Intake Leiderdorp

De ochtend van 18 Augustus. Ik wordt wakker na weer een helse nacht met veel wakker liggen en opvliegers, en kijk net zoals gebruikelijk, op mijn telefoon. Een Messenger berichtje van Facebook popt op op mijn scherm. "Jolanda!! Mck eicelbank is vandaag geopend!" 

Meteen ben ik klaar wakker. Ik zie dat het al 1.5 uur is geleden dat zij het berichtje heeft gestuurd. Zal ik nog op tijd zijn? Of is de donatiebank alweer dicht? Meteen begin ik te bellen en tegelijkerteit stuur ik een mail dat ik me wil aanmelden. Meer hoeft er ook niet in, dus die mail is snel verstuurd. Ondertussen neemt de receptioniste ook de telefoon op en benoemd dat het aanmelden via de mail idd eerst genoeg is. Euhm Oké? Nu maar afwachten dan. In de tussentijd ben ik met mijn lotgenootje aan het kletsen via Messenger. Op 24 November vorig jaar raakte ik met haar in gesprek over de donatiebank in Leiderdorp. De donatiebank had een paar dagen ervoor zijn wachtlijst weer geopend, maar omdat wij toen in een poging met eigen donor zaten, en niets er nog op leek dat het niet goed zou aflopen, had ik besloten mij niet aan te melden. Ik wou niet de plek innemen van iemand die geen eigen donor had. De dag nadat de wachtlijst in november open ging, kregen wij een slechte uitkomst van de echo van onze donor. En toen was het al te laat om ons aan te melden bij de donatiebank. Deze wachtlijst is altijd maar 2 uur open, voordat zich genoeg stellen hebben aangemeld. Ik kon mezelf wel voor mn kop slaan dat ik niet iets meer egoïstischer was geweest.

Mijn lotgenootje benoemde toen dat zij me wel een berichtje wou sturen als zij een mail kreeg dat de donatiebank weer open was. Omdat zij al onder behandeling zijn bij Vivaneo Leiderdorp, worden zij per mail op de hoogte gehouden. Wat een super lief aanbod. Nooit verwacht dat zij 9 maand later dit nog kon herinneren en mij ook daadwerkelijk een berichtje heeft gedaan. Door haar waren we nu op tijd met aanmelden. 

Als je geen insiders hebt die je op de hoogte kunnen brengen, moet je dus eigenlijk ELKE dag op hun site gaan kijken, om erachter te komen of de aanmeldlijst voor de donatiebank open is. Of net op dat moment op Facebook zitten én in de juiste Facebook groep zitten. Daar houdt men elkaar eigenlijk ook altijd wel op de hoogte.

Niet veel later kreeg ik een mail van de kliniek dat ze allerlei gegevens van ons wouden hebben. Dus hup, computer aan, formulieren printen, formulieren invullen (zowel van Ar als mij), formulieren inscannen, formulieren weer terug sturen, medisch dossier van UMCG en Düsseldorf erbij (deze hadden we gelukkig al van onze aanmelding bij Nij Geertgen), etc. Moesten nog een 5 tal bladzijden aan vragenlijst invullen (ieder). Savonds hadden we alles weer opgestuurd naar de kliniek. De dag erna kreeg ik al een datum te horen wanneer we een intake zouden krijgen met een arts.

10 September was onze intake. Deze intake was via Skype, ivm de corona-maatregelen. In de kliniek mag je maar in je eentje naar binnen, en met een intake van een stel is dat nogal lastig. Dus hup, aan onze eigen keukentafel zaten we klaar voor het gesprek met de arts. Hierin werd onze situatie besproken, en ook hoe het vervolgtraject eruit zal gaan zien. Fijn om vast weer wat dingen duidelijk te hebben. We moesten een echo voor mij inplannen en een bloedonderzoek voor Arjen. Gek dat je dan dus wel beide naar de kliniek mag omdat je beide een afspraak hebt, maar je niet met zn 2en naar een intake mag komen. Heel fijn Corona. Anders had alles op 1 dag gekund, want bij een intake hoort altijd het maken van een echo en bloedprikken. Maar vooruit,  we hebben het er maar mee te doen.

De week erop stond er dus een rit gepland van bijna 2.5 uur, voor een afspraak die waarschijnlijk met een kwartier, wel weer klaar is. Maar ach, we hebben gekkere dingen gedaan. Op de terugweg gaan we nog even langs vrienden die in de buurt van Utrecht wonen. Zo moet je er dan toch maar wat gezelligs van maken 😉

Arjen werd meteen opgeroepen voor het bloedprikken. De verpleegkundige moest even op hem wachten want hij zat nog op het toilet (tsjah vaste routine van ons bij een kliniek; aanmelden en dan naar het toilet, want vaak moet je na een rit van minimaal 2 uur wel even plassen. Vaak vind ik het ook fijn om mezelf nog even van onderen op te frissen voordat er weer een arts tussen mn benen duikt). Niet veel later werd ik opgeroepen voor mijn echo. Arjen was ondertussen al weer terug van bloedprikken dus hij kon mooi op mijn tas letten. Ondanks dat Arjen al weer terug was van zijn afspraak, durfde ik de arts niet te vragen of hij mee mocht. Ik dacht; dan zegt ze het vast wel. Dat gebeurde niet, dus hup, gewoon gaan. Gelukkig is dit niet mijn eerste echo. Hoeveel ik er wel niet heb gehad, kan ik echt niet meer tellen. Wat ik wel geteld heb zijn de verschillende mensen sinds mijn diagnose die bij mij een echo hebben gemaakt. Dr Deen zou vandaag nummer 12 worden.

