogelijkheid is, die we nu verder moeten gaan uitwerken; we moeten op zoek naar een nieuwe eigen donor. En dat klinkt misschien makkelijk, maar dat is het absoluut niet. In Nederland mag je bijv niet anoniem doneren wat in houdt dat het kindje in de toekomst contact met je mag opnemen. Een vrouw (en haar partner) moeten hier ook maar net voor open staan. Tevens is het een traject waarbij de donor zichzelf injecties moet geven. Ow wat zou ik dit toch graag nog kunnen doen. Daarbij is het nog steeds een behandeling die maar weinig mensen kennen. Via een forum hoor je veel verhalen dat vrouwen graag hadden willen doneren, als ze het maar eerder hadden geweten. De leeftijdsgrens om te doneren is namelijk 36 jaar. Over het algemeen is het; hoe jonger de donor, hoe beter de eicellen.

Momenteel staan we dus nog stil in ons traject en nu ik steeds meer verhalen hoor van mensen die weer zijn begonnen met hun traject, of zelfs een terugplaatsing hebben gehad, dan begint het bij mij ook weer meer te jeuken. Zin om weer te beginnen, maar ook verdriet. Ik ben jaloers op hun dat zij het met hun 2en kunnen doen en dus "makkelijker" weer kunnen beginnen, terwijl wij afhankelijk zijn van een 3e persoon. Ik wil ook weer iets kunnen doen. Voor mij moeilijke momenten, die we weer hard met de neus op de feiten drukken. Menig tranen zijn dan ook al weer gevloeid. Ik wil ZO graag, maar ik KAN het niet

Ik vind mn tranen niet altijd terecht,  want het is echt nog niet zo dat alle trajecten weer zijn opgestart. De ziekenhuizen en klinieken hebben zich ook aan de maatregelen te houden, wat inhoudt dat er grote aanpassingen gedaan moeten worden en ze minder stellen per maand kunnen helpen. Ook zijn er mensen die het na veel meer jaren dan ons, niet gelukt is om een kindje te krijgen. Wat zeur ik dan met mn 2 jaar denk ik dan soms. Maar ik weet ondertussen ook; een paar maand of 7 jaar In het traject; ovulatie inductie, IUI, IVF of een ICSI-behandeling; het 1 is niet erger dan het andere. Het is allemaal zwaar klote; welk traject dan ook en hoe lang je ook bezig bent. Elk traject kent dezelfde spanningen, teleurstellingen, hoop, verdriet etc.. Dus ik weet wel dat ik me niet aanstel, maar soms voelt t wel zo.

De angst die om de hoek komt kijken; wat nou als we geen donor kunnen vinden? Hoe ver ga je in je zoektocht. Sommige stellen geven bijv een interview in een krant, ook om aandacht te vragen voor de donatiebanken. Na het lezen van het artikel melden vrouwen zich soms aan bij het stel, dat ze willen helpen. Maar is dit iets wat bij ons past? Nu nog niet, maar wat nou als ons oproepje geen donor oplevert? Je stelt telkens je eigen grenzen weer bij, waarbij het onderscheid soms moeilijk is, of het puur een grens bijstellen is omdat je toch nog een stapje verder kan, of ga je over je maximale grens heen waarbij je jezelf dus echt voorbij loopt met alle gevolgen van dien?

Of gaan we dan toch naar Finland/Spanje als we geen eigen donor kunnen vinden? Allemaal vragen  en onzekerheden die weer om de hoek komen kijken.

Hoe zit dit ook verzekeringstechnisch?

Hoeveel geld hebben we nog over van de gulle donaties die zijn gedaan?

Kunnen we het wel betalen?

We zullen ons verhaal nog meer in het openbaar moeten vertellen en vragen of mensen ons verhaal willen delen, zodat het hopelijk bij een vrouw terecht komt die ons wil helpen. Het allerliefste willen we namelijk een eigen donor. In het buitenland is het veelal anonieme donatie. Voor het kindje vinden we gekende donatie veel fijner voor in de toekomst, en we zouden het mooi vinden als de donor een soort van bonus-tante wordt voor het kindje.

Maar ow, wat vind ik het eng. Het voelt soms als weer een stap dichter bij het einde. En dan niet in de positieve zin. Ik weet dat ik positief moet zijn, maar na dik 2 jaar al bezig te zijn met hormoon behandelingen, teleurstelling op teleurstelling, de onzekerheid, de pijn, het verdriet, etc, is het moeilijk om altijd positief te zijn. Ik wil dat vaak wel uitdragen naar de buitenwereld, maar de realiteit is gewoon dat het niet zo is. Het doet pijn, het is eng...