Ons traject met onze nieuwe donor

Ik weet niet zo goed, waar te beginnen. Het enige dat ik weet is dat ik het van me af wil schrijven. Maar als ik dat doe, dan is de volgorde van mijn blogs niet meer chronologisch, zoals normaal gesproken het geval is. En wil ik dat wel?

Maar ik voel dat ik het moet doen, geheel tegen mn geweten in. Ik volg mn gevoel. Dit traject zal dus niet op chronologische volgorde geplaatst worden. En waarmee begin je dan? Juist, de uitkomst van dit traject....

Negatief.... Wéér niet zwanger... Wéér een poging voorbij, gezien er ook geen cryo's zijn (ingevroren embryo's). Onze allerlaatste vergoede poging is na 1 terugplaatsing alweer tot een eind gekomen

Dit keer grijpt t me nog harder aan dan de vorige keer. Waar ik de vorige keer kapot was van het feit dat er geen embryo's de vriezer hadden gehaald, duurde dat verdriet dit keer 1 dag. Waarom? Betekende dat embryo dan minder voor mij? Absoluut niet!! Mijn gedachten waren dit keer meteen: geen broertje of zusje voor onze kleine hummel in mn buik, en ik heb er echt ook verdriet van gehad. Maar deze terugplaatsing voelde alles goed, en we hadden er het volste vertrouwen in dat dit kleintje bij ons zou blijven. 

Gevaarlijk? Zeker! Hele gevaarlijke gedachten  en dat hebben we ook regelmatig uitgesproken naar elkaar. Alleen onze mindset was dit keer een stuk positiever dan de vorige keer. Je houdt er toch altijd rekening mee dat een eerste terugplaatsing niet lukt

Dit keer nog weer andere dingen gedaan, bijv acupunctuur en geen koud eten en drinken (dat kan weer zorgen voor een koude baarmoeder en dat wil je niet), en het voelde gewoon goed. Arjen ging helemaal in zijn verzorgende rol. Ik mocht niks meer haha. Zware pakketten wegbrengen? Nee, dat deed hij wel. Het huishouden? Hij nam zoveel mogelijk van me over. Hij zorgde dat ik elke dag mn kopjes thee kreeg. Het enige wat ik hoefde te doen waren mn voeten en buik warm houden. Oké, en mn hormonen slikken natuurlijk

Elke dag ging mijn pillen-alarm 5 keer af: 8.00 uur, 9.00 uur, 15.30 uur, 20.00 uur en 22.30 uur. 2 keer daags 2 pillen slikken, en 3 keer daags vaginale capsules inbrengen, ook wel beter bekend als "de poezenbollen". Man, wat zijn het toch vreselijke capsules! Ik zal jullie de details besparen, ik zeg alleen maar; lang leve inlegkruisjes!

Maar er waren ook leuke dingen, waar we samen lachend en dankbaar aan terug denken.

Zo kreeg ik in het begin een injectie, die een maand lang zou werken. Deze injectie onderdrukte mijn eigen cyclus. En jeetje, wat een bijwerkingen had ik er van. Maar wat was ik er gelukkig mee. Nu had ik tenminste ook écht het idee dat ik zelf iets actiefs aan het doen was in dit traject, en niet alleen de donor. Dus ja, ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor de vele bijwerkingen die ik had, hoe gek dat ook zal klinken. Uiteindelijk moest onze donor nog wat langer doorspuiten dan we hadden gehoopt, waardoor mijn injectie was uitgewerkt. Daardoor moest ik zelf nog een paar dagen elke dag een injectie zetten. Ik was zo blij en dankbaar dat ik eindelijk, na 2 jaar, ook weer eens een injectie mocht zetten! Oke, de eerste keer duurde het weer dik 2 minuten voordat hij erin zat, want het was toch even weer confronterend, maar ik was dankbaar dat ik weer écht iets mocht doen

Dat was het stukje "dankbaarheid". Nu dan het stukje "lachen". Ik zal het kort houden...

Vergeetachtig worden door die eerste injectie.

Savonds koffie drinken maar de zoetjes vergeten.

Naar de keuken lopen.

Zoetjes pakken.

