Oke, we hadden 3 embryo's. Dat betekende dat de terugplaatsing door zou gaan, die we al gepland hadden. Het grootste gedeelte van de hormonen had ik inmiddels al genomen; de injecties om mijn eigen cyclus wat te onderdrukken, en de oestrogeen voor de opbouw van het baarmoederslijmvlies.
Het zetten van de injecties viel me dit keer ook weer erg zwaar. Ondanks dat ik elke keer zeg dat ik graag weer injecties wil zetten omdat ik dan het gevoel heb echt iets actiefs te kunnen doen. Elke keer valt t me ook weer vies tegen. Per injectie een 10 minuten staking van mezelf is niet overdreven. Omdat we ook nu weer hoopten dat het onze laatste injecties zullen zijn, mocht Arjen de laatste injectie weer zetten. Dood eng vind ik het, maar wel een mooi gebaar, omdat hij ook mijn allereerste injectie, bijna 4 jaar geleden, ook heeft gezet.
Doordat we een beetje hebben gesmokkeld met het plannen van de terugplaatsing, stond deze datum al als richtdatum vast. Het prik formulier voor bloedprikken lag ook al een tijdje klaar en de afspraak in het UMCG voor het maken van een echo, had ik uiteraard ook al geregeld. We konden dus gewoon doorgaan
(op de foto's hieronder kun je eerst zien dat we ook lol kunnen hebben als ik weer eens vastloop. De foto erna is het dan , na 10 minuten, toch eindelijk gelukt)
Het bloedprikken mocht ik 2 dagen eerder doen dan de echo, gezien ik het hier in de buurt niet voor elkaar kreeg om de uitslag dezelfde dag nog te ontvangen. En omdat ik de echo op vrijdag had, en ik bij goed resultaat op zondag zou moeten starten met de progesteron capsules, mocht ik iets eerder bloed laten prikken. Dikke prima, het is hier toch vlak naast de deur :)
2 dagen erna naar het UMCG. Ik kreeg de echo bij een voor mij bekende IVF-arts. Wat ik dan weer super leuk en fijn vond. Eerst maar even een praatje waar we nu mee bezig waren in Portugal en hoe het met ons ging. Super lief en attent zijn ze daar.
Oke, hup, onderkleding weer uit en doen waar we voor komen. We zagen (ja we, want ik weet ondertussen ook donders goed waar ik naar moet kijken) dat mijn slijmvlies een dikte heeft van 7.8 mm. Hmmmm, Portugal wil het het liefst 8 mm hebben. Dus ik had wel even spanning of het goed genoeg zou zijn. Gelukkig kreeg ik na het doorsturen van de resultaten (want inmiddels had ik ook de uitslag van de progesteron binnen gekregen), een goedkeuring om zondag te gaan starten met de progesteron. Wat ook inhield dat we als een razende onze vlucht moesten boeken, een parkeerplek bij vliegveld Eindhoven, een huurauto in Porto en een hotel.
Arjen was nog vrij van zijn werk die week dus hij hoefde geen vrij te vragen van zijn werk, en laat ik nou net de mazzel hebben gehad dat ik en een collega beide op een slaapdienst stonden ingepland, op de vrijdag van de terugplaatsing. Iets wat blijkbaar eigenlijk niet moet kunnen, maar toch is gebeurt. Dus ik hem maar gebeld en samen kwamen we tot de conclusie dat het zijn slaapdienst was. Uiteraard een beetje sturing door mij, want dan hoefde ik op mijn werk niet te vertellen dat we naar Portugal gingen. Medeleven is fijn, maar je wilt er vervolgens ook niet elke dag naar gevraagd worden hoe het met je gaat :P
Op woensdag vlogen we naar Porto. En ook voor deze trip was er een nieuwe ervaring; de progesteron capsules inbrengen in een vliegtuig. Die mensen op de achterste rij zullen wel gedacht hebben waarom ik zo lang wegbleef haha. Bij aankomst in Porto zijn we met de auto naar Coimbra gereden, waar we savonds uit eten gingen met een lotgenootje en haar partner die ik al een hele tijd via instagram spreek, maar doordat we niet bij elkaar in de buurt wonen, hadden we elkaar nog nooit ontmoet. Hoe bijzonder om dat dan in het buitenland te doen haha. Ik was mega gespannen, maar die spanning viel al snel weg. De avond vloog voorbij.
De dag erna hebben we de toerist uitgehangen in Coimbra. Wat een prachtige stad is dit! Een studentenstad, maar ow zo mooi
Zo'n hele middag wandelen door de stad in combinatie met de hormonen die ik allemaal nam, zorgden ervoor dat ik op den duur instortte van vermoeidheid. Sjokkend weer terug naar het hotel, waar Arjen even heeft genoten van een biertje op het dakterras en ik even ben gaan slapen. Na een 1.5 uur slaap, zijn we lekker uit eten gegaan bij een restaurant in de buurt.
