20 Augustus hadden we onze intake bij fertiliteitskliniek Nij Geertgen in Elsendorp. Een rit van 2.5 uur. Maar dat hebben we er met alle liefde voor over.
Een tijd geleden ging ik op hun site kijken en kwam ik tot de ontdekking dat je je aan kan melden voor hun donatiebank. Ik was al 2 jaar in de veronderstelling dat deze lijst gesloten was. Dit kreeg ik via social media te horen en tsjah, je geloofd die meiden. Er gebeurt ook zoveel in je leven, dat je er geeneens aan denkt om het zelf nog even te verifiëren. Ik kon me dus ook wel voor mn kop slaan, dat we ons dus al veel eerder hadden kunnen aanmelden. Maar oké, niks meer aan te doen. Mail sturen en wachten op een belletje. Dat belletje liet gelukkig niet lang op zich wachten en een afspraak voor de intake werd gemaakt. We kregen te horen dat de wachtlijst inmiddels wel een jaar tot 2 jaar is. Wel even slikken, maar hee; iets is beter dan niets.
Een paar week geleden was het dan eindelijk zo ver. Hoe dichterbij we bij de kliniek kwamen, hoe hoger de spanningen bij mij opliepen. Ook het besef dat we nu, na een pauze van 9 maand, eindelijk weer iets gaan doen. Het besef dat dit onze realiteit is. Ik rij altijd naar dit soort afspraken, en Arjen rijdt altijd terug, omdat ik niet weet hoe ik me na een afspraak voel en of ik dan wel in staat ben om te rijden. Door zelf heen te rijden, zorg ik er ook voor dat ik aan het begin van de rit mn gedachten nog kan verzetten. Zodra ik het bordje Elsendorp zie, schieten de tranen in mn ogen. Oké nog een klein stukje.
Eenmaal aangekomen bij de kliniek, melden we ons aan. Ze wil nog even wat gegevens van ons hebben en een foto, en dan kunnen we plaats nemen in de wachtruimte. In deze kliniek zit ook een eigen apotheek. Super handig!! Ik realiseer me dat ik mijn hormonen ook van deze kliniek kreeg toen we onder behandeling waren in Düsseldorf. Grappig om te zien dat ze hier weg kwamen. Altijd goed verpakt, altijd voor 12 uur thuis bezorgd, met de mooie vrieszakjes zodat de gekoelde hormonen ook koel blijven gedurende de rit.
Het duurt even voordat we opgeroepen worden door de arts. In dat kwartier wachten, heb ik denk ik wel 10 keer gezegd dat het zo lang duurt, haha. Eindelijk was het dan zover. We werden opgehaald door de arts. Een vrouw, die ik herkende van haar foto op hun website. We stelden ons aan elkaar voor en al snel kwamen we op het onderwerp waarom we hier zaten; de donatiebank. Ze benoemde dat de wachtlijst momenteel wel lang is. Ik knikte instemmend, want dat was me immers eerder al aan de telefoon gezegd. Ineens benoemde ze; er staan 25 stellen op de lijst en de wachttijd bedraagt 5 jaar.... Say what?!?!? Ze ging nog even door met haar verhaal, maar ik zat met mn gedachten meteen ergens anders. "Oké, wat doen we hier dan, als het 5 jaar is? Dan ben ik 39!!! Als het al 5 jaar is. Het kan korter worden , maar natuurlijk ook langer".
Ze ging verder met wat vragen aan mij en over mijn cycli. Ze zei; dus je menstrueert niet meer. Punt. Euhm, jawel, ik menstrueer nog wel. Of nou ja, hoe je het ook wilt noemen. Het is niet meer zoals het vroeger was, dus zelf gok ik dat het geen 2 jaar meer gaat duren voordat ik in de menopauze kom, maar er gebeurt nog wel wat. De arts keek wat verbaasd en benoemde dat dat wel 1 van de eisen was om op de wachtlijst te komen; dat je zelf geen cyclus meer hebt. Op dat moment brak ik. Alle spanningen kwamen eruit. Hoezo kom ik niet in aanmerking, ook al heb ik nog een soort van cyclus (ik zal de details besparen hoe ik in geuren en kleuren, vooral kleuren, vertelde hoe mijn cycli er nog uit zien. Tsjah schaamte heb je niet meer). Ik zit in de overgang, de paar eicellen die er nog zitten, worden niet meer rijp. Zelfs niet na een hoge dosering hormonen. Ook benoemde ik dat wij aan de telefoon hebben gehoord dat de wachtlijst max 2 jaar is, en nu, een paar weken later, horen we ineens 5 jaar. Nou, dat probleem is niet in die paar week ontstaan. Dit was ze met me eens, en zou de secretaressen erop aanspreken en op de hoogte brengen hoe het daadwerkelijk zit.
