Tijdens het belletje van de arts dat wij waren goedgekeurd, heeft ze onze uiterlijke kenmerken genoteerd. Deze komen op onze aanvraag te staan voor de eicelbank. De eicelbank gaat dan op zoek naar een goede match voor ons. Zodra er een match gevonden is, wordt er een telefonische afspraak ingepland zodat wij de uiterlijke kenmerken horen van de donor. Hier mogen we dan even over na denken en mogen later bellen of we ermee akkoord zijn of niet.
Bij de gedachte; "bij een match plannen we een afspraak in", gaan er al weer zoveel spanningen door mn lijf. Oké, ik krijg dan dus een mailtje dat er een nieuwe afspraak is. Ik wéét waar het gesprek dan over gaat, maar ik moet nog wel even wachten. Ik heb echt zoiets; bél me gewoon zodra je iets weet. Maar helaas, zo werkt het niet.
Arjen en ik zijn beide erg realistisch. We weten dat de kans echt nihil is dat er een donor is met rood haar. Dat is een uiterlijk kenmerk dat ik los moet laten. Dat speciale gen zal ik niet door gaan geven aan ons kindje. Maar joh, wat maakt t uit als daarmee je droom is vervulling gaat.
6 Oktober, 2 week na onze goedkeuring, krijg ik een mailtje van de kliniek. Er staat een nieuw bericht voor mij klaar in mijn portaal (een eigen inlogpagina waar jouw gegevens en afspraken overzichtelijk staan). OMG!!! Zal het zover zijn? De afspraak staat gepland voor de week erop. 9 lange dagen wachten.
Arjen gaat die bewuste dag gewoon aan het werk, maar heeft wel geregeld dat hij via Skype mee kan luisteren met gesprek. Ik zou om 15.40 gebeld worden. Ik bel Arjen iets voor 15.30 op om hem te herinneren aan de afspraak. Dit hadden we samen afgesproken. Helaas, ik krijg geen gehoor. Hij zal wel net geen bereik hebben. Ik druk de oproep weg en zie ineens dat ik een oproep heb gemist. Ik herken het telefoon nummer meteen; het was de kliniek. Hè? Is deze oproep van vandaag? Snel check ik de datum en jawel hoor... Net op het moment dat ik Arjen probeerde te bellen (een dikke 10 minuten vóór de afspraak), heeft de kliniek mij gebeld. Maar nog voordat mn paniek volledig toe kan slaan (lees "een paar seconden") gaat mijn telefoon opnieuw. Het is de kliniek. Arjen krijg ik via Skype niet te pakken. Nou ja, helaas dan maar. De arts verteld dat er een match voor ons is gevonden en dat er dus een donor-voorstel voor ons klaar ligt. Ik pak pen en papier en noteer de uiterlijke kenmerken die ik doorkrijg van de arts. Ze legt de verdere procedure uit en wenst me nog een fijne dag. Even nadat zij heeft opgehangen, belt Arjen me. Hij zit er helemaal klaar voor met Skype. Euhm dat is heel fijn schat, maar ze heeft al gebeld haha. Ik bespreek het voorstel met Arjen en hij geeft meteen aan dat ik wel kan bellen om het startgesprek te plannen met de arts. Ik hang op en bel de kliniek. Helaas is deze gesloten. Nou ja, dan morgen maar bellen.
En opeens overvalt me dan toch het besef dat het niet mijn eicellen zijn. Om ineens de uiterlijke kenmerken op papier te zien staan, en dat die niet van mij zijn. Met deze "vrouw" gaat Arjen een kindje krijgen. Een stomme gedachte natuurlijk, dat weet ik ook wel, maar toch besluipt het me wel even weer. Ik besluit het verdriet ook gewoon even toe te laten en even lekker een potje te janken
De volgende dag bel ik de kliniek voor het maken van het startgesprek. Ze pland de afspraak eind november in. Say what?!?! De arts had bij de intake gezegd dat als het snel ging het eind oktober kon worden. En tot nu zijn onze stappen snel gegaan. Dus hoezo eind november? Tsjah, dat is nou wat corona ook doet. Ze plannen de afspraken ruimer in en mogen minder mensen op een dag zien, dus dan loopt het al snel uit. In tranen bel ik Arjen op. Na even met hem gekletst te hebben, besluit ik de kliniek nog 1 keer te bellen. We weten al veel wat erbij komt kijken, dus kan het dan niet gewoon korter? Nee, helaas is ook dit niet mogelijk. Ik kan mn tranen niet meer bedwingen en al snikkend zeg ik; oké, dan hebben we het er maar mee te doen". Ik krijg een kleine mental breakdown. Alle spanning komt er gewoon even in 1 keer uit. We willen, na bijna een jaar stil te hebben gestaan, graag door. We hadden verwacht dat het startgesprek snel plaats kon vinden, dus om dan te horen dat het een maand langer duurt dan we verwacht hadden, is even een flinke domper. Nog voordat ik mn tranen kan drogen, zie ik het nummer van de kliniek weer in beeld. Het is dezelfde assistente als net. Dit keer met goed nieuws. Er is nét een afmelding geweest voor over 4 dagen. Wel bij een andere arts. Nou dat is wel t laatste waar ik me druk om maak. Elke arts is capabel om de info te geven die we nodig zijn, dus het maakt mij echt niet uit welke arts ons dit verteld. Ik bedank haar meerdere malen, en bel snel Arjen op dat hij voor dinsdag vrij moet vragen
Dinsdag 20 Oktober. We hebben het gesprek via Skype. Ze legt het 1 en ander uit van de procedure, hoe het nu verder gaat. We krijgen te horen dat door corona er maar een aantal mensen per dag mogen starten met de behandeling. Dit om te voorkomen dat er straks ineens 20 puncties op een dag gepland moeten worden. Doordat mijn cyclus niet meer is wat het moet zijn, besluit de arts dat we "blind" mogen starten. Dit houdt in dat we op een willekeurige dag in mijn cyclus zullen beginnen. Normaliter begin je met het traject op de eerste dag van je nieuwe cyclus, maar omdat dit bij mij dus niet te berekenen valt, mogen wij oom op een andere dag beginnen.