Afgeleidt worden onderweg naar de woonkamer.

Naar je hand kijkt en je zelf afvragen welke pillen je nóu weer in je hand hebt, haha!!

Mn man zag de twijfel op mijn gezicht en kon me gelukkig helpen herinneren dat het toch echt zoetjes waren die ik in mn hand had (en 30 seconden ervoor zelf had gepakt).

Jep lang leve hormonen. Ach, we moeten soms ook de lol er maar van in zien :P

Terug naar de negatieve test.

Op 1e paasdag hebben we onze eerste test gedaan. Op dinsdag moesten we nog eens testen, en daarna het ziekenhuis bellen met de uitslag. Ik heb 2 testen gedaan die dag. Iedereen die in een fertiliteitstraject zit, wil de woorden eens zien staan; zwanger. Voor mij goldt die dag dat ik niet alleen 1 streepje wou zien staan, maar ook de bevestiging wou hebben in woorden. En dus heb ik 2 testen gedaan. Helaas niet met een andere uitkomst, want er stond toch echt; niet zwanger

Niet lang erna heb ik wat foto's gemaakt. Waarom? Tsjah, waarom maken mensen foto's van positieve testen? Ook als herinnering toch? Ik wou deze herinnering ook vast leggen. Hij hoort bij ons. Net zoals dat het kleine embryootje bij ons hoorde.

Het knuffeltje links hebben we vorig jaar gekocht, als houvast in dit loodzware traject. Het beertje rechts is van mijn oma. Mijn oma heeft ooit eens met mijn moeder gedeeld (godzijdank, want over emoties werd amper gesproken) dat zij mij dit beertje wou geven, als het ons gelukt was om zwanger te worden. Helaas mag mn oma dit niet meer meemaken. Toen mijn oma overleed, wist mn moeder dat ze 1 ding sowieso moest pakken en dat was dit beertje. Die was voor mij bedoelt. 

Ook heb ik 2 andere foto's gemaakt. Misschien voor sommigen nog wel een stuk confronterender, maar zoals jullie weten zijn wij heel open over ons traject en mensen laten zien wat het écht inhoudt

De volgende foto's laten dit goed zien

Dit zijn alle hormonen die onze donor heeft gebruikt.

44 injecties die ze voor onze grote wens heeft gezet. Geheel belangeloos. Zichzelf weggecijfert om ons te helpen bij onze grote wens

De buitenste ring zijn alle hormonen die ik heb gebruikt

De grote injectie is het depot dat ik kreeg; een hormoon die ik in hoge dosering kreeg toegediend, zodat het een maand in mijn lijf kon blijven

De 3 kleine injecties heb ik nog moeten zetten, toen het maand-depot was uitgewerkt

228 pillen, waarvan 49 vaginale capsules

En de 3 negatieve testen

En hoe nu verder? 

We hebben werkelijk waar geen idee. Het enige dat we weten is, is dat we nog niet klaar zijn om voor onze kinderwens te vechten. 

Hoe we dat echter vorm gaan geven, moeten we nog gaan bekijken. Willen we een nieuwe donor gaan zoeken en het nog een keer in Nederland proberen? Of gaan we naar het buitenland?

Ook zitten onze 3 vergoede pogingen vanuit de zorgverzekering erop, wat inhoudt dat we het volgende traject zelf moeten gaan bekostigen. We moeten dus ook allemaal kostenplaatjes op gaan vragen, zodat we niet voor financiële verrassingen komen te staan

Ik moet eerst bijkomen van deze klap. Als iemand me nu vraagt hoe het gaat, moet ik meteen weer huilen. Wat misschien ook wel even goed is. 2 dagen terug ben ik gestopt met de hormonen, wat ook nu weer heel dubbel voelde, want je weet dat je lichaam dan straks alles af gaat stoten. En nu is daar het wachten op. Wachten tot alles wat met deze uk te maken had, uit mijn lijf is. En ook nu weet ik dat deze uk waarschijnlijk al is "opgelost", maar gevoelsmatig is het zo ontzettend anders. Voor ons, en menig ander die een embryootje heeft teruggeplaatst gekregen, is het een vroege miskraam. Want ja, ook ons embryootje deed er toe