"Je hebt een prachtige baarmoeder. Niet te groot. Niet te klein. Mooi baarmoederslijmvlies. Kijk, mooi een triple layer"

Tsjah, als je in een vruchtbaarheidstraject zit, zijn dit onwijs mooie complimenten. Ik was dan ook trots dat mijn baarmoeder en eierstokken dus toch nog voor een mooi slijmvlies kunnen zorgen. En dat helemaal zonder hormonen. All on my own!!! Lekker bezig!! Je kan er niks aan doen dan te denken; heb ik toch maar mooi even weer geflikt 😉

Er waren 3 follikels zichtbaar op de echo. 1 is waarschijnlijk nog een oude follikel die leeg is (wat zou kunnen kloppen want week ervoor toch wel weer een echte menstruatie gehad), en de andere 2 zijn waarschijnlijk "nieuw". Het blijft raar om dit te zien als je in de overgang zit. Je verwacht niks meer te zien. Dat er niks meer groeit. Maar dat is natuurlijk niet zo. Maar het zou het allemaal wel iets makkelijker maken. Want het is ook dan wel het besef; tsjah als er al iets in die follikels zit, dan is het niet meer rijp. 

Tegelijkerteit was ik ook bang dat, omdat die follikels er zaten, dit voor hun een reden zou zijn om ons direct af te wijzen. Na de echo vroeg ik dan ook aan de arts waar zij hun goedkeuring op baseren, omdat ik had begrepen dat zij geen medisch ethische commissie hebben die erover besluiten. Ze legde me uit hoe het bij hun in de kliniek gaat en dat gaf me toch een stukje rust. 

Volgende week worden we gebeld over de bloeduitslagen van Arjen. De arts, en ook wij, verwachten hierin geen bijzondere dingen. Maar toch wil ik dat telefoontje afwachten voordat we kunnen zeggen dat we op de wachtlijst staan voor eiceldonatie.

In de auto terug hebben Arjen en ik er nog over gehad, want ik voel geeneens blijdschap. Is dit uit zelfbescherming? Of omdat hun proces van goedkeuring zo anders gaat? In UMCG en bij Nij Geertgen kregen we een belletje met; jullie zijn goedgekeurd. We bouwden telkens spanning op tot dat ene belletje. Hier gaat t nu heel anders. Gaat t nu niet té makkelijk?

En heel gek ook om straks misschien toch weer een traject met zn 2en te doen. Tuurlijk, iemand heeft gedoneerd en daar mogen wij gebruik van maken, maar dat is al gebeurt. Het proces van doneren krijgen wij niet mee. Met onze donor in het UMCG deden we het samen en tegelijkerteit. Ik voelde me heel erg aan de zijkant staan en kon niks doen, terwijl ik het liefst die spuiten wou zetten. Nu hebben we dat hele proces gemist en kunnen met zn 2en het traject in. 

Of is het gewoon omdat het voor ons allemaal zo normaal is geworden ondertussen? Ik weet het niet. Het is vooral ook angst denk ik

Op woensdag 23 September hadden we een een afspraak met de arts. Helaas ging er iets mis waardoor ik werd gebeld en niet Arjen. En ik heb mijn telefoon niet gehoord. Helemaal in de stress natuurlijk en meteen teruggebeld. Niet meer bereikbaar. Alleen de spoedlijn. Nou ik vond het spoed want ik trok het echt niet om vandaag niet de uitslag te krijgen. Ineens merkte ik alle opgekropte spanning. Ze kwamen eruit als een grote waterval. Gelukkig was de verpleegkundige aan de lijn heel lief en ging even voor ons informeren. Onze arts zat in vergadering omdat ze bijna een behandeling in moest, maar is toch even naar buiten gestapt om mij te woord te staan. Super lief! 

Mijn echo was dus goed, en ook het bloedonderzoek van Arjen lieten geen gekke dingen zien. Ze ging al verder met haar verhaal, maar ik onderbrak haar (nog steeds snikkend):"maar betekend dit nou dat we zijn goedgekeurd?" 

"Ja tuurlijk!! Ik zou niet weten waarom niet. We gaan er gewoon voor"

WE ZIJN DUS GEWOON GOEDGEKEURD!!!!!!