We mogen ons aanmelden om op maandag 26 oktober te starten. We dienen dit te mailen naar een speciale afdeling die de behandelingen regelt. Op maandag zelf moeten we voor de zekerheid nog een keer mailen dat we die dag willen beginnen. Ook noteer ik dat we in overleg met de arts, blind mogen starten. Stellen kunnen zich tm 12 uur aanmelden. Daarna gaan ze kijken hoeveel stellen zich hebben aangemeld, en wie er mogen starten. Het is dus nog even spannend. Stel dat er 5 andere stellen zijn, die wel speciaal op cyclusdag 1 moeten beginnen met hun behandeling, dan zal ik daar ruimte voor moeten maken omdat het voor ons dus niet noodzakelijk is. Zo zou het dus kunnen zijn dat we pas over 2 week kunnen starten.
Gelukkig krijg ik smiddags een belletje dat we mogen starten en dat ik de volgende dag naar Leiderdorp moet voor het maken van een echo. Bij deze eerste echo kijken ze altijd even of alles op de eierstokken en in de baarmoeder er goed uit ziet. Als je bijv een cyste hebt, mag je niet starten omdat die onder invloed van de hormonen zal gaan groeien. Iets wat je niet wil.
En als een wonder geschiet, op dinsdag 27 oktober, de dag van mijn uitgangsecho (zo word de eerste echo genoemd), dient zich de start van een nieuwe cyclus aan. Nog steeds niet zoals het vroeger was, maar het is iig iets. Deze bevindingen deel ik ook met de arts. De echo laat dit beeld ook zien. Voor de zekerheid wil ze nog even bloed laten prikken. Aan de hand van de hormonen kunnen ze zien of het ook echt klopt en wat mijn uitgangswaardes zijn. Maar we krijgen groen licht om te starten. Vandaag mag ik beginnen met het slikken van progynova, een hormoon die mijn baarmoederslijmvlies dikker maakt. De volgende dag belt de arts nog met de uitslag van het bloedonderzoek. Alles is helemaal goed, en we mogen gewoon door. De volgende echo staat op vrijdag 6 november gepland, om 9 uur smorgens, dus dat wordt vroeg mn bed uit.
Na deze echo activeer ik de app weer, waar ik herinneringen in kan zetten voor mijn medicatie. Ik moet de progynova 3 keer daags slikken. Een geheugensteuntje is dan wel fijn. Helemaal als er straks ook nog een andere medicatie bij komt, die ook 3 keer daags moet.
De eerste dagen voelt het allemaal nog heel onwerkelijk. Waar we eerst blij waren dat we maar een paar dagen hoefden we wachten ipv een maand, en ook nog eens heel snel konden starten, dringt de realiteit nog niet door. Ik voel niet echt een emotie om het feit dat we zijn begonnen. En daar schrik ik van. De vorige keer voelde ik veel meer. Waarom nu dan niet? Ik blijf hier maar over malen en deel het ook met lotgenoten. Er komen hele lieve berichten binnen. Wat is het toch super fijn om lotgenoten te hebben, ook al ken je ze niet persoonlijk. Deze steun is zo ontzettend fijn. En als ik 1 iemand antwoord geef op haar reactie, dringt het tot me door hoe het kan dat ik niet zoveel emotie voel: we hebben het hele traject niet meegekregen! Ik mis een heel groot deel.
In onze eigen pogingen moest ik hormonen spuiten en om de dag naar de kliniek om dmv een echo te bekijken hoe het ging met de groei van de follikels. Elke keer bouwde je spanning op, en werkte je toe naar het moment van de punctie. Hierdoor drong de realiteit heel snel door.
Bij onze donor was het ook al een beetje anders, want ik gaf mijn deel, het hormonen spuiten, aan een ander. Ik moest dan wel pillen slikken, maar bij het zetten van een injectie met hormonen dringt het toch allemaal sneller door. Nu deed iemand anders het belangrijkste deel van het traject. Bijna elke keer ging ik mee naar de follikelmetingen, waardoor het besef ook wel iets meer doordrong.
Maar nu, met de eicelbank, is het ineens; asjeblieft, hier heb je 4 eicellen, succes ermee. Hetgeen wat je zooo ontzettend graag wil, krijg je ineens aangereikt. Zonder heel het traject eraan voorafgaand. Zonder hormonen spuiten, bij jezelf, of een donor. Of iig dat je het meekrijgt, want uiteraard heeft de donor hormonen moeten spuiten maar dit was al lang en breed voordat wij in beeld kwamen. Dus het hele proces van injecties, hormonen, spanningen rondom de echo's, spanningen rondom de punctie.... Dit alles hebben we niet meegekregen. En dat ik nu alleen 3 keer daags een pilletje slik, helpt echt niet mee. Voor mn gevoel kan het net zo goed een vitamine pilletje zijn.
Dat ik me dit uiteindelijk realiseer, geeft me een gevoel van rust, want het is dus helemaal niet gek dat ik niet echt emoties voel. Want de realiteit dringt gewoon nog niet door, omdat we zo ontzettend veel gemist hebben. Ik kan weer rustig ademen, en bedenk me dat als ik straks de andere hormonen er ook bij moet gebruiken, het dan misschien wel iets meer doordringt. Daar hou ik me maar aan vast.
Wordt vervolgd
Reactie plaatsen
Reacties