Leiderdorp deel 3

Op vrijdag 6 November heb ik mijn volgende echo. Ook dit keer gaat Arjen niet mee. Het is heel vroeg dag want ik moet om 9 uur al in Leiderdorp zijn. Om 6.15 stap ik in de auto, op weg naar Leiderdorp. Als ik er bijna ben, vind ik het toch spannend. Met deze echo gaan ze bekijken of mijn baarmoederslijmvlies de juiste dikte heeft voor een terugplaatsing. Als dat het geval is, zal een afspraak ingepland worden voor Arjen om langs te komen, om zijn zwemmers in te leveren. En dan wordt het wel ineens heel echt

Ik meld me bij de balie, en het duurt even voordat mij om mijn ID wordt gevraagd. Ze vraagt naar mijn geboortedatum en dan zegt ze ineens; u heeft morgen een afspraak om 9 uur, niet vandaag. De tranen staan in mn ogen. Alle spanning begint er bijna uit te komen. 2.5 uur onderweg en dan horen dat je een dag te vroeg bent? Ik kijk nog in mijn afsprakenoverzicht online en zie dat daar ook staat 7 November. Maar aan de balie, de vorige keer, zei ze toch echt vrijdag! Dus ik heb dit online niet meer gecheckt. Ik vraag of ik toch niet nog tussendoor kan. Het duurt immers maar een paar minuten en ik ben 2.5 uur onderweg voor een enkele rit!! Helaas is dit na navraag niet mogelijk. Verdrietig en boos loop ik de deur uit. Ik tranen bel Ik Arjen op. Morgen een nieuwe dag, en opnieuw gaat de wekker om 5.15.

Ik besluit nog wel een mail te sturen met een klacht, want serieus; een paar minuten kan toch wel tussendoor? Ik krijg een nette reactie terug dat ze dit zeker gaan bespreken en dat ze het erg spijtig vinden. Dat waarschijnlijk niet goed is overgekomen dat ik ook zo lang moest rijden. Euhm jewel, want dat heb ik duidelijk gezegd maar vooruit; we geven het mondkapje en scherm maar op schuld als barrière. 

Zaterdag 7 November. Daar gaan we weer. Ja dit keer "we". Het is weekend dus Arjen is vrij en rijdt gezellig met me mee. Ook wel omdat 5 uur bijna achter elkaar rijden toch best wel veel is. Zo kunnen we mooi afwisselen. Ik zoals gewoonlijk de heenrit, hij de terugrit.

Eenmaal aangekomen moet Arjen buiten blijven wachten. Ik zet mn mondkapje op, en ga naar binnen. Het duurt niet lang of ik ben aan de beurt. Hup, voor gynaecoloog nr 14 ondertussen, me weer van onderen uitkleden en door middel van een inwendige echo wordt gekeken naar mijn baarmoederslijmvlies. En zoals ik al verwacht had; het zag er allemaal prima uit. Vorig jaar, toen ik hormonen moest slikken voor mijn baarmoederslijmvlies, had ik na een week ook al een mooie dikte bereikt. Nu was het zelfs 12 dagen later. 

Met de arts spreek ik het schema door van hormonen die ik straks moet gaan gebruiken, op dag van de bevruchting. Dit was de vorige keer nog niet met me besproken en gelukkig neemt ze hier alle tijd voor. Even later pleegt ze een belletje naar het lab, om te informeren wanneer zij plek hebben om de eicellen te ontdooien én om de bevruchting tot stand te brengen. Geheel tegen onze verwachting in ("Dit zullen ze vast niet op zondag doen"), is er de dag erna plek!! Morgen gaat t dus gebeuren. Wat betekend dat we morgen nóg een keer naar Leiderdorp moeten. Dit keer ook weer vroeg. Ik maak hier beetje een cynisch grapje over en de gynaecoloog geeft aan dat ze dit inderdaad had gelezen en dat ze het super vervelend voor ons vonden, maar dat er vandaag als het goed is, iets bezorgd zou worden.  Zo lief!! En ja hoor, smiddags stond een bezorger voor de deur met een prachtige bos bloemen en excuus kaartje.