Nadat ik weer iets gekalmeerd was, hebben we onze pogingen in Düsseldorf nog even doorsproken. Toen ik benoemde hoe hoog mijn dosering hormonen daar was, benoemde ze dat dit wel weer in mijn voordeel sprak. In Nederland wordt niet hoger gedoseerd dan 225 eenheden. Iemand die vaak begint met een traject begint met 50 of 75 eenheden, even om de vergelijking te maken hoe "kapot" mijn lijf is. Ik zat in Düsseldorf op 450 eenheden. En dan nog steeds geen rijpe eicellen.
Uiteraard wou ze ook even een echo maken. Dat had ik wel verwacht en had ik de avond ervoor al rekening mee gehouden dus alles was weer helemaal fris van onder. Ik mocht een klein kamertje in om me van onderen uit te kleden. Gehoorzaam stap ik altijd zulke hokjes in, in mezelf lachend dat t nergens om gaat. Oké, als je voor de eerste paar keer heen moet voor een echo, dan ben je nog onzeker. Vaak trek je dan ook een jurk of vest aan, zodat je je nog íets kan bedekken zodra je het hokje uitstapt. Maar op een gegeven moment heb je die schaamte ook niet meer, en dus is t altijd weer even lachen als ik naar het kamertje word gestuurd om me uit te kleden. Over een paar seconden lig je met je benen wijd voor een wildvreemde. Ach ook dat wend. Je word zelfs een kenner in het lezen van echo's. Follikels en het baarmoederslijmvlies herken ik uit duizenden. Een eierstok herkennen is nog wat lastig. Ook niet heel gek, want ook uit deze echo bleek dat mijn eierstokken een heel stuk kleiner zijn dan wat het hoort te zijn. Dit omdat ze bijna niet meer actief zijn. Confronterend om te horen (ook al weet je het al wel), maar wel een 2e pluspunt voor mij om hopelijk toch op de wachtlijst te komen.
Er werd nog even bloedgeprikt en savonds zou onze casus besproken worden in het team. 5 dagen later zouden we de uitslag krijgen. Eerst vond ik dat heel lang duren, maar ach als een wachtlijst 5 jaar is, hoe groot is dan überhaupt de kans dat we bij hun onder behandeling komen?
We waren nog niet heel lang thuis, hadden met onze opgehaalde pizza op, toen mijn telefoon ging. Het was de arts van de kliniek. Ze vond het oneerlijk om ons nog 5 dagen te laten wachten dus belde ze nu maar vast. Haar antwoord; bij wijze van hoge uitzondering mogen jullie op de wachtlijst.
Mooi nieuws voor ons, ook al weten we dat de kans heel klein is dat we ooit bij hun aan de beurt komen, maar laten we vooral even kijken naar haar antwoord; bij wijze van hoge uitzondering. Iedereen die we het vertellen zeggen; Hoezo? Dit is toch jullie enige mogelijkheid? Ja dat klopt. En hoe frustrerend ik het ook vind, ik snap dat ze ergens een lijn moeten trekken ivm de enorme schaarste aan donoren. Dus zelfs wij, met mijn diagnose, met een hoge dosering aan hormonen en dan nog geen rijpe eicellen, met kleine eierstokken die nog amper werk leveren, zijn geen garantie dat je op een wachtlijst komt voor een donatiebank. Hun advies is dan ook; zoek een eigen donor, of ga naar het buitenland.
Binnenkort hebben we nog een gesprek met haar en ook met de psycholoog. Lekker voorbarig maar vooruit, dan hebben we iig het idee dat we iets doen. In de tussentijd zijn we realistisch dat hier de kans erg klein is, maar het geeft ook een gevoel, van rust dat we iig op de wachtlijst staan bij 1 van de 3 donatiebanken in NL. Wie weet zijn er stellen die al kinderen hebben, maar zich zijn vergeten uit te schrijven van hun kliniek? Dan gaan we weer een plekje hoger.
Een 2e donatiebank, in Utrecht, heeft momenteel zijn deuren weer gesloten ivm corona. Er konden lange tijd geen donoren komen, en met de voorraad die ze hebben, en het aantal mensen op de wachtlijst, zitten ze aan hun taks. Halverwege 2021 hopen ze weer open te gaan.
De laatste donatiebank in NL, opent zijn aanmeldlijst ongeveer 2 x per jaar. Ze hebben maar beperkte capaciteit, dus de lijst zit weer snel vol. Meestal is de wachtlijst binnen 2 uur weer gesloten. Een lotgenootje wees me een paar week geleden dat de wachtlijst weer open was, en ik heb me meteen aangemeld. En gelukkig waren we op tijd. We mogen op intake komen. Deze intake zal morgen plaatsvinden, via Skype. Veilig vanuit ons eigen huis. Maar eigenlijk was ik liever naar hun toegegaan. De reistijd vind ik niet erg. Ik vind het fijn om de kliniek en artsen te zien, en dat ze dan ook een echo kunnen maken. Ik vind het erg spannend dat dat morgen dus niet zal gebeuren, dus waar zullen zij hun goed- of afkeuring op baseren? Ik weet wel dat, na de vorige intake bij Nij Geertgen, ik nu mega zenuwachtig ben voor deze intake.
Reactie plaatsen
Reacties