Vrijdag, de dag van de terugplaatsing. We hoefden ons pas halverwege de middag te melden, dus hadden eerst nog even tijd om de botanische tuinen verder te bezoeken, waar we gisteren waren afgehaakt omdat ik echt niet meer kon. Maar de tijd kon me niet snel genoeg gaan. Ik wou die terugplaatsing NU hebben. Gelukkig was ik door mijn lotgenootje al op de hoogte gebracht hoe het er allemaal aan toe ging. Zo wisten we ook al dat Arjen helaas niet bij de terugplaatsing mocht zijn, en ik daarna 20 minuten zou moeten blijven liggen. Dus het advies; neem je mobiel mee, zodat je elkaar in ieder geval nog kan bellen ;)
Zo gezegd, zo gedaan. Nadat we ons in de kliniek hadden gemeld, werden we al snel opgehaald en in een apart kamertje gezet. Daar kregen we uitleg over de ontwikkeling van onze embryo's, en kregen we hier ook een filmpje van te zien. Zo bijzonder om te zien. Maar ook de uitleg was wel fijn, dat de 2 die een dagje achterliepen op ontwikkeling, niks zegt over de kwaliteit ervan. Ook de uitleg hoe een goed embryo eruit hoort te zien, en dit ook op het beeld bevestigd te zien, ook van de 2 embryo's die achterliepen, gaf mij wat rust.
Nadat zij de kamer uitging, kwam al snel de verpleegkundige. Zij was helaas niet zo vriendelijk dus ik had niet meteen door dat ik nu gehaald werd voor de terugplaatsing. Een beetje verbaasd gaf ik Arjen een kus en liep achter de verpleegkundige aan. In een ander gedeelte aan te komen kreeg ik een aparte kamer, waar een mooi operatie-jasje, slofjes en een haarnetje op me zaten te wachten.
Toen we nog in de wachtkamer zaten, bedacht ik me ineens dat ik gewoon naar het toilet was geweest! Bij een terugplaatsing moet je blaas juist halfvol zitten, zodat je blaas je baarmoeder wat naar voren duwt en zij er makkelijker bij kunnen. Ik wou in dit aparte kamertje ook nog wat drinken, maar ik werd al snel opgehaald. Ow jee, als het nu maar goed komt
De mensen van de terugplaatsing legden alles oke uit, maar ik was allemaal nog wat beduusd door de snelheid waarmee het ineens ging. Snel ging ik videobellen met Arjen zodat hij het allemaal toch een beetje mee kreeg.
En zoals verwacht, benoemde de arts inderdaad dat het een lastige was, omdat ze niet goed bij de baarmoeder kon komen. Jeetje, wat ben ik toch ook dom. Gelukkig stelde ze me wel gerust dat het echt wel ging lukken, maar het kon met een beetje meer geduw moeten. Uiteindelijk viel dit gelukkig mee, en benoemde ze dat ik nu wel zwanger moest zijn. Nou, daar gaan we voor
(op de foto is de arts aan het zoeken zodat ze goed zicht heeft op mijn baarmoeder zodat ze ook kan zien of het embryo goed geplaatst is)
Na de terugplaatsing moest ik dus nog 20 minuten blijven liggen. Kon ik mooi even wat filmpjes kijken. Maar goed ook dat ik mn mobiel mee had, want doordat ze wat minder personeel hadden, duurde het 40 minuten voordat ze me kwamen halen. Oepsie.
Dus hup, omkleden, bewaring van de embryo's moesten we nog betalen (doei geld), en door naar de Mac. Een traditie die is ontstaan in de fertiliteitswereld doordat zout kan helpen bij een innesteling bij verschillende problematiek. Hee, wij zijn de beroerste niet. Dus altijd na een terugplaatsing gaan we naar de Mac. En nee, het biertje was niet voor mij :P
Daarna weer door naar ons hotel om de rest van de dag in bed door te brengen. Ook vast een beetje de spullen pakken, want onze wekker zou helaas al weer vroeg gaan, omdat we om 10 uur smorgens weer terug gingen vliegen
De wachtweken gingen weer in. Portugal wil ook graag dat je je hcg-waarde laat prikken (hcg is het zwangerschapshormoon). In nederland doen ze dit eigenlijk niet, dus het UMCG wou hier dan ook niet aan mee werken. Gelukkig heb ik een geweldige huisarts en assistenten achter me staan, die me hier wel bij willen helpen. Opnieuw zou ik dan alleen de uitslag niet dezelfde dag krijgen. Maar Arjen en ik wouden toch ook al zelf een test gaan doen op onze testdag, want we willen niet online zien staan dat we zwanger zijn of niet. Of dat we gebeld worden door een assistent. Nee, of het gelukt is willen we samen achter komen.
De wachtweken zelf kom ik altijd goed door. De weken tussen terugplaatsing en testen, zijn voor mij gewone dagen. Ik weet dat veel meiden last hebben van deze dagen en zich helemaal gek maken door de dingen die je in je lijf voelt, maar ik kan dat goed uitschakelen. Ik weet dat pijnlijke borsten niks zeggen over of het gelukt is of niet, want de progesteron geeft deze klachten ook. Net als misselijkheid en andere zwangerschapssymptomen. Ik prijs me dan ook gelukkig dat ik deze weken goed door kom
De avond voor het testen begint bij mij de spanning. We moesten nu ook een vroege wekker zetten, want we gingen eerst om 7.30 bloedprikken en dan snel naar huis om een test te doen. Die 5 minuten wachten op de uitslag, zijn echt killing. Ik kan dan ook niks anders dan janken. Zodra het alarmpje afgaat dat de 5 minuten voorbij zijn, staat mijn hele lijf op scherp. Wat zal de uitslag zijn. Arjen ging de test ophalen, maar ging niet kijken, zodat we samen in bed de uitslag konden zien
Negatief
Reactie plaatsen
Reacties