Impact

Al snel na een negatieve test, wordt ons de vraag gesteld; en nu?  Hoe gaan jullie nu verder? Wat zijn de volgende stappen?

Euhm hallo, mogen we dit verlies ook eerst verwerken? Ik wil nog helemaal niet over een volgende stap nadenken. Ik kan het ook nog niet. Waarom word er niet stil gestaan bij ons verdriet? Bij ons verlies?

We zijn niet alleen 1 ukkie verloren die in mijn buik zat, maar ook nog 2 andere ukkies die het niet hebben gehaald. Tuurlijk, ze waren dan niet sterk genoeg en hadden het in mijn buik dan ook nooit overleefd, maar het waren wel onze potentiële kinderen. Een broertje of zusje voor het kleintje in onze buik. We wisten dat, als deze uk bij ons mocht blijven, hij/zij dan enigs kind zou gaan worden. 

En na de eerste test die 1 streepje liet zien, moeten we verplicht 2 dagen later nog eens testen, om het zeker te weten. Een zwangerschapstest doen, wetende dat deze negatief is, raakt je. En daarna moet je gaan stoppen met de medicatie. De medicatie die er voor blijft zorgen dat de baarmoeder en lekker veilig en warm thuis is. En zodra je stopt met deze medicatie, weet je dat binnen een paar dagen dit veilige deken voor je uk, je lichaam verlaat. Pfff, wat vind ik dat altijd een heftig moment; stoppen met de medicatie, want dan weet je het zeker; we zijn niet zwanger

Hoe langer het traject duurt, hoe eenzamer het wordt, maar ook hoe meer ik begrijp dat het niet alleen ons beïnvloed. Helaas is dit recentelijk op een niet echt leuke manier tot uiting gekomen. 

Uiteraard hoor ik wel vaker dat sommige mensen het moeilijk vinden. Dat ze het zo rot voor ons vinden. Dat ze bij sommige momenten, alleen maar aan ons verdriet kunnen denken. Alleen wordt dit vaak ook niet geuit, omdat ze ons dan niet nog meer willen kwetsen omdat we al zoveel verdriet te verwerken hebben.

Ik schrijf dit dan ook met tranen in mijn ogen, want wat vind ik het vreselijk kut dat ons "probleem" ook hun "probleem" wordt. Dat ons verdriet, ook hun verdriet word.

1 iemand die me heel nabij staat kan ons verdriet niet aan. Kan het niet aan zien als ik moet huilen om ons verlies. Hier hebben we laatst (na eerst een flinke ruzie) een goed gesprek over kunnen hebben en tot de conclusie gekomen dat ze het niet aan kan om ons zo te zien. Ze wil ons heel graag steunen, maar zodra er verdriet om de hoek komt kijken, raakt zij ook van slag. Voelt ze zich schuldig omdat zij wel van die rot koters rond heeft lopen, die ze ons ook zo gunt. En ik wil haar niet van slag maken. Ik wil haar niet verliezen. Dus uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat zij niet mijn uitlaadklep kan zijn.

Maar ik hoop ook dat de ruzie verhelderend was voor haar, en anderen die erbij waren, dat ze wél iets kunnen doen. Want dat wordt vaak gezegd;"ik kan niks doen". En dat frustreert mij, want er is zoveel wat mensen kunnen doen. Nee, je kan het probleem niet oplossen. Ja, ik weet dat je dat graag wil. Maar iets kunnen doen, is zoveel meer dan het probleem oplossen.

