"Wat ben je sterk"

Wat je ook merkt in de loop van de tijd is dat mensen er steeds minder naar vragen. Soms gewoon helemaal niet meer. En dat is ook een reden dat ik soms anders zeg dan hoe ik me daadwerkelijk voel. Dus het is ergens ook wel aan mezelf te wijten dat mensen geen idee hebben hoe kut het soms gaat.

Met minder vragen bedoel ik niet alleen dat er minder gevraagd word hoe het gaat, maar er word ook niet meer naar het traject gevraagd. Welke stappen we nu nog kunnen zetten. Welke stappen we wíllen gaan zetten. Het onderwerp lijkt wat doodgezwegen te worden. En ook dát kan ik me ergens wel voorstellen. Je bent misschien bang om het stel pijn te doen met je vragen, of dat je denkt dat het stel zelf denkt van; hallo er is ook nog meer dan ons traject. En dát is natuurlijk waar; er is méér dan ons traject. We zijn ook nog gewoon Arjen en Jolanda, newlyweds,  met een baan, met een huis, met huisdieren, met vrienden.... En soms willen we het er ook niet over hebben, maar vertrouw erop dat we dat dan zelf wel aangeven. Of vraag aan het stel of je er naar mag vragen. Maar dat er helemaal niet meer over gesproken word, doet pijn. Want ook ons traject en kinderwens is een deel van ons leven. En ja, dat gaat met veel emoties gepaard. Veel meer dan bijv over werk, huisdieren, ons leven als newlyweds etc. Je vraagt iemand die zijn/haar partner heeft verloren, of die een kind heeft verloren, toch ook vaker hoe het gaat? Of op de belangrijke dagen, zoals verjaardag en sterfdag, even een berichtje of kaartje oid? Maar omdat het verliezen van een kindje dat nooit heeft bestaan, niet tastbaar is, staan mensen er niet bij stil dat ook dát rouw is, en een zwaar verlies.

In het begin van ons traject werden we beladen met lieve appjes, kaartjes, belletjes en gesprekken. Die steun hadden we ook echt nodig. Ook tijdens de eerste poging ging de steun door. Mensen leefden super met ons mee. Wij hielden mensen na elke echo op de hoogte hoe het was gegaan. Bij poging 2 werd de steun minder. Ook nu stuurden we niet meer telkens een update, want vaak kwam er geeneens een respons op, terwijl dat het mij emotioneel gezien veel energie kostte om zo'n update te sturen. Als je wel een reactie terug krijgt en steun, dan is het die energie waard geweest. Maar bij geen reactie is het weggegooide energie die ik dan wel beter aan mezelf kan besteden. Bij poging 3, onze allerlaatste en zwaarste poging, werd de steun nog minder. En dat terwijl deze poging het aller zwaarste is wat ik ooit heb gedaan. Ik heb me toen zelfs ziekgemeld op mijn werk omdat ik echt niet meer kon functioneren. We wisten dat na deze ronde een kindje van ons samen er echt niet meer in zat. Bij elke injectie nam ik een klein beetje afscheid van ons "kindje". Dat we dat vrijwel zonder steun hebben moeten doen, was erg moeilijk. Ws was het voor de mensen om ons heen gewoon een 3e poging, vonden ze het misschien zelfs gek dat we nog een 3e poging deden terwijl we eigenlijk al wel wisten wat de uitkomst ging zijn. Voor ons was het om 10000% zeker te weten dat er nooit een kindje van ons 2en zou komen. Je geeft je eigen kind toch niet zomaar op? Daar heb je toch alles voor over?

Die laatste ronde was voor ons, ons kindje dat op de IC lag en waarvan de artsen aangaven dat ze het niet zou overleven en dat we erover na moesten denken om de stekker eruit te trekken om haar te laten gaan. En geheid dat er nu ook mensen zijn die dit lezen die denken; nou die vergelijking is wel heel overdreven. Maar ik denk dat je dit gevoel het beste voor mensen omschrijft, die zelf niet in een traject zitten.

Vergelijking maken met kindje op ic. Bij 1e afspraak ontvangen de ouders steun na het slechte nieuws. Daarna verslechterd het kindje, dus krijgen ze nog meer steun. Maanden later moeten de ouders de stekker eruit trekken en overlijdt hun kindje. Ze ontvangen nog veel meer steun, ook in de dagen, weken, jaren erna. Het kindje wordt nooit vergeten.

Bij ons na mijn diagnose en eerste poging ontvingen we veel steun. Bij poging 2 waarin de spanningen groter werden wat de uitkomst zou zijn etc werd de steun al minder. Bij poging 3, laatste afscheid, hebben we het veelal alleen moeten doen. 

Waarom voor een kindje dat werkelijk heeft bestaan wel al die steun, en bij een kindje dat nooit heeft bestaan niet? Omdat mensen het niet begrijpen. Niet begrijpen hoe het voor een stel voelt die een kinderwens heeft, en afscheid moet nemen van die wens. Onze wens van een kindje samen, van ons beide DNA, hebben we afscheid van moeten nemen. 

Het "nieuwe" van mijn diagnose en ons traject lijkt eraf te zijn en ebt weg naar de achtergrond bij anderen. Terwijl dat t bij ons nog altijd op de voorgrond is. Zowel voor onze kinderwens, als mij lichamelijk want ja, ik zit natuurlijk gewoon in de overgang. Naarmate het traject langer duurt (nu al dik 2 jaar na mijn diagnose), wordt de angst juist alleen maar groter. Vragen als; gáát het ooit wel lukken, vinden we wel een donor: gaan continu door ons hoofd. En dan ook nog alle regelzaken mbt financiën. Overal moeten we zelf achteraan. De zorgverzekering weet geeneens hoe bepaalde vergoedingen werken, dus moeten we er zelf achteraan om het uit te vogelen. Ook dat brengt weer spanningen met zich mee, want was als je een negatief antwoord krijgt? Dit is niet met 2 dagen geregeld. Al met al heeft dit maanden geduurd! Waarbij we ook aantal keer afwijzende reacties kregen, en je vervolgens opnieuw de aanval inzet omdat je niet begrijpt waarom het 1 wel vergoed word, en eiceldonatie niet. We hebben ondertussen wat antwoorden maar we zijn er nog niet. Dus wéér een brief verstuurd en dan nu maar weer weken wachten op een antwoord. Als wij nog weer willen corresponderen op díe brief, gaan er dus opnieuw weken overheen (lees weken maar gerust al 6 tot 8 week).

Een aantal keer hebben we het bij een paar mensen aangegeven dat we bepaalde steun missen. Wat we dan vaak terugkrijgen is dat ze super veel aan ons denken maar vaak niet weten wat te moeten zeggen dus dan maar niks sturen/zeggen. Het is natuurlijk ook een mega zwaar beladen onderwerp. Dus ook van die kant, kan ik het wel begrijpen. En dat mensen aan ons denken is heel fijn, maar als men dat niet laat weten, dan weten wij dat natuurlijk ook niet 😉 Maar voor ons is het juist nog pijnlijker als er NIET over gesproken word. Als ik er niet af en toe even word gevraagd hoe het gaat, of hoe we nu verder gaan. Dus ook een berichtje, een spontaan kaartje.... Gewoon zomaar.. Omdat je aan ze denkt. Het doet een stel zo ontzettend veel goeds. En weet je niet wat je moet zeggen? Zeg DAT dan maar gewoon. Dat zegt voor een stel al heel veel. Het zegt; ik vind het zo kut voor jullie, ik denk aan jullie, maar ik heb er geen woorden voor.