De volgende dag gaat Arjen alleen naar Leiderdorp. Ik blijf dit keer thuis, omdat ik door alle spanningen echt mega moe ben. De dag ervoor hebben we ook weer flink lopen klussen in huis én de tuin, en dat verneemt mn lijf nu wel. Ik voel me wel schuldig maar Arjen vind het niet erg. Dus ik draai me nog even om en mn wekker maakt me wel wakker als ik mn medicatie moet nemen.

Vanaf vandaag gebruik ik er ook Utrogestan bij. Een progesteron capsule die je vaginaal in moet brengen. Daarom heten ze ook wel bij: poezenbollen. Progesteron zorgt ervoor dat je baarmoederslijmvlies goed blijft en dat je niet gaat menstrueren. Ik was al voorbereid door lotgenoten dat het nogal een kliederboel is. De capsule lost grotendeels op, maar er blijft ook een deel van de capsule achter die je vaak weer uitplast. Ook is het even uitproberen wat het fijnst werkt met inbrengen: met je vinger of met de, zoals ik m noem, proppenschieter. Op het uiteinde zet je de capsule, je brengt hem in, en als je hem hoog in de baarmoederhals hebt ingebracht, druk je de stamper aan zodat de capsule los komt van de inbengshuls. Na een paar keer beide te hebben geprobeerd ga ik toch voor de proppenschieter. Zo is het in ieder geval wat minder geklaai met inbrengen.

Vanaf nu dringt ook ineens door dat het écht gaat beginnen. Al 2.5 jaar lees ik over deze poezenbollen, en nu ineens gebruik ik ze zelf. Als je deze gebruikt, dan heb je net een punctie achter de rug. Ik heb dan wel geen punctie gehad, maar ik gebruik ze wel op dag van "oogsten", of in ons geval op de dag van ontdooien. Vandaag worden de eicellen ontdooit, bevrucht en over 2 dagen krijgen we een belletje met hoeveel eicellen er van de 4 bevrucht zijn. Gelukkig heb ik niet veel spanningen en gaan deze dagen best snel. Op dinsdag krijg ik een belletje dat ze ze alle 4 hebben kunnen bevruchten (heel fijn maar dat betekend wel definitief: weg 2400 euro. Als er een eicel niet bevrucht was geraakt, kregen we 600 euro per onbevruchte eicel terug), en dat er nu nog 3 in de race zijn. Voor ons echt het best mogelijke scenario. Je zou denken: dat is toch als het er 4 zijn? Nee, dat is echt een droomscenario die écht niet veel voorkomt. Dus 3 is echt geweldig!!! Ik bel meteen Arjen met t goede nieuws en kan in zijn stem horen dat het hem toch aangrijpt. Het nieuws vieren we toch even een klein beetje. Ook heb ik te horen gekregen dat mijn terugplaatsing op vrijdag zal zijn. Bij navraag blijkt ook nu dat Arjen hierbij niet aanwezig mag zijn. Dit mag alleen bij een punctie of zwangerschapsecho. Echt geloof me; een vruchtbaarheidstraject is al ruk, maar een vruchtbaarheidstraject in Corona-tijd is écht nog weer een ander verhaal. We doen normaal altijd alles samen. Moet ik voor een follikelmeting? Arjen gaat gewoon mee. Hij kan dan wel niks, maar hij is dan wel in dezelfde ruimte en we doen elke stap samen. Dit keer hebben we bijna elke stap in dit traject alleen moeten doen. En geloof me, dat zuigt!! En dan helemaal een terugplaatsing!! Een handeling waarbij je hopelijk een blijvende zwangerschap meemaakt. Een handeling waarbij je in je eentje naar binnen gaat, en met een klein embryootje in je buik naar buiten komt. Je hebt een ienieminie leventje in je. Niks voor niks zeggen mensen dat je dan PUPO bent; pregnant until proven otherwise. En dat moet je als vrouw zijne allemaal alleen doen

Vrijdag 13 November

We besluiten tijdens de terugplaatsing te gaan videobellen. Zo krijgt Arjen toch íets mee. 

Het duurt heel lang voordat ik wordt gehaald. Niet fijn als je met een volle blaas moet komen. Eindelijk komt een mannelijke arts mij ophalen. Oké, dit wordt arts nummer 15 voor wie ik mn benen opengooi. Hij legt de procedure uit, en al snel lig ik in de stoel, met mn costum-made "Lucky transfer" sokken

Er wordt een leeg buisje vaginaal bij mij ingebracht en via een uitwendige echo wordt gekeken of hij goed zit. Ik kan het allemaal volgen op het scherm. Even later komt de laborant eraan met een dun rietje. Hier zit ons kleine embryootje in!! Wat bijzonder!! Ondertussen had ik al gehoord dat de andere 2 nog in de running zijn maar dat ze die nog even een dagje laten doorgroeien en dan morgen kijken of ze ingevroren kunnen worden, maar dat we er ook rekening mee moeten houden dat dit niet gaat lukken. Op dat moment dringt t niet allemaal door en stel ik geen vragen. Ik sla alleen maar alle info op. Dat is het nadeel van alles alleen moeten doen.

Het kleine witte puntje op de echo, is de vloeistof met daarin onze Emmy

Arjen staat me bij de uitgang op te wachten. Dit had ik hem gevraagd omdat de uitgang nu tijdelijk aan de andere kant van het gebouw is. Zo kunnen we samen teruglopen naar de auto. Met mn lekkere warme sokken nog aan (warme voeten is belangrijk zeggen ze voor een warme baarmoeder, dus dan doen we dat), en lekker kleedje in de auto (ja overdrijven is ook een vak, maar weet je hoe lekker haha), vertrekken we richting de Mac.

Via Instagram heb ik een heel netwerk aan lotgenootjes. Hier is de traditie ontstaan om na een terugplaatsing, langs de Mac te gaan om lekkere warme frietjes te eten (waarschijnlijk ontstaan uit noodzaak omdat ze honger hadden. Dat iemand dan blijvend zwanger is geworden is natuurlijk toeval, maar hee, wij vinden t geen verkeerde traditie, dus we doen lekker vrolijk mee)

Het is weer een lange rit terug, maar wat voelt het bijzonder. Stiekem, terwijl dat bijna niemand het weet, zijn we met zn 3tjes ❤  Nu hopen dat dit kleintje nog maar heel lang bij ons mag blijven.

Savonds kijken het koken, tref ik onderstaande aan....

Mn paprika is zwanger!! Nou, dat móet toch wel een teken zijn. Ik stuur dit ook naar onze eerste donor, die we wel op de hoogte hebben gebracht, en die is het helemaal met ons eens. Dit MOET gewoon een teken zijn. Het is een fijne houvast voor nu, en een mooie symboliek om even bij weg te dromen

De volgende dag krijgen we echter helaas een mailtje dat de 2 embryo's niet konden worden ingevroren, omdat ze een te langzame groei lieten zien of een achterstand hadden opgelopen. Het is nu ook al dag 6. Dag 5 is normaal echt de laatste dag dat het ingevroren kan worden omdat anders het embryootje al uit zn schild kruipt. Dat verklaard ook waarom ze het nog een dag lieten groeien. Om te kijken of ze wel levensvatbaar waren.

Die dag ben ik gebroken van verdriet. Ik besluit het verdriet toe te laten, en mn ouders te vertellen (die op dat moment bij ons zijn) dat we stiekem al waren begonnen met het traject. We hadden het niemand in onze omgeving verteld want je wilt graag mensen verrassen met een zwangerschapsaankondiging. En ook al kan t nog steeds zijn dat ik nu zwanger ben, ik kan mn tranen voor de andere 2 embryo's niet verbergen. Het waren onze embryo's. 2 kansen op een kindje. 2 kansen die nu verkeken zijn. Het voelt goed om het te delen 

In de dagen erna probeer ik mn rust weer te vinden, want ik heb immers nog een kleintje in me. Maar jemig, wat worden de klachten steeds heftiger zeg!! Buikkrampen, last van mn rug, lichte misselijkheid, gevoelige borsten, mega kort lontje... Ik slaap gelukkig echt mega goed!! Maar de echte mindfucks is, is dat al die bijwerkingen van de hormonen, precies lijken op zwangerschapssymptomen. Dus elke keer als je gedachten even dwalen naar een zwangerschap, roep ik mezelf tot orde dat het van de hormonen komt. Op maandag 23 november mogen we testen, maar we besluiten dit op zondag te doen. 1 dagje zal geen verschil maken. En je moet sowieso 2 dagen testen, als je een negatieve test hebt. Voor het geval het wel een late innesteling is. Maar ik wil niet op maandag een test doen en als die negatief is, dan de hele dag alleen thuis zijn. Dat trek ik echt niet.

Op zondag 22 november word ik om 8.15 wakker. Oké, het is zover. Ik maak Arjen wakker en ga naar het toilet. Gisteravond hebben we de instructies al even doorgelezen van de zwangerschapstest. Arjen zet zn timer vast op 5 minuten. Oké, ik heb al meerdere keren een zwangerschapstest gedaan, maar dit is de eerste keer dat je weet dat er een klein embryootje in je buik zit. Dit maakt dat het gevoel toch echt wel anders is, dan andere keren. Ik doe mijn ding, laat Arjen weten dat de timer aan kan, en ga weer in bed liggen. De komende minuten brengen we knuffelend,  ik huilend (want ja spanningen) en peinzend door. Op een gegeven moment kijkt Arjen hoe lang we nog moeten want t duurt wel lang. Blijkt zijn timer niet te zijn afgegaan na 5 minuten!! We lagen al 6.5 minuut te wachten. Dus hup, meteen naar de badkamer om te kijken naar de uitslag.....

Kijken wat ons kleine embryootje heeft gedaan...

Zo ontzettend gehoopt, gedroomd, geliefd en meer dan welkom was je kleintje.... Helaas heeft het niet zo mogen zijn. De test liet 1 streepje zien... Negatief.... Huilend (Ik dan) houden we elkaar vast in de badkamer.... We kruipen nog even samen in bed.... 

We hadden er rekening mee gehouden, maar dat maakt t verdriet niet minder. Als de test positief was geweest, was ik veel meer verrast geweest. We hielden rekening met negatief. Niet alleen uit bescherming, maar ook omdat het zoveel vaker voorkomt dat een eerste terugplaatsing niet blijft plakken. 1 van mijn angsten is uitgekomen; ik ben nu 1 van de vrouwen die een vroege miskraam heeft meegemaakt. Iets wat ik absoluut niet wou. Hebben wij niet al genoeg meegemaakt?

2 dagen later doen we nog eens een test. Niet dat we een verandering verwachten, maar omdat het toch kan zijn dat de innesteling later is, adviseert de kliniek om 2 dagen later nog eens te testen.

Uiteraard is deze test ook negatief. Waar ik er zondag op een gegeven moment redelijk kalm onder was (ik stond er zelf van te kijken, want dat is toch niet normaal?), begint t besef nu steeds meer door te dringen.

Het is écht niet gelukt.  Ik moet écht gaan stoppen met de hormonen en dan wachten op mijn menstruatie/vroege miskraam. Voor de meesten zal dit gek klinken en dat snap ik, maar juist daarom noem ik het zo, een vroege miskraam. Omdat het nou eenmaal zo is.

Stellen die niet in een vruchtbaarheidstraject zitten zullen denken, als een nieuwe cyclus zich aandient;" he jammer, het is niet gelukt. Volgende keer beter!". Dit stel wéét niet of de gesprongen eicel bevrucht is geraakt. Zij gaan er maar vanuit van niet, omdat er een nieuwe cyclus is. Maar het kan zomaar zijn dat de eicel wel bevrucht was. Maar ze weten het niet

Stellen in een vruchtbaarheidstraject (ivf of icsi), weten wél dat de eicel bevrucht is geraakt. Er wordt immers een embryo teruggeplaatst. Zodra er bij ons een negatieve test komt, weten wij dat het embryootje zich niet heeft genesteld. Een potentieel kindje raak je kwijt. 

Een zelfde situatie, maar psychisch 2 heel verschillende dingen