Interview Flair

Op 7 Juli heb ik de stoute schoenen aangetrokken en 2 tijdschriften benadert met de vraag of zij een artikel zouden willen wijden aan de vervroegde overgang en/of eiceldonatie. Wij zitten ondertussen 2.5 jaar in het traject en we horen nog zo veel om ons heen dat mensen geeneens weten dat een vrouw haar eicellen kan doneren. Vreemd eigenlijk, want een spermadonor heeft iedereen wel eens van gehoord. Ook dat ik, op mn 34e, last heb van overgangsklachten lijken veel mensen niet te begrijpen. Alsof de vervroegde overgang alleen maar invloed heeft op je vruchtbaarheid, en verder totaal niet overeenkomt met de "normale" overgang. Hoe fijn zou het zijn als deze onderwerpen wat meer onder de aandacht gebracht worden?

Smiddags kreeg ik al een reactie van de Flair, dat zij hier graag meer aandacht aan zouden willen besteden.  Hoe en wat, dat moesten ze nog even kijken. En 2 dagen later een mail dat ze het met de redactie hadden besproken en graag een artikel hieraan zouden willen wijden, waarin 3 meiden geïnterviewd worden over de vervroegde overgang. Zo'n snelle reactie had ik echt nooit verwacht!!! 

Tijdens onze korte zomervakantie heb ik een oproepje geplaatst op Facebook, via een groep voor meiden met POI/POF, wie er open zou staan voor een interview en fotoshoot. Ik mocht het mailadres van de journalist doorgeven en zij zou dan nog 2 andere meiden uitzoeken die geïnterviewd zouden worden. Ze kreeg tig mailtjes binnen en na 2 dagen kreeg ik een appje van haar dat de verhalen haar ontzettend aangrepen en ze eigenlijk nóg meer aandacht aan het onderwerp wil besteden. Ze moest alleen in overleg met haar chef of er nog meer ruimte was in het tijdschrift om dit voor elkaar te krijgen.

Helaas is dit niet gelukt, maar hee; wie weet ik de toekomst 😉

9 september was het zover en werd ik geïnterviewd. Door corona gebeurde dit telefonisch. Ik vond het allemaal toch wel erg spannend. Gelukkig stelde ze me op mn gemak en waren mn spanningen snel verdwenen. Ze had ook niet een hele rits met vragen, waardoor het allemaal heel spontaan ging. Ik had nog wel uren kunne praten, want er zijn zo ontzettend veel aspecten. Niet alleen de uitblijvende kinderwens, maar ook de lichamelijke en mentale klachten. Dat was ook de reden dat ik wel een beetje baalde dat ze 3 meiden wouden interviewen; je kan nooit alles kwijt op 1 bladzijde. Alleen al voor mijn volledige verhaal heb ik er 3 nodig! Maar aan de andere kant; mensen kunnen dan 3  verschillende verhalen lezen en zich meer realiseren dat de vervroegde overgang bestaat. Elke keer bijv als ik bij de mondhygiënist kom (afgelopen jaren bij elke controle een ander), wordt er gevraagd of het wel klopt dat er staat dat ik in de overgang zit. Of vullen ze het zelf al in; "he, er staat dat je in de overgang zit, hoe dat daar nou weer komt te staan...?" Nou, omdat het zo is. "Klopt dit wel?" Ja dat klopt. "Maar dat kan toch niet?" Oh nee sorry, ik lieg inderdaad.   

Of als mensen grapjes maken als ik mn best uit doe. "Haha heb je een opvliegers ofzo, ben je al zo oud?". Nee, ik ben nog niet oud, maar ja ik heb wel een opvliegers, maar fijn dat jij er even grapjes over maakt. 

Ik ben dan ook iemand die recht voor zn raap is en ook meteen zal zeggen hoe de vork in de steel zit. Kijken of je jezelf fan nog zo grappig vind. Vast niet.  Ja, ik vind t soms wel leuk om mensen op die manier heeeel erg ongemakkelijk te laten voelen haha

23 september ging ik naar de fotostudio in Amsterdam. Hier werden, ja ja je verwacht het niet, foto's gemaakt die bij het artikel komen. Ook heb ik de andere 2 meiden die zijn geïnterviewd nog even kunnen spreken. Wat is het toch altijd fijn om lotgenoten te spreken. En wat is het bijzonder dat je bij een eerste ontmoeting meteen de diepte in gaat in zo'n gesprek. Niks geen koetjes en kalfjes gesprekken, maar gewoon échte gesprekken.

Ik werd mooi opgemaakt door de visagist, mn haar werd gedaan en er werd kleding en schoenen uitgekozen die ik mee had genomen (ik had een hele tas vol mee), en toen mocht ik voor de camera. Bijkomstig voordeel dat 2 week ervoor wij onze trouwfotoshoot hadden gehad, dus het voelde nu niet zo onwennig om voor de camera te staan. Tijdens het shooten veel lachen, verschillende poses aannemen, etc. Dik 1.5 uur van begin visagie tot einde shoot. En dat alles voor 1 foto. Tsjah, dat zie je niet he als je een tijdschrift koopt

Een paar week later kreeg ik de tekst toegestuurd door de journalist zodat ik hem nog even kon controleren. Ook de andere meiden hadden hun tekst gekregen. Waar zij direct blij waren met hun tekst, wist ik het niet zo goed. De nadruk zou bij mij liggen op de eiceldonatie  en dat kwam vrij weinig terug in de tekst. Met bibberende vingertjes heb ik haar dit ook terug gestuurd. Ik vond het toch wel eng, want het is toch haar werk. Maar tsjah, het is mijn verhaal en zoals de tekst was kon ik er niet achter staan. En gelukkig kreeg ik positieve feedback. Ze vond dat ik helemaal gelijk had, en heeft de hele tekst aangepast. Ik had haar wat speerpunten gegeven die ze allemaal heeft meegenomen in de tekst. Ik ben nu dan ook super blij met hoe het is geworden. 

Benieuwd naar het eind-resultaat? Vanaf woensdag 2 December ligt Flair nr 49 in de winkel 😀