"Iets doen" kan je op zoveel manieren doen;

- face-to-face contact en hele gesprekken voeren

Of als je het lastig vind om dat te doen;

- een kaartje sturen

- een berichtje sturen

- zelfs een simpele knuffel (met of zonder korte woorden) biedt al zoveel steun

En ja, we begrijpen ook dat we ondertussen al 3 jaar in dit traject zitten. Dat er niet elke keer naar wordt gevraagd. Dat hoeft van ons ook niet. Maar dat er na een vroege miskraam, zo weinig steun komt, maakt het allemaal nog eenzamer. En ga je soms ook denken; aan wie gaan we vertellen als we weer een negatieve test in handen hebben? Niks voor niks, dat we nu niet meer delen als we met een traject gaan beginnen. Uiteraard ook omdat we mensen hopelijk ooit kunnen verrassen met positief nieuws, maar ook vooral omdat we (zelfs al tijdens onze trajecten in Düsseldorf) vernamen dat mensen nog maar amper reageerden. Hebben we dan teveel verteld? Vinden ze ons een zeur? Ws weten ze gewoon niet wat te zeggen, maar als het stil blijft ga je het zelf invullen

Het is tastbaar voor mensen als ze iemand kennen die een geliefd persoon heeft verloren. Ons verdriet (en rouw) is niet tastbaar voor mensen. Veel lastiger te begrijpen. 

Alle bevruchte eicellen zijn onze embryo's. Onze zo geliefde, toekomstige kinderen. Het is een leven, hoe vroeg en hoe klein het ook is. Het is niet "iets". Het is leven. En naarmate ons avontuur vordert, hoe meer verdriet een verlies ons doet. "we zijn weer een toekomstig kindje verloren". Wij voelen het verdriet en de rouw. En de omgeving ziet een negatieve test. Zij zien het als verlies van "iets". Wij voelen het als verdriet van ons kind, de angst voor de toekomst, het falen van mijn lichaam

We hebben tijdens de ruzie van een tijdje terug ook te horen gekregen dat ze ons ook gewoon willen zien als Arjen en Jolanda, en niet alleen maar als het stel dat onvruchtbaar is. En dat klopt. Wij zijn ook meer dan dat. Daarom hoeven mensen ook echt niet elke keer te vragen hoe het gaat met ons traject etc. Want wij willen ook meer zijn dan dat. En dat is in de loop van de jaren wel verandert gelukkig, omdat het nieuwe eraf is voor mensen wordt er minder naar gevraagd wat we heel fijn vinden. Vooral ik. Maar dat er bij een verlies niet meer gevraagd wordt hoe het gaat, voelt als negeren van onze pijn. Van ons verlies. Van het verlies van een kindje wat zo ontzettend geliefd was. En ja, ik snap dat mensen ons niet meer pijn willen doen en dat ze bang zijn dat ze ons laten huilen als ze ernaar vragen. Nou en? Als je ernaar vraagt, gaan we (oke, ik) huilen, maar als je er niet naar vraagt misschien nog wel meer juist omdat er niet naar gevraagd is. Als iemand een geliefde verliest, vraag je toch ook een paar dagen later nog eens hoe het nu gaat? Waarom bij ons dan niet? Wat is het verschil? Leg het ons uit

En zo blijkt ook maar weer; ook met je naasten is communicatie belangrijk als je in een traject beland, want er is niet een standaard lijstje waar je je aan moet houden. De 1 heeft dit nodig, en de ander weer iets anders. En ook bij ons verschilt het dan weer per situatie

Maar het moeilijkste blijft dat het verlies niet erkent wordt. Ook al hebben we nog nooit een positieve test gehad of een hartje horen kloppen, we hebben een levend embryootje teruggeplaatst gekregen. Er is leven in mij geplaatst. Een leven waar je, als je niet, in een traject zit, totaal geen weet van hebt. Wij hebben al een foto als ons kindje 5 dagen oud is. Maar enkel omdat het merendeel (godzijdank) deze eerste dagen van leven niet meekrijgen, wil het niet zeggen dat het niet heeft bestaan, of dat het niks voorstelt. 

Dus ken je iemand die in een fertiliteitstraject zit en waarvan je hoort dat een terugplaatsing niet heeft geresulteerd in een positieve test, vraag een paar dagen later even hoe het gaat, Of stuur dat kaartje. Of geef die knuffel. Of stuur dat berichtje dat je aan ze denkt. Want elk leven, hoe kort ook, telt!