Het is nu 5 week geleden na onze negatieve test. Een uitslag die we wel hadden verwacht, maar de hoop blijft altijd. En misschien wel sterker dan je zou willen toegeven.
We waren al weer samen aan het bedenken hoe we onze ouders zouden vertellen als we zwanger zouden zijn. Of eigenlijk bedenken...?? Voor sommigen weten we al hoe we het gaan vertellen, want dit gesprek hebben we vorig jaar ook gehad, toen we met onze eigen donor bezig waren.
En we gingen uitrekenen of we het dan zelfs nog met de kerst zouden kunnen vertellen of dat dat dan te vroeg zou zijn. En ja, dat zou gewoon kunnen!! Hoe bijzonder zou dat zijn?!? Het zou dan wel net na onze eerste echo zijn, maar als we dan een hartje zouden zien kloppen, zouden we het wel met kerst vertellen. De positiviteit die we vorig jaar met onze donor hadden, voelden we nu ook weer. Nu wel iets meer op ons hoede omdat we ook een jaar lang extra ervaringen van andere mensen erbij hadden, en er daarom heel realistisch in stonden dat er ook grote kans was, dat de test negatief zou zijn. Het zou toch ook wel té mooi om waar te zijn dat het met het allereerste embryootje ook meteen lukt...
Ook staan we er zo realistisch in en trekken we een muur omhoog om zo min mogelijk gekwetst te worden. Nou ik kan je nu vertellen: dat heeft geen zin. Het duurt misschien nog wel wat langer voordat de realiteit doordringt, omdat je ook eerst zelf die muur weer moet afbreken voordat je al je emoties toe kan laten. En waarom zou je dat doen, als je weet dat aan de andere kant van de muur een groot verdriet en teleurstelling op je staat te wachten? Dat zijn geen emoties die je wilt voelen, dus laat je die muur maar staan, ook al weet je diep van binnen dat hij een keer in zal storten. Zolang je nog kan doen alsof dat niet gaat gebeuren, doe je dat, zodat je jezelf ook sterker voelt. Glimlach op, en door...
Maar 2.5 week terug is de muur omvergeduwd. Een zwangerschapsaankondiging in onze vriendenkring én de aangescherpte maatregelen rondom Covid, waren dit keer de trigger. Ze zorgden er bij mij voor dat mn emmertje overliep. Alles kwam er in 1 keer uit. Huilen zonder perse een reden, maar het niet tegen kunnen houden. Opgebouwde emoties van de afgelopen weken. Ook zaken waarvan je opeens realiseert dat ze toch voor meer spanningen zorgden, dan dat je had bedacht, zoals een zwangerschap waar je elke week mee wordt geconfronteerd en iedereen daar vrolijk naar hoort informeren, helemaal naarmate de weken vorderden. Logisch en heel begrijpelijk! Ik zal ook nooit vragen of mensen dat even niet willen doen. Het leven gaat ook gewoon door, dus ook dat soort gesprekken moeten gewoon doorgaan. Maar misschien een volgende keer iets meer aan mezelf denken en dan gewoon even uit de situatie weglopen. Maar dat vind ik moeilijk. Ik vind dat ik me niet zo moet aanstellen.
Voor mn gevoel jank ik al 2.5 jaar, en vind ik dat het ook wel een keer klaar moet zijn. Ben ik te streng voor mezelf? Het juiste antwoord nu zal dan wel "ja" zijn. En iedereen zal zeggen dat ik gewoon mezelf moet zijn, maar hoe kan je dat doen als zoveel mensen niet begrijpen (godzijdank, anders zaten zij ook in een traject) hoe het écht voelt. Hoe je getriggert kan worden? Hoe de kleinste dingen je van je apropos kunnen brengen? Je wilt ook niet, elke keer als iemand vraagt hoe het gaat, aangeven dat het niet zo lekker gaat. Na een paar keer zijn ze ook wel klaar met dat antwoord en gaan ze het een volgende keer niet meer vragen, uit angst dat hetzelfde antwoord eruit komt en je dan dus eigenlijk wel verplicht word om door te vragen, terwijl ze daar geen zin in hebben. En als je dan eindelijk aangeeft hoe het echt gaat, wordt er vaak niet doorgevraagd, maar krijg je snel positieve gedachten je kant opgegooid omdat ze zich geen houding weten te geven, waardoor je nóg niet echt over je gevoelens kan praten.
Mijn antwoord nu vaak is; het gaat wel oke. Mijn hoofd zit ook té vol, dus ik heb soms ook geen idee wat er precies speelt waardoor ik me zo voel. In een gesprek word dit langzamerhand voor mezelf ook duidelijker, maar dan moet iemand dus wel die tijd en energie kunnen en vooral willen opbrengen. De wereld tegenwoordig draait om; niet te lang stilstaan en gewoon weer doorgaan. En dat doe je dan maar weer. "Huilen is een teken van zwakte", dus doe je dat niet te vaak. Alleen maar achter gesloten deuren. Terwijl ik ergens ook een keer een tekst tegen kwam die mijn tranen het best omschrijft..
En dat voelt het ook echt. Op het moment dat ik een baaldag heb of even lekker alles eruit jank, ben ik keihard aan het werk. Keihard aan het werk om ons verdriet proberen te verwerken, om daarna mezelf weer bij elkaar te rapen. Dus is huilen een teken van zwakte? Ik denk dat veel mensen dat denken, maar als je er goed overna denkt is het juist sterk om deze emoties te tonen en ze eruit te laten. Je kan je masker even afzetten, want juist dat masker ophouden kost veel energie.
Maar toch is het soms ook "fijn" om te liegen en dat masker op te houden. Om even "normaal" te zijn. Sommige mensen leven zo ontzettend met ons mee. Die ook echt verdriet hebben als een poging njet lukt. Ze maken zich al zorgen. Waarom zal ik dan ook nog eens zeggen wat er allemaal in mn kop speelt, en ze met nog meer zorgen opzadelen...??? Ik wil dat niet.
Ik heb hier al eerder een blog over geschreven dus ik ga niet teveel in herhaling treden haha!! Het zou een update worden hoe het nu met mij gaat, 5 weken na onze negatieve test...
Conclusie; mijn hoofd zit vol.. Té vol.. Ontspannen lukt me erg moeilijk omdat ik teveel onrust in mijn lijf en hoofd ervaar. Gewoon even ontspannen tv kijken is voor mij een opgave. Ik móet er dan nog iets bij doen.
2 week terug hebben we tijdens onze evaluatie met het Medisch Centrum Kinderwens te horen gekregen dat we ook maar 1 poging mogen doen bij hun. Bammm, nog een klap erbij. Dit zou verteld moeten zijn bij het startgesprek maar guess what? Dat is bij ons niet gebeurt. Waar wij dachten dat we ook gingen bespreken hoe nu verder, was het opeens het laatste belletje wat we ooit van deze kliniek gaan krijgen. En hiermee onze kansen bij een eicelbank eigenlijk wel voorbij (Nij Geertgen is de wachtlijst dus 5 jaar, mochten er nog minder dan 5 donoren per jaar komen, dan wordt deze lijst zelfs nog langer), en de donatiebank in Utrecht is véél te duur (5000 euro voor 4 a 6 eicellen). Wéér een optie die we moeten afsluiten
Ook het feit dat we onze laatste vergoede poging in gaan (een eicelbank word niet vergoed, die kosten moesten we zelf betalen a 2400 euro), geeft ons ook een grote angst. Je bent er dus ook al in je hoofd mee bezig, wat te doen als de volgende poging ook weer eindigt zonder kindje. Wat dan? En ja, ik wou dat ik dat uit kon zetten en zonder zorgen de volgende poging ingaan, maar ik weet niet waar dat knopje zit. Ik ben bereid om veel dingen uit te proberen. Ik heb bijv begrepen dat etherische oliën (zoals bijv young living) ook erg goed kunnen helpen bij dit soort zaken. In een roller, of in een diffuser. Ik moet me hier nog eens wat verder in verdiepen, ook gezien het prijskaartje. Ook yoga zou ik wel eens willen proberen. Ik hoop dan wat meer rust in mn hoofd en lijf te krijgen.
Deze blog ben ik al 2 a 3 week aan het schrijven, maar ik ben/was er nog niet tevreden mee. Ondertussen zijn sinterklaas en de kerstdagen weer achter de rug. Dagen die ik de laatste jaren zwaar vind. Ja, de gezelligheid is fijn, maar het is ook opnieuw een bevestiging dat we een jaar verder zijn maar onze droom nog niet is uitgekomen. Dat dit jaar sinterklaas niet doorging vond ik dan ook niet erg. Ik was er zelfs blij mee. Een feestdag die met name gericht is op kinderen (helemaal als ze jonger zijn). Al een paar jaar denken wij; zal ons dit ook ooit gegund worden? Dus dat het dit jaar zonder dit kinderfeest was vond ik een verademing. Normaal zet ik mn masker op en druk de hele dag glimlachen op mn gezocht terwijl ik van binnen huil. Dus dank je wel Covid, dat ik dat dit jaar niet hoefde te doen.
De kerstdagen waren confronterend, omdat we bij een positieve test aan onze familie zouden vertellen dat we zwanger zouden zijn. Ik heb er wel van genoten, júist omdat het wat intiemer was, maar ik kon het niet helpen dat af en toe mijn gedachten even wegdwaalden naar mijn dikke buik zonder kleintje
Ik hoop dat mijn hoofd snel wat rustiger word. In Februari heb ik een intake bij een psycholoog, want ik merk dat het steeds zwaarder word. Of anders gezegd; we hebben, net als een ander, pieken en dalen, alleen naarmate de tijd verstrijkt (nu dik 2.5 jaar) worden de dalen steeds dieper. Het wordt steeds lastiger. Steeds spannender. Steeds angstiger. En steeds minder steun terwijl de dalen me steeds zwaarder vallen.
Reactie plaatsen